O Γιόχαν Βόλφγκανγκ φον Γκαίτε γεννήθηκε στη Φραγκφούρτη στις 28 Αυγούστου 1749. Το 1765 πηγαίνει για να σπουδάσει νομικά στη Λειψία, αλλά δείχνει περισσότερο ενδιαφέρον για τη ζωγραφική και συναναστρέφεται καλλιτέχνες. Έπειτα από τρία χρόνια, αιμοπτύσεις τον αναγκάζουν να επιστρέψει στην πατρίδα του. Τα έτη 1770-71 πηγαίνει στο Στρασβούργο, για να ολοκληρώσει τις νομικές του σπουδές. Εκεί αρχίζει να γράφει, κυρίως λυρικά ποιήματα, και πρωτογνωρίζει τον έρωτα, που έμελλε να παίξει πολύ μεγάλο ρόλο στη ζωή του. Το 1773 δημοσιεύει το πρώτο του δράμα: "Γκαιτς φον Μπερλίχινγκεν". Το 1775 είναι έτος ταξιδιών. Επισκέπτεται την Ελβετία και τη Βαϊμάρη, προσκεκλημένος του Δούκα Καρόλου Αυγούστου όπου και διορίζεται σύμβουλος του ηγεμόνα και υπουργός των Οικονομικών. Κατά τη διετία 1786-87 ταξιδεύει στην Ιταλία. Τις εντυπώσεις του τις περιγράφει στο βιβλίο "Ταξίδι στην Ιταλία". Δουλεύει όμως και το πρώτο μέρος του "Φάουστ". Επιστρέφει στη Βαϊμάρη στις 18 Ιουνίου 1788. Απαλλάσεται από τα κυβερνητικά του καθήκοντα και κρατά την ευθύνη μόνο για τα επιστημονικά ιδρύματα και το Θέατρο της Αυλής. Γνωρίζεται με την εικοσιτριάχρονη Κριστιάνε Βούλπιους και την παίρνει στο σπίτι του. Αργότερα, το 1806, θα την παντρευτεί. Το 1789 γεννιέται ο γιος του Αύγουστος, ο μόνος που επέζησε από τους γιους που του χάρισε η Κριστιάνε. Στο μεταξύ κάνει γνωριμίες, μελετά, γράφει, μεταξύ άλλων και το αριστούργημα "Τα χρόνια της μαθητείας του Βίλχελμ Μάιστερ". Το 1809 εκδίδει ένα από τα πιο ονομαστά μυθιστορήματά του, τις "Εκλεκτικές συγγένειες". Το 1816 πεθαίνει η γυναίκα του και το 1830 ο γιος του Αύγουστος, που βρίσκεται στη Ρώμη. Ο Γκαίτε ζει πλέον πασίγνωστος και αναγνωρισμένος στη Βαϊμάρη μέχρι το θάνατό του, στις 22 Μαρτίου 1832.

Ο Σπύρος Α. Ευαγγελάτος γεννήθηκε στην Αθήνα, αλλά είναι Κεφαλονίτης και (από μάνα) Κρητικός. Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, στη Δραματική Σχολή του Πανεπιστημίου της Βιέννης - Ινστιτούτο Θεατρολογίας και με υποτροφία του Βρετανικού Συμβουλίου έμεινε ένα χρόνο στο Λονδίνο για επιστημονικές έρευνες. Αριστούχος διδάκτωρ της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών (1970). Από νέος επιδόθηκε σε πρωτογενείς έρευνες σε Αρχεία της Βενετίας, της Πάντοβας, της Κεφαλονιάς, των Κυθήρων κ.α. και ανέδειξε νέα στοιχεία σε σχέση με κεφαλαιώδη θέματα που αφορούν στον Γεώργιο Χορτάτση, τον Βιτσέντζο Κορνάρο, τον Πέτρο Κατσαΐτη, τον Γεώργιο Μόρμορη, τη χρονολόγηση του "Ζήνωνος", τη χρονολόγηση του "Στάθη" και έχει γράψει πολλά επιστημονικά μελετήματα κυρίως για θέματα του κρητικού και του επτανησιακού θεάτρου. Από το 1989 διδάσκει στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, στην αρχή ως αναπληρωτής καθηγητής του Τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας και από το 1991 ως καθηγητής του Τμήματος Θεατρικών Σπουδών, στην ίδρυση του οποίου συνέβαλε αποφασιστικά. Από την αυτονόμηση του Τμήματος είναι Πρόεδρος ή αναπληρωτής Πρόεδρός του. Έχει διδάξει περί τις 200 σκηνοθεσίες: 50 αρχαίου δράματος, 24 παλαιών, κυρίως αγνώστων, νεοελληνικών κειμένων (11ος αιώνας έως 1900), 65 έργων του κλασικού, νεοκλασικού, ρεαλιστικού και σύγχρονου δραματολογίου, 53 όπερες. Διετέλεσε Γενικός Διευθυντής του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος (1977-1980) και της Εθνικής Λυρικής Σκηνής (1984-1987) και απεχώρησε, και στις δύο περιπτώσεις, με δική του επιθυμία, κατά τη λήξη της θητείας του. Πρόεδρος της Εθνικής Λυρικής Σκηνής από το 1999. Του έχουν απονεμηθεί πολλές διακρίσεις. Ανάμεσα σ' αυτές: Βραβείο "Κάρολος Κουν" του Δήμου Αθηναίων (1988), Βραβείο της Εταιρείας Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων (1994 και 1996), Βραβείο "Φώτος Πολίτης" του Μουσείου και Κέντρου Μελέτης του Ελληνικού Θεάτρου (1997), ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας κ. Κ. Στεφανόπουλος του απονέμει το παράσημο του "Ταξιάρχη του Φοίνικος" (1999), η Ακαδημία Αθηνών τον τιμά με το Αργυρό Μετάλλιό της (2001).