Αρχική τιμή:15,98 €
Τιμή Λεμόνι: 14,38 €
H τελική τιμή συμπεριλαμβάνει ΦΠΑ |
Τίτλος:
ΔΕΚΑΟΚΤΩ ΑΦΗΓΗΣΕΙΣ
Κατηγορία
ΙΣΤΟΡΙΑ
Συγγραφέας:
ΣΥΛΛΟΓΙΚΟ
Εκδόσεις:
ΡΟΔΑΚΙΟ
Περιγραφή: Επειδή είμαι άνθρωπος περίεργος και μ' αρέσει να ακούω, μάζεψα εδώ και χρόνια αφηγήσεις γυναικών. Οι αφηγήσεις αυτές με στήριξαν και μου έμαθαν πολλά ευχαριστώ τις γυναίκες που συνομίλησαν μαζί μου για την αγάπη, τη σοφία και την ελπίδα που μου μετέδωσαν. Σ' αυτούς τους δύσκολους καιρούς που περνάμε, όπου κανείς δεν είναι πια σίγουρος για τίποτα, οι γυναίκες αυτές είχαν μια δωρική, αρχέγονη γνώση του σωστού και του δικαίου, που με άφηνε άναυδη και με βοηθούσε να ζήσω με διάκριση. Από τις αφηγήσεις τους περνά η αποικιοκρατία, ο αγώνας της ΕΟΚΑ, η εισβολή αλλά προπαντός η καθημερινότητά τους. Και βγαίνει τελικά μια εικόνα της Κύπρου, που δύσκολα θα μπορούσε να αποδοθεί από έναν ιστορικό ή έναν κοινωνιολόγο.
Με κάποιες από τις γυναίκες έχω αναπτύξει μια στενή σχέση μέσα στα χρόνια. Πίνοντας καφέ μέσα στον κήπο τους, το απόγευμα, έχω ακούσει τις ιστορίες τους πολλές φορές, σημειώνοντας κάθε φορά μια καινούρια λεπτομέρεια. Κάποτε είχα μαζί μου ένα μαγνητόφωνο, κάποτε ένα σημειωματάριο, κάποτε άφηνα την επανάληψη να λειάνει τις λέξεις, όπως το νερό τις πέτρες. Οι αφηγήσεις είναι απόλυτα δικές τους, η δική μου επέμβαση είναι να αφαιρώ αυτά που δεν έχουν ενδιαφέρον, τις επαναλήψεις, να επεξηγώ κάτι που θα ήταν ακατανόητο, έτσι ώστε να βγαίνει ένα σφιχτό κείμενο που να έχει κάτι να πει. Από μια αφήγηση πολλών ωρών μπορούσε να καταλήξω σε μια ολιγόλεπτη αφήγηση, που να είναι όμως ουσιαστική. Είναι μια δουλειά που μου έδωσε πολλή χαρά, κουράγιο και έμπνευση. Δυστυχώς ο διαχωρισμός των δύο κοινοτήτων δε μου επέτρεψε να μαζέψω πιο πολλές αφηγήσεις από Τουρκοκύπριες. (ΝΙΚΗ ΜΑΡΑΓΚΟΥ)
Η ΑΦΗΓΗΣΗ ΤΗΣ ΜΑΡΟΥΛΑΣ
Όταν αρραβωνιάστηκα ο αδελφός μου έφυε για την Αμερική τζιαί μου άφησε τέσσερα παιδιά. Ο αρραβωνιαστικός μου ο Ιωσήφ ουδέποτε παραπονέθηκε, ούτε όταν φρόντισα τζιαί τους δύο γονείς μου με εγκεφαλικό. Εμείς δεν εκάμαμεν παιδκιά, ίσως ήταν η πρόνοια του Θεού για να μεγαλώσουμε τα τέσσερα ανίψια μας σαν παιδκιά μας. Τζιαί πράγματι τους εμεγαλώσαμεν, έγιναν καλοί άνθρωποι, χρήσιμοι στην κοινωνία. Όταν εξεκίνησεν ο αγώνας της ΕΟΚΑ ήμαστεν όλη η οικογένεια στον αγώνα. Ήμαστεν σύνδεσμοι, επαίρναμεν αλληλογραφία, ειδοποιούσαμε, μοιράζαμε λεφτά σε οικογένειες αγωνιστών που είχαν ανάγκη, κρύβαμε αντάρτες στο σπίτι μας. Μια φορά είχαμε πάνω στη στέγη έναν αντάρτη της ΕΟΚΑ με εγκαύματα, ήταν μαύρος που πάνω ως κάτω, εκάμαμεν μήνες να δούμε το πρόσωπό του, εν ξέρω τι μας έδινε τόσο θάρρος, εμέναν ανακρίναν με, επαρακολουθούσάν με, ποττέ μου εν εφοήθηκα, ποττέ εν είπα να σταματήσω. Μια μέρα που μετέφερα κάποια γράμματα, κατάλαβα ότι με παρακολουθούσαν, τα έριξα στον προμαχώνα τζιαί μετά από λίγο με συνέλαβαν. Δεν βρήκαν τίποτε πάνω μου τζιαί αναγκάστηκαν να με αφήσουν. Πήγα νύχτα στον προμαχώνα τζιαί ευτυχώς τα γράμματα ήταν ακόμα εκεί. Πολλές φορές παίρναμε διαταγές να πάμε σε άλλες πόλεις, αποφεύγαμεν τα λεωφορεία, εσταματούσαμεν αυτοκίνητα τζιαί μας έπαιρναν, ούτε ήξεραν οι δικοί μας που ήμασταν τζιαί πότε θα εγυρίζαμε στο σπίτι. Κάποια στιγμή μας διέταξε
η οργάνωση να σταματήσουμε. Ήταν σα να είχαμε κηδεία στο σπίτι, τόσο επικράθηκα, έζήτησα να μάθω γιατί, δεν μου είπαν ποτέ. Πήγα πολλές φορές στην κυρία Λούλα Κοκκίνου να μάθω γιατί, δεν έμαθα ποτέ. (Από την έκδοση)
|
