Αρχική τιμή:24,00 €
Τιμή Λεμόνι: 21,60 €
H τελική τιμή συμπεριλαμβάνει ΦΠΑ |
Τίτλος:
Τρεις σύντροφοι
Κατηγορία
ΞΕΝΗ ΠΕΖΟΓΡΑΦΙΑ
Συγγραφέας:
ΕΡΙΧ ΜΑΡΙΑ ΡΕΜΑΡΚ
Μετάφραση:
Νίκος Δεληβοριάς
Εκδόσεις:
Ηλέκτρα
Περιγραφή: 1928: Μια μεγάλη γερμανική πόλη, βυθισμένη στις συνέπειες του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου. Aνθρωποι φτωχοί, πρώην ήρωες του πολέμου, και άνθρωποι ασθενικοί, υποσιτισμένοι.
Aπληστοι νεόπλουτοι, κυνικοί πολίτες και εκκολαπτόμενοι Ναζί. Σε κάποια γωνιά της πόλης, τρεις πρώην πολεμιστές προσπαθούν να επιβιώσουν, γαντζωμένοι από το οινόπνευμα και την αγάπη τους για τα αυτοκίνητα. Αντιμετωπίζουν με ηρεμία την απληστία, τη βία, την απελπισία, τον εξευτελισμό της ανθρώπινης ύπαρξης. Έχουν περάσει μέσα από την κόλαση και δεν έχουν καμιά ελπίδα για το μέλλον. Ζουν όμως, κι αυτό τους ευχαριστεί. Ξαφνικά, ένα φως στον ορίζοντα, κάτι περισσότερο από "απλή" επιβίωση σ' αυτό το μακελείο της ειρήνης, που ακολούθησε το μακελειό του πολέμου: μια γυναίκα, ένα κορίτσι με πάθος για ζωή!
(Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)
Βασικά Σημεία
Ένα ελάχιστα γνωστό στο ελληνικό κοινό κλασικό έργο, γραμμένο με τα ίδια υλικά που ανέδειξαν και το Ουδέν νεώτερον από το δυτικό μέτωπο σε ένα από τα αριστουργήματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας.
Στη ρημαγμένη Γερμανία του Μεσοπολέμου τρεις νέοι άνδρες ζουν με πενιχρά και αβέβαια μέσα. Γύρω τους, πάνοπλοι ναζιστές περιφέρονται με αλαζονεία στους δρόμους. Φτώχεια, ανησυχία και βία. Για τους τρεις αυτούς ανθρώπους, το μόνο καταφύγιο από το χάος που τους περιστοιχίζει είναι η φιλία. Φιλία που θα δοκιμαστεί όταν ο νεότερος των τριών ερωτεύεται και φέρνει στην ομάδα μια νεαρή γυναίκα…
Η συγκλονιστική αμεσότητα και η ευθύτητα της γραφής του Ρεμάρκ απογειώνουν και σ’ αυτό το έργο του το μεγαλείο του ανθρώπινου πνεύματος, δίνοντας σάρκα και οστά σε χαρακτήρες που είναι αναγκασμένοι να αντλήσουν όλες τις εσωτερικές τους δυνάμεις προκειμένου να επιβιώσουν σε έναν κόσμο που δεν τον δημιούργησαν οι ίδιοι, μα πρέπει να τον υποστούν.
Το Περιεχόμενο
Βερολίνο του 1928. Τρεις νέοι άντρες, παλιοί γνώριμοι από τα χαρακώματα του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, συναντώνται μετά από χρόνια στη γερμανική πρωτεύουσα και δουλεύουν μαζί στο συνεργείο αυτοκινήτων που ένας εξ αυτών διατηρεί. Ιδιοκτήτης και εργαζόμενοι νιώθουν ισότιμοι, γιατί πάνω απ' όλα είναι φίλοι. Γιατί πέρασαν μαζί τον πόλεμο, τη φρίκη, γιατί μαζί ξέφυγαν τον θάνατο. Είναι τρεις φίλοι που μοιράζονται τα πάντα. Υποχρεώσεις δεν υπάρχουν, αφού κανείς δεν τολμά να σκεφτεί το αύριο. Χαρές και διασκεδάσεις περιορίζονται στο ποτό, το φαγητό και σε εφήμερες σχέσεις με κοπέλες που έχουν καταλήξει, εξαιτίας της μεγάλης κρίσης, στο πεζοδρόμιο.
Οικογένειες ολόκληρες αυτοκτονούν. Δουλειά και φαγητό δεν υπάρχουν πια και οι σχέσεις των ανθρώπων δοκιμάζονται ανελέητα. Ο καθένας προσπαθεί να εξοντώσει τον άλλον, για μια θέση εργασίας, για ένα μάρκο, για ένα κομμάτι ψωμί.
Σ' αυτές τις συνθήκες της γενικής πείνας και ανέχειας, οι τρεις φίλοι μένουν ενωμένοι. Όταν η αγαπημένη του ενός αργοπεθαίνει από φυματίωση σε ένα σανατόριο των Aλπεων, οι τρεις τους πωλούν το συνεργείο και το αγαπημένο τους αυτοκίνητο για να αντεπεξέλθουν. Μα ο θάνατος είναι θάνατος και δεν τους χαρίζεται. Η αγαπημένη «φεύγει» και λίγο αργότερα η Τρομοκρατία θα σκοτώσει και έναν ακόμη από τους τρεις συντρόφους. Την πιο αγωνιστική, την πιο ανθρώπινη, την πιο υπέροχη φιγούρα. Το σκοτάδι έχει πέσει για τα καλά, πλέον, στη Γερμανία του Μεσοπολέμου.
Σημείωμα του εκδότη
To τι συνέβη στη Γερμανία του Μεσοπολέμου είναι λίγο πολύ γνωστό.
Πρώτα ήταν οι πολεμικές επανορθώσεις που οι νικητές του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου αξίωσαν από τους ηττημένους και ιδίως τη Γερμανία. Ο Keynes χαρακτήρισε περίπου εξοντωτική τη συνθήκη των Βερσαλλιών και τις επόμενες συμφωνίες για τη Γερμανία. Και παρότι τα ελατήρια του κορυφαίου οικονομολόγου, αλλά και πανούργου αυτού ανθρώπου, έχουν αμφισβητηθεί, η ουσία παραμένει. Οι πολεμικές επανορθώσεις, (κάπου 132 δισ. χρυσά μάρκα, ποσό που είχε αρχικά προβλεφθεί ότι θα αποπληρωνόταν μέχρι και το 1987!) ήταν μία από τις αιτίες που βύθισαν τη μεταπολεμική Γερμανία στην κρίση.
Μια δεύτερη ήταν αυτή καθ' αυτή η προσπάθεια ανοικοδόμησης. Στηρίχθηκε κυρίως στον εσωτερικό δανεισμό, ελλείψει, ειδικά για τη Γερμανία, διεθνών πιστωτών, επιλογή που αργά η γρήγορα θα οδηγούσε στον πληθωρισμό. Η απαξίωση του χρήματος διαλύει τα εισοδήματα των πολιτών.
Κάτω από αυτή τη μακροσκοπική οπτική, όμως, υπάρχουν ανθρώπινες ψυχές που υποφέρουν.
Και κάποια στιγμή εμφανίζονται οι «σωτήρες». Ο ναζισμός «ψαρεύει» εύκολα σ' αυτά τα θολά νερά. Όπου υπάρχει ακόμη αξιοπρέπεια, όπου επιδεικνύεται αντίσταση και αγωνιστικότητα, όπου ο άνθρωπος πασχίζει να παραμείνει άνθρωπος, εκεί εμφανίζονται η πολιτική δολοφονία, η τρομοκρατία και ο φόβος.
Μέσα σ' αυτό το ζοφερό φόντο ο συγγραφέας προσφέρει την ελπίδα. Ένα έρωτα. Έναν υπέροχο έρωτα. Χωρίς τολμηρές σκηνές, χωρίς χυδαιότητες. Έναν υπέροχο, τρυφερό, ρομαντικό έρωτα. Η αντοχή της φιλίας δοκιμάζεται. Οι φίλοι ξεπερνούν κάθε δοκιμασία, δεμένοι σαν γροθιά. Όμως η τύχη άλλα τους επιφυλάσσει.
Αν το Ουδέν νεώτερον από το δυτικό μέτωπο είναι η φρίκη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, του πολέμου των χαρακωμάτων, των αερίων και της πρώτης μεγάλης μαζικής σφαγής του προηγούμενου αιώνα, οι Τρεις σύντροφοι είναι η συνέχεια της παγκόσμιας ιστορίας.
Αποσπάσματα από το βιβλίο
Από το 1ο κεφάλαιο
Περίεργο συναίσθημα να έχεις γενέθλια, ακόμα κι αν δεν σημαίνει τίποτε για σένα. Τριάντα χρόνων! Υπήρξε μια εποχή που πίστευα πως δεν θα κατάφερνα να φτάσω τα είκοσι· πόσο μακρινή μου φαινόταν τώρα. Μετά…έβγαλα ένα επιστολόχαρτο από το ντουλάπι κι άρχισα να σημειώνω. Τα παιδικά χρόνια, το σχολείο... Όλα ένα κουβάρι κάπου πέρα, μακριά, σχεδόν έξω απ' τα όρια του πραγματικού. Κανονικά, η ζωή μου άρχισε το 1916. Μόλις είχα παρουσιαστεί στον στρατό· αδύνατος, ψηλολέλεκας, δεκαοχτώ χρόνων, να μαθαίνω, υπό τις διαταγές ενός μυστακοφόρου υπαξιωματικού στα οργωμένα χωράφια πίσω απ' το στρατόπεδο, το πρηνηδόν και το εγέρθητι. Ένα απ' τα πρώτα εκείνα βράδια ήρθε στο στρατόπεδο η μητέρα μου να με επισκεφτεί. Αναγκάστηκε όμως να με περιμένει πάνω από μία ώρα. Δεν είχα τακτοποιήσει το γυλιό μου σύμφωνα με τους κανονισμούς, και με τιμώρησαν να καθαρίσω τ' αποχωρητήρια στον ελεύθερο χρόνο μου. Ήθελε να με βοηθήσει, αλλά δεν επιτρεπόταν. Έκλαιγε, κι εγώ ήμουν τόσο κουρασμένος, που αποκοιμήθηκα καθώς εκείνη στεκόταν ακόμη πλάι μου.
1917. Φλάνδρα. Ο Μίντεντορφ κι εγώ αγοράσαμε απ' την καντίνα ένα μπουκάλι κόκκινο κρασί. Θέλαμε να γιορτάσουμε. Αλλά δεν τα καταφέραμε. Νωρίς το πρωί άρχισε το βαρύ πυροβολικό των Εγγλέζων. Ο Κέστερ πληγώθηκε το μεσημέρι, οι Μάγειρε και Ντέτερς έπεσαν το απόγευμα. Το βράδυ, πάνω που πιστέψαμε πως ησύχασαν κι ανοίξαμε το μπουκάλι, τα χαρακώματα γέμισαν αέρια. Βέβαια καταφέραμε να φορέσουμε εγκαίρως τις μάσκες, αλλά του Μίντεντορφ ήταν χαλασμένη. Το κατάλαβε πολύ αργά. Μέχρι να τη βγάλει και να βρει καινούργια, είχε καταπιεί τόσο αέριο που ήδη ξερνούσε αίμα. Πέθανε το επόμενο πρωί. Το πρόσωπό του ήταν πρασινόμαυρο κι ο λαιμός του καταγδαρμένος. Τον είχε κομματιάσει με τα νύχια του, προσπαθώντας ν' ανασάνει.
1918. Ήμουν στο νοσοκομείο. Μερικές μέρες πρωτύτερα είχε φτάσει μια καινούργια φουρνιά. Χάρτινοι επίδεσμοι. Βαριά τραύματα. Όλη τη μέρα έβαζαν φορεία στο χειρουργείο. Μερικές φορές έβγαιναν άδεια. Πλάι μου ήταν ξαπλωμένος ο Γιόζεφ Στολ. Δεν είχε πόδια πια, μα δεν το ήξερε ακόμη. Δεν το έβλεπε, γιατί το συρμάτινο πλέγμα που βρισκόταν πάνω του ήταν καλυμμένο με κουβέρτα. Δεν θα το πίστευε κιόλας, αν του το έλεγες, γιατί αισθανόταν πόνους στα πόδια. Τη νύχτα πέθαναν δύο άτομα στον θάλαμό μας. Ο ένας πολύ αργά και δύσκολα.
1919. Πάλι στο σπίτι. Επανάσταση. Πείνα. Έξω βροντούσαν συνεχώς τα πολυβόλα. Φαντάροι εναντίον φαντάρων. Σύντροφοι εναντίον συντρόφων.
1920. Πραξικόπημα. Ο Καρλ Μπρέγκερ τουφεκίστηκε. Οι Κέστερ και Λεντς συνελήφθησαν. Η μητέρα μου στο νοσοκομείο. Καρκίνος στο τελευταίο στάδιο.
1921... Προσπάθησα να θυμηθώ. Τίποτε. Η χρονιά απλώς έλειπε. Το 1922 δούλευα στον σιδηρόδρομο στη Θουριγγία. Το 1923, ήμουν διευθυντής διαφήμισης σε μια εταιρεία πλαστικών. Αυτό μέσα στον πληθωρισμό. Διακόσια δισεκατομμύρια μάρκα κέρδιζα τότε τον μήνα. Δύο φορές την ημέρα υπήρχαν χρήματα, και κάθε φορά ακολουθούσε μισή ώρα διάλειμμα, ώστε να προλάβουμε να τρέξουμε στα μαγαζιά και ν' αγοράσουμε κάτι, προτού έρθει η επόμενη ισοτιμία του δολαρίου. Ύστερα τα χρήματα είχαν πια μόνο τη μισή αξία.
Από το 3ο κεφάλαιο.
Ο Βαλεντίν χαιρέτησε από τη γωνιά του και σήκωσε το ποτήρι του. «31 Ιουλίου 1917, Ρόμπυ», μου είπε με βαριά φωνή.
Του έγνεψα κι εγώ και σήκωσα επίσης το ποτήρι μου.
Έπρεπε να κάνει πρόποση σε κάποιον. Τον είχα παρατηρήσει κάποιο βράδυ σε μια αγροτική μπιραρία, να κάνει πρόποση στο φεγγάρι ή σε μια πασχαλιά. Είχε θυμηθεί κάποια ιδιαίτερα δύσκολη μέρα στα χαρακώματα, και ήταν ευγνώμων που βρισκόταν εκεί.
«Είναι φίλος μου», είπα στο κορίτσι. «Σύντροφος από τον πόλεμο. Είναι ο μοναδικός άνθρωπος που ξέρω που από μια μεγάλη ατυχία έφτιαξε μια μικρή τύχη. Δεν ξέρει πια τι να κάνει στη ζωή του, γι’ αυτό χαίρεται έτσι απλά που ζει ακόμη».
Με κοίταξε σκεφτική. Μια ακτίνα φωτός έπεφτε πλάγια στο μέτωπο και το στόμα της.
«Το καταλαβαίνω πολύ καλά», είπε.
Σήκωσα το βλέμμα μου.
«Δεν θα έπρεπε. Για κάτι τέτοιο είστε πολύ νέα».
Γέλασε. Ήταν ένα ελαφρύ, αιωρούμενο γέλιο, που φώλιαζε μόνο στα μάτια της. Το πρόσωπό της δεν είχε αλλάξει καθόλου. Φωτίστηκε μόνο, φωτίστηκε από μέσα.
«Πολύ νέα», είπε. «Μια κουβέντα είναι. Βρίσκω ότι ποτέ δεν είναι κανείς πολύ νέος. Πάντα μόνο πολύ γέρος».
|
