Στις 5 Ιουνίου του 1942, ξημέρωμα, οκτώ άνδρες οδηγήθηκαν στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής. Ήταν οι πρώτοι που εκτελέστηκαν στην Αθήνα από τους ναζί ως όμηροι. Και ήταν η πρώτη φορά που, πριν από το παράγγελμα «Πυρ!», ακούστηκαν ο εθνικός ύμνος και η ζητωκραυγή υπέρ της πατρίδας.
Ανάμεσα στους οκτώ βρισκόταν και ο σαραντάχρονος Μιχάλης Ακύλας, αξιωματικός του Πολεμικού Ναυτικού, με μεταγενέστερη μετάταξη στην Αεροπορία. Ήταν ποιητής και πεζογράφος, μα πάνω απ’ όλα μια προσωπικότητα που ακτινοβολούσε ακεραιότητα και ήθος. Δεν ήταν λοιπόν τυχαία η φιλία του με μέλη του πνευματικού, και όχι μόνο, κόσμου της εποχής του. Μυριβήλης, Θεοτοκάς, Σεφέρης, Ι.Μ. Παναγιωτόπουλος, Ιωάννα Τσάτσου, Ηλίας Τσιριμώκος, Χριστόφορος Χρηστίδης τον αναφέρουν σε γραπτά τους, συγκλονισμένοι από τον θάνατό του. Ο Ηλίας Βενέζης εξακολουθούσε να τιμά τη μνήμη του ακόμη και ύστερα από είκοσι χρόνια. Και ο Ανδρέας Εμπειρίκος έγραψε ένα ποίημα για τον «μεγαλόψυχο φίλο», στον οποίο αφιέρωσε και άλλα κείμενά του.
Ο αναγνώστης θα παρακολουθήσει την πορεία της ζωής του Ακύλα, και κυρίως τις τελευταίες ημέρες και ώρες του, όπως τις αφηγήθηκαν αυτόπτες μάρτυρες. Θα μπορέσει επίσης να τον γνωρίσει και μέσα από τα δύο έργα που πρόλαβε να εκδώσει, και αναδημοσιεύονται στον τόμο αυτό.
O καθηγητής Χάγκεν Φλάισερ, εξ αγχιστείας συγγενής του Μιχάλη Ακύλα, ολοκληρώνει μοναδικά το βιβλίο με μια ιστορική πραγματεία για τον βίο και τη δράση στην Ελλάδα του στρατηγού Αντρέ, ο οποίος έδωσε τη διαταγή της εκτέλεσης των οκτώ. Για την εκτέλεση ο Χάγκεν Φλάισερ συζήτησε ζωντανά μαζί του, στη διάρκεια συνέντευξης το 1972.