Σε αυτή τη νέα έκδοση, διερευνούμε μερικά σημαντικά και έως τώρα «αδιάβαστα κείμενα» του ελληνικού χώρου, όπως: τη νεολιθική Πινακίδα του Δισπηλιού και την αρχαϊκή Στήλη των Καμινίων μαζί με άλλα σχετικά «έγγραφα» της λεγόμενης Λημνιακής γραφής.
Παρά το γεγονός ότι τα μνημεία αυτά χωρίζουν έως και έξι χιλιετίες, εντούτοις, μοιράζονται έναν κοινό τόπο. Την ιστορία και την εξέλιξη της γραφής μέσα από τη διαρκή προσπάθεια των κατοίκων του «ελληνικού χώρου» να αποτυπώσουν τη γλώσσα τους.
Είτε πρόκειται για τα πρώτα ιδεογραφικά χαράγματα είτε πρόκειται για το αλφάβητο, τα παραπάνω τεκμήρια φωτίζουν το δρόμο για το πέρασμα από την προϊστορία στην ιστορία.
Η Πινακίδα του Δισπηλιού, οι προ-αλφαβητικές γραφές, η Στήλη των Καμινίων και οι άλλες πινακίδες της Λημνιακής γραφής, αποδεικνύουν ότι η ανάγκη για έκφραση και επικοινωνία μέσω της γραφής, υπήρξε πανάρχαια και διαρκής ανθρώπινη ανάγκη.
Αποδεικνύουν επίσης και τη δυναμική της εξέλιξης ως πνευματικής διεργασίας. Χωρίς τις ιδεογραφικές γραφές δεν θα υπήρχαν οι αλφαβητικές.