Τα –κατά Έβανς– «Μινωικά ή Κρητικά ιερογλυφικά» δεν ήταν μια απλή μεταφορά και μίμηση των αιγυπτιακών ιερογλυφικών. Ήταν η εισαγωγή της τυπογραφίας με κινητά στοιχεία (σφραγίδες), και –στη συνέχεια– η εφαρμογή της για το γράψιμο κειμένου, 3.200 χρόνια πριν την (επαν)εφεύρει ο Ιωάννης Γουτεμβέργιος, τον 15ο μ.Χ. αιώνα.
Τα πλέον γνωστά «κείμενα» με τη γραφή αυτή, είναι ο Δίσκος της Φαιστού, μαζί με τα –«ομογάλακτα» θα μπορούσαμε να πούμε– κείμενα του Πέλεκυ του Αρκαλοχωρίου και της Τράπεζας προσφορών των Μαλίων. Όλα, προερχόμενα από την ίδια σχεδόν εποχή, δηλαδή από τα μέσα του 17ου αιώνα π.Χ., και πάντα από τον χώρο της μινωικής Κρήτης. (Τα κρητικά ιερογλυφικά χρησιμοποιήθηκαν μόνο στην Κρήτη).
Πάνω σε αυτά τα «κείμενα» επιχειρούμε μια ερμηνευτική προσέγγιση, με στόχο να μεταφέρουμε σε αλφαβητική, σύγχρονη γραφή, τα ιερογλυφικά σύμβολα. Επίσης, ως σχεδόν αναπόφευκτο, γίνεται αναφορά –και παράλληλα μια απόπειρα ανάγνωσης– στη θεωρούμενη ως διάδοχο των κρητικών ιερογλυφικών –και μη αναγνωσμένη έως τώρα– Γραμμική Α γραφή.
Οι Μινωίτες, και αργότερα οι Μυκηναίοι, σε καμία περίπτωση δεν έγραφαν «κώδικες» για να δυσκολέψουν ή να παραπλανήσουν εμάς στην ανάγνωσή τους, μετά από 3600 χρόνια. Έγραφαν όσο πιο απλά μπορούσαν, για να εξυπηρετήσουν τις διαχειριστικές και κοινωνικές τους ανάγκες, καθώς και τις ανάγκες τους για επικοινωνία.