Μεσούσης της οικονομικής κρίσης ένας 40χρονος ψάχνει για δουλειά στο εξωτερικό. Μετά από μια συνέντευξη στο Λονδίνο και μια δελεαστική επαγγελματική πρόταση, όλα δείχνουν πως θα πάρει το δρόμο της αναχώρησης. Ελάχιστα πριν την τελική απόφαση οι συζητήσεις με τα τρία κοντινότερα πρόσωπα στη ζωή του φέρνουν στην επιφάνεια τους πραγματικούς λόγους που τον ωθούν στη φυγή. Οξείς διάλογοι ξετυλίγουν ένα μπερδεμένο μίτο σκέψεων και προβληματισμών φωτίζοντας τη στάση του ήρωα με φόντο την Ελλάδα του σήμερα. Πώς θα μπορέσει τελικά να ισορροπήσει η διελκυστίνδα ανάμεσα στην ελπίδα και στη ματαίωση, στη λογική και στην παρόρμηση;
“Ακολουθώντας το μανατζερικά ορθό, δεν απάντησα αμέσως. Όταν πουλάς τον εαυτό σου −γιατί αυτό κάνεις σε μια συνέντευξη− «πρέπει» να πορευτείς με τον σωστό τρόπο. Να μη δείξεις μπόσικος ή ότι τους έχεις ανάγκη∙ ότι «εκείνοι» είναι η ευκαιρία που πρέπει να πιάσεις από τα μαλλιά. Πρέπει να τους δείξεις πως η ευκαιρία είσαι εσύ. Τέτοιες μικρές και άθλιες θεατρικές παραστάσεις παίζονται καθημερινά στα γραφεία των μεγάλων εταιρειών παγκοσμίως, μιας και το σενάριο είναι πανομοιότυπο. Ως γνωστόν, τα ίδια μοντέλα ακολουθούν όλοι, τα ίδια βιβλία μελετούν, με τα ίδια πτυχία πιστοποιούνται. Το μόνο που διαφέρει είναι ο βαθμός εξάρτησης του μηχανισμού προσλήψεων από το πελατειακό ή δημοσιοσχετίστικο σύστημα. Όσο η ψαλίδα μικραίνει, τόσο αυξάνεται η αξιολόγηση και αντίστροφα. Επί του πρακτέου −και σε μια πλέον παγκοσμιοποιημένη αγορά− τα πάντα υποτάσσονται στην καθοσίωση της διαδικασίας. Τα πάντα οφείλουν να εναρμονιστούν σε κάθε επίπεδο.”