Αθήνα, Παρίσι, τρεις χρονικές περίοδοι, μια αναδρομή που γίνεται ιστορία, ένας κύκλος που ανοίγει πάντα εκεί που κλείνει ένας άλλος. Την ίδια πάντα ημερομηνία.
Τότε
Εκείνος έπρεπε να φύγει από την Ελλάδα. Της ζήτησε να τον ακολουθήσει. «Θα σε ακολουθούσα όπου κι αν πήγαινες…» του είπε.
Τώρα
Όλα θα μπορούσαν να είχαν συμβεί αλλιώς. Κάποιες φορές, το τίμημα της πιο καθοριστικής επιλογής το διαμορφώνουν τα όνειρα. Κάποιες φορές, οι απώλειες αναμετρώνται με το αντάλλαγμα που απαιτεί μια δεύτερη ίσως ευκαιρία.
Η ιστορία του Πέτρου και της Δανάης θα υπάρχει πάντα μέσα στην τροχιά μιας σπείρας αεικίνητης που αποτυπώνει το παρελθόν στο παρόν και αντίστροφα, που αφήνει το μέλλον να γεννηθεί μέσα από τη μνήμη, που αμφισβητεί τη γραμμικότητα του χρόνου και εκείνες τις συνθήκες που κινούνται παράλληλα και δεν μπορούν ή δεν πρέπει να συναντηθούν ποτέ. Είναι μια ιστορία που αναπνέει μέσα σε μια άλλη όπως το άπειρο μέσα στο πεπερασμένο, που διεκδικεί την τρωτότητα της πραγματικότητας μπροστά στην αθανασία μιας επινόησης, και που κυρίως αγγίζει το αήττητο ενός μεγάλου έρωτα.
Ένα γράμμα ξεχασμένο σε μια θυρίδα οδηγεί σε μια διαπραγμάτευση με τα κεκτημένα, ή μη, της μέσης ηλικίας. Η ιστορία της Μαργαρίτας και του Γιάννη αρχίζει με τον πιο ανορθόδοξο τρόπο.
Τι θα γινόταν αν…
Η Μαργαρίτα Αλευρίδη και ο Λεωνίδας Καραγεώργος ψάχνουν την απάντηση σε ένα ερώτημα, δίνουν φωνή σε τέσσερα πρόσωπα και διεκδικούν μαζί τους μια κουβέντα επί ίσοις όροις. Αφουγκράζονται όσα ήθελαν οι ήρωες να τους πουν, αλλά και όσα δεν κατάφεραν να πουν ποτέ. Γιατί, τελικά, η πραγματικότητα δεν ανήκει με τον ίδιο τρόπο σε κανέναν. Κυρίως γιατί έχει εκδοχές. Και, συνήθως, η εκδοχή που μας καθόρισε δεν είναι εκείνη που ζήσαμε.