Το έως σήμερα άγνωστο, στο σύνολό του, νεανικό βιβλίο του Κωνσταντίνου Θεοτόκη, με τίτλο Αντιφεγγίδες (1895), το οποίο απόκειται, σε χειρόγραφη μορφή, στο αρχείο του συγγραφέα, αποτελεί ένα από τα πιο αντιπροσωπευτικά ελληνικά δείγματα ποίησης γραμμένης σε πεζό. Περιέχει δώδεκα εκτενή και με συμπαγή υφολογική ενότητα πεζά ποιήματα, που κινούνται στο κλίμα του παρνασσισμού, του συμβολισμού και του αισθητισμού, με έντονα παγανιστικά θεματικά στοιχεία.
Στις Αντιφεγγίδες, έργο που ενσωματώνει περισσότερο την αρμονία, τον ρυθμό και τη μουσική υποβολή, σε σύγκριση με τα νεοελληνικά δείγματα πεζόμορφων ποιημάτων της εποχής, ο συγγραφέας φιλοδοξεί να ανασυστήσει και να υμνήσει το πνεύμα της ένδοξης αρχαιότητας, σ’ έναν χορό από θεούς, νύμφες και αλλεπάλληλες μεταμορφώσεις, όπου διαπλέκονται ταυτόχρονα παλιές κερκυραϊκές ιστορίες και παραδόσεις με λεξιλόγιο έντονα λυρικό και απόηχους νιτσεϊκούς. Οι Αντιφεγγίδες κινούνται στο σημείο εκείνο όπου η ιστορία συναντά τη μυθολογία υπό την άγουρη, αλλά γεμάτη σφρίγος, ποιητική πένα ενός συγγραφέα που σύντομα θα προσχωρήσει στον κοινωνικό ρεαλισμό εξελισσόμενος σε έναν από τους σημαντικότερους πεζογράφους μας.
Το βιβλίο αυτό ως ενδιάμεσος σταθμός ανάμεσα στην ιστορικού τύπου ποιητική αφήγηση και τη ρεαλιστική πεζογραφία είναι σημαντικό, γιατί τροποποιεί ως έναν βαθμό την εικόνα του Θεοτόκη, φωτίζοντας περισσότερο την ποιητική του πτυχή.