Ο θηρευτής των ψυχών.
Στο ενδιάμεσο…
«Είσαι η εκλεκτή κι εγώ ζω στο ενδιάμεσο, Τάρα. Ένας ζωντανός νεκρός χωρίς ψυχή».
«Τότε θα σ’ αγαπήσω πιο δυνατά, πιο απόλυτα, ώσπου να μην υπάρχει ενδιάμεσο, να μείνεις κοντά μου, και θ’ αγαπάω και για τους δυο μας».
«Ό,τι και να γίνει, θα σε ξαναβρώ».
«Ό,τι και να γίνει, θα παλέψω μη σε χάσω».
«Αυτή η πάλη είναι πέρα από τις ανθρώπινες δυνατότητες, Τάρα».
«Αφού λες ότι είμαι η εκλεκτή σου, αυτή που μπορεί να σου δώσει πίσω την ψυχή σου, Κέλαν, τότε σε πιστεύω, αγάπη μου. Όσο κι αν κομματιάζομαι από τη σκέψη ότι μπορεί να σε χάσω, θα παλέψω!»
«Μόνο μέσα σου υπάρχω, Τάρα».
«Στο αίμα μου κυλάς».
«Ναι. Κυλάω στο αίμα σου, μην το ξεχάσεις ποτέ!»
«Πάψε. Όχι τώρα, όχι ακόμα, δεν είμαι έτοιμη να ακούσω τίποτα μέχρι το ξημέρωμα».
«Κράτα με, Τάρα. Κράτα με κι αγάπησέ με, σαν να έρχεται το τέλος μας!»
«Όχι!» ούρλιαξα σπαρακτικά. Το θήραμα μέσα μου έγινε θηρευτής του σκότους, που κυνηγούσε πια με έναν και μόνο κανόνα. Για την επιβίωση της ψυχής μου. Και η ψυχή μου ήταν ο Κέλαν, γιατί χωρίς αυτόν αρνιόμουν να υπάρξω σε αυτή ή την επόμενη ζωή. Δε θα επέτρεπα να χαθούμε, να πούμε το τελευταίο αντίο…
Με ό,τι μου απέμενε, έπρεπε να τον σώσω…