Εκείνη θα γίνει το φως του…
Εκπαιδευμένος στο εξωτερικό, με ένα πέρασμα στις μυστικές υπηρεσίες, με μια σκληρή θητεία σε αποστολές αυτοκτονίας στο βιογραφικό του, χαραγμένες με αίμα και ουλές πάνω στο πετσί του.
O Αγησίλαος Νομικός –αντίθετα με αυτό που πίστευε ο καρδιακός φίλος του πατέρα του– ήταν ο πλέον ακατάλληλος να εκπληρώσει την τελευταία επιθυμία του Νικόλαου Αρώνη: να κάνει ένα λευκό γάμο με την κόρη του, που μόλις προσπάθησαν να δολοφονήσουν.
Μα τη στιγμή που άναψε ο προβολέας, κι εμφανίστηκε η αιθέρια φιγούρα της Φοίβης Αρώνη…
Διπλωμένη, με τα χέρια πίσω από την πλάτη σαν να ήταν δεμένη από αόρατα σκοινιά κάπου ψηλά, με το κεφάλι πεσμένο μπροστά και τα πόδια κουβαριασμένα, σαν σπασμένα. Ντυμένη με μαύρα κουρέλια, ημίγυμνη. Τα σκούρα μαλλιά σαν χείμαρρος.
Πέταξε απότομα το κεφάλι πίσω και στα κρυστάλλινα μάτια της, στο διάφανο πρόσωπό της, κρεμάστηκε μια έκφραση άγρια, πρωτόγονη. Έμοιαζε με ένα αλλόκοτο πλάσμα παγιδευμένο, που λυσσομανούσε να ξεφύγει. Κι όταν άρχισε να κουνάει κάθε ίνα του κορμιού της στο ρυθμό της μουσικής, όταν τινάχτηκε στον αέρα σαν αερικό έτοιμο να χυθεί σε μάχη για τη ζωή του, τότε ο Άγης διέκρινε καθαρά τα σκοινιά που ήταν τυλιγμένα στα χέρια της, και η ανάσα του έπαψε να βγαίνει.
Κόπηκε στα δύο ο άντρας όταν η κάμερα εστίασε στα πιο άγρια μάτια που είχε δει ποτέ του από γυναίκα. Όχι, όχι γυναίκα. Ίσως κάτι άλλο. Ένα κράμα από θείο και γήινο.
Έμεινε άπνοος…