Με έντονους τους αλγεινούς κραδασμούς της ιστορίας της Κύπρου, τα διηγήματα της συλλογής Ούτε στη Διακοσμητική Τσαγιέρα, αφηγούνται προσωπικές ιστορίες γυναικών που μέσα από τις φαινομενικά μικρές ανησυχίες τους μάχονται τον όλεθρο και την απώλεια. «Καλού κακού έσκαψε έναν τάφο. Ήταν ρηχός, αλλά δεν την πείραζε. Ήταν στο σπίτι της, στον κήπο της, κάτω από τις τριανταφυλλιές της. Μπήκε μέσα για να τον δοκιμάσει—έτσι όπως θα δοκίμαζε κανείς ένα πουκάμισο». [Ερειπωμένη]

Η Γυναίκα επαναπροσδιορίζεται μέσα από σθεναρές φωνές ηρωίδων που αμφισβητούν και αποδομούν τους ρόλους στους οποίους παραδοσιακά τις έχουν εγκλωβίσει κυρίαρχες αφηγήσεις. «Ονειρευόμουν τη Μάνα, συχνά. Πάντα στεκόταν στην ακτή. Τα μακριά μαλλιά της δεν υπήρχαν πια. Ήταν ακίνητη και ανέκφραστη με φόντο τις πορτοκαλί πιτσιλιές του ηλιοβασιλέματος στα σύννεφα. Το στόμα της, η μύτη της, τα μάτια της—όλα εξαφανισμένα. Η γροθιά της ήταν σφιγμένη γύρω από τη λαβή ενός μαχαιριού. Η λεπίδα του να στάζει αίμα». [Το Μάτι της Αίγας]

Παρά το τραύμα, [ή εξαιτίας αυτού] οι ηρωίδες των διηγημάτων προστατεύουν ό,τι έχουν ιερό – οικογένεια, σπίτι, αγάπη.