Αλλοτριωμένος ο homο economicus συντηρεί με την απληστία του τον τριτοκοσμικό εφιάλτη και την κλιματική αλλαγή. Θα εξελιχθούν μερικοί σε πολίτες του κόσμου, ώστε να ρυμουλκήσουν τους κολασμένους της γης σε ένα νέο επίπεδο πολιτισμού, έναν «μείλιχον αιώνα»; Ίσως δεν υπάρχει άλλος τρόπος από τη γνώση του εαυτού μας. Όσο η ανάγκη αυτή έχει σήμερα παραμεριστεί από οδηγίες μαζικής καθοδήγησης, τόσο επείγουσα είναι η δημιουργία προσώπων, μονάδων που θα μεταμορφώσουν το σύνολο.

Επιστροφή, λοιπόν, στο σωκρατικό στόχο, όμως το νέο «γνώθι σ’ αυτόν» είναι αξεχώριστο από την γνώση του Κόσμου – χωρίς αυτή εύκολα να μετατρέπεται σε αφελή ομφαλοσκοπία.

Αυτή η «γνώση του Κόσμου» δεν περιλαμβάνει μόνον την εξωτερική πραγματικότητα, αλλά και το μυστήριο του «νου» που εκφράζεται και στην καθημερινή εμπειρία, τόσο οικεία και συνάμα ανεξερεύνητη, τόσο άγνωστη, όσο και το μέγιστο μέρος του Κόσμου –«σκοτεινή» ύλη και ενέργεια. Η κατανόηση του Εαυτού προϋποθέτει γνώση του Κόσμου, αφού είμαστε προϊόν της εξέλιξής του και ο μυστήριος «νους» αναδύεται από περίπλοκες φυσικές δομές.

Αν, λοιπόν, ο Νους προβάλλει ως έξοχος διαχειριστής Πληροφορίας και Λόγου, τότε ας αναζητήσουμε την ουσία της «πληροφορίας» και την προέλευσή της στον ίδιο τον Κόσμο. Ενώ κάθε πράξη υπονοεί διαχείριση της πληροφορίας, η εξήγηση των φαινομένων παραδοσιακά ανάγεται σε «φυσικούς νόμους» (ΦΝ). Αλλά δεν είναι ένας ΦΝ μια πρόταση με «εάν…,τότε...», όπως επίσης πληροφορία και ανθρώπινος λόγος; Μήπως η Φύση η ίδια διαχειρίζεται την πληροφορία, ως έναν φυσικό υπολογισμό;

Πυκνώνουν οι φωνές μήπως η έννοια της πληροφορίας γίνει το συμπλήρωμα μιας Φυσικής σε κρίση. Αυτό είναι το θέμα του βιβλίου το οποίο προσεγγίζεται με τις έννοιες συμμετρία και θραύση συμμετρίας.