Ο Σπύρος Βασιλείου (Γαλαξείδι 1903 - Αθήνα 1985) ήταν ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες ζωγράφους του εικοστού αιώνα. Γεννήθηκε στο Γαλαξίδι το 1903 και ήλθε στην Αθήνα στις αρχές της δεκαετίας του 1920 για να φοιτήσει στην Σχολή Καλών Τεχνών με υποτροφία. Απογοητευμένος από τον άνυδρο τρόπο διδασκαλίας της εποχής, που έδινε έμφαση στην θεωρητική κατάρτιση, ο Βασιλείου και μια ομάδα συμφοιτητών του επαναστάτησαν και απαίτησαν μεταρρυθμίσεις. Η στάση τους ανάγκασε τη Σχολή να αλλάξει διευθυντή και μεθόδους διδασκαλίας, εισήγαγε το εργαστήριο και υιοθέτησε την διδασκαλία μοντέρνων μεθόδων και σχολών ζωγραφικής όπως ο ιμπρεσιονισμός. Ο Βασιλείου αποφοίτησε το 1923. Η καταξίωση του ήταν άμεση και στα επόμενα 60 χρόνια έγινε ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες καλλιτέχνες. Εκτός από τους καμβάδες του, παρήγαγε θρησκευτικές εικόνες, ξυλόγλυπτα, εικονογραφήσεις, αφίσες, σκηνικά για το θέατρο, κλπ. Οι εικόνες και τα σχέδια του έχουν αφομοιωθεί πλήρως στην σύγχρονη Ελληνική πολιτιστική κληρονομιά. Ο Βασιλείου πίστευε ότι η σύγχρονη Ελληνική τέχνη πρέπει να ενσωματώσει τις επιρροές των διεθνών ρευμάτων χωρίς όμως να χάνει τον Ελληνικό χαρακτήρα της, όπως έχει διαμορφωθεί μέσα από χιλιετίες παράδοσης. Οι ιμπρεσιονιστικοί και μοντερνιστικοί πίνακες του δεν απέχουν ποτέ πολύ από την Βυζαντινή παράδοση εικονογραφίας, όπως την προσάρμοσε ο ίδιος στην σύγχρονη πραγματικότητα. Το χρονολόγιο της ζωής του, με μια ματιά: 1903. Γεννιέται στο Γαλαξείδι. 1921. Μπαίνει στη Σχολή Καλών Τεχνών. 1929. Κάνει την πρώτη του έκθεση στην αίθουσα τέχνης Στρατηγοπούλου. 1930. Του απονέμεται το Μπενάκειο Βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών για την αγιογράφηση του Αγίου Διονυσίου του Αρεοπαγίτη. 1934. Συμμετέχει στην Μπιενάλε της Βενετίας. 1941. Παντρεύεται την Κική Κωνσταντακοπούλου. 1945. Πρώτη σκηνογραφία για το Εθνικό Θέατρο 1949. Εικονογραφεί το αναγνωστικό της Ε΄ Δημοτικού. 1950. Ιδρύει με τη Ραλλού Μάνου το Ελληνικό Χορόδραμα 1960. Κερδίζει το βραβείο Γκουγκενχάιμ. 1961. Σκηνογραφεί την κινηματογραφικήυποψήφια για Όσκαρ "Ηλέκτρα" του Μιχάλη Κακογιάννη. 1969. Εκδίδει το αυτοβιογραφικό "Φώτα και σκιές". 1975. Μεγάλη αναδρομική στην Εθνική Πινακοθήκη. 1982. Σκηνογραφεί το 146ο και τελευταίο έργο του. 1985. Πεθαίνει στο σπίτι του, κάτω από την Ακρόπολη. Σήμερα, η οικογένεια του έχει μετατρέψει το ατελιέ και το σπίτι του, κάτω από την Ακρόπολη, σε γκαλερί του έργου του και σε μουσείο.

Ο Δημήτριος Γαλάνης (Αθήνα 1879 - 1966) ζωγράφος, χαράκτης και γελοιογράφος, Θεωρείται ο θεμελιωτής της χαρακτικής στην Ελλάδα. Το 1897-1899 φοίτησε στη Σχολή Πολιτικών Μηχανικών του Πολυτεχνείου και το 1899 παρακολούθησε μαθήματα σχεδίου κοντά στο Νικηφόρο Λύτρα. Το διάστημα 1900-1902 σπούδασε στην Ecole des Beaux Arts του Παρισιού. Έζησε πολλά χρόνια στη Γαλλία , πήρε τη γαλλική υπηκοότητα ( αφού κατετάγη πρώτα το 1914 στην Λεγεώνα των Ξένων και υπηρέτησε στο Γαλλικό στρατό και τη διετία 1915-1917 στο συμμαχικό στρατό ) και αργότερα δίδαξε χαρακτική. Από το 1901-1912 είχε μια εξαιρετικά επιτυχημένη καριέρα ως γελοιογράφος και συνεργάστηκε με πολλά περιοδικά της εποχής εκείνης στη Γαλλία. To 1945 εξελέγη καθηγητής χαρακτικής στην Ecole des Beaux Arts και ανακηρύχθηκε μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας. Το 1949 ανακηρύχθηκε μέλος και της Ακαδημίας Αθηνών.

Σύγχρονος Έλληνας ζωγράφος και χαράκτης, γιος του γιαννιώτη ζωγράφου Γιώργου Καζάκου και αδελφός του ηθοποιού Κώστα Καζάκου. Μεταξύ 1964-1965 μαθήτευσε κοντά στους Π. Σαραφιανό και Ν. Νικολάου, προετοιμαζόμενος για την ΑΣΚΤ. Έγινε δεκτός στη Σχολή, μετά από εξετάσεις, την επόμενη χρονιά, και φοίτησε στο Εργαστήριο Χαρακτικής με καθηγητή τον Κώστα Γραμματόπουλο. Εξέθεσε έργα του για πρώτη φορά το 1968, στην ομαδική έκθεση νέων καλλιτεχνών στο Βρετανικό Συμβούλιο, μαζί με εικαστικούς όπως οι Α. Δρούγκας, Α. Κριτσέλης, Θ. Παπαδοπεράκης, Δημ. Σακελίων, Α. Πατσόγλου, κ.ά. Το 2000 εξελέγη αναπληρωτής καθηγητής της ΑΣΚΤ στην Αθήνα. Πέθανε στις 2 Αυγούστου του 2006, αφήνοντας πίσω του ένα πολυσχιδές και πολυσήμαντο έργο.

Έλληνας αιγυπτιώτης ζωγράφος (Αλεξάνδρεια, 1894 - Αθήνα, 1957).

Η Άννα Κινδύνη γεννήθηκε το 1914 στη Φώκαια της Μικράς Ασίας. Με την έναρξη του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου η οικογένεια της κατέφυγε στη Μυτιλήνη. Επέστρεψαν το 1919, αλλά η ολοκληρωτική καταστροφή του 1922 ανάγκασε την οικογένεια Κινδύνη να προσφύγει για δεύτερη φορά στην Μυτιλήνη, πριν εγκατασταθεί οριστικά στην Αθήνα, το 1930. Εκεί εργάστηκε αρχικά ως σχεδιάστρια στην Εθνική Τράπεζα. Το 1940 παντρεύτηκε τον αρχιτέκτονα Μανόλη Κινδύνη. Κατά τη διάρκεια της Κατοχής μπήκε στην Αντίσταση, στον τομέα της Εθνικής Αλληλεγγύης και δούλεψε στην στατιστική υπηρεσία του Δήμου Αθηναίων, επιφορτισμένη με την καταμέτρηση των καθημερινών θανάτων στους δρόμους της πρωτεύουσας, καθήκον που σε μεγάλο βαθμό καθόρισε την μετέπειτα καλλιτεχνική της πορεία. Αμέσως μετά την απελευθέρωση, με τον άνδρα της υπότροφο της Γαλλικής Κυβέρνησης, φεύγει για το Παρίσι, μέσω Ιταλίας, με το ιστορικό πλοίο Ματαρόα. Το 1947 εγγράφεται στο εργαστήριο χαρακτικής της Σχολής Καλών Τεχνών του Παρισιού, ενώ ταυτόχρονα παρακολουθεί μαθήματα σχεδίου στις Ακαδημίες Julian και Grande Chaumiere, με καθηγητές τους Δημήτρη Γαλάνη και Albert Cami. Από τότε, και ως το 1965 περίπου, δουλεύει αποκλειστικά με κάρβουνο. Το 1960 κάνει την πρώτη της ατομική έκθεση στην γκαλερί Saint-Placide στο Παρίσι και δύο χρόνια αργότερα στην γκαλερί Reid στο Λονδίνο. Το 1963 της απονέμεται το βραβείο Eugene Carrierre. Τα θέματα και η τεχνοτροπία της σιγά-σιγά διαφοροποιούνται. Η Κινδύνη πειραματίζεται με μία δική της τεχνική, χαράσσοντας πάνω σε πλαστική ύλη. Αποτέλεσμα της διαδικασίας αυτής είναι η μεγάλη σειρά Έρωτες, με έργα που ξεκινούν από το 1975. Το 1984 οργανώνεται μεγάλη αναδρομική έκθεση στην Ε.Π.Μ.Α.Σ., το 1987 στο Καλλιτεχνικό Πνευματικό Κέντρο Ώρα και το 2001 στην Πινακοθήκη του Δήμου Αθηναίων. Πέθανε στην Αθήνα το 2003. Το μεγαλύτερο μέρος του έργου της δωρήθηκε στο Μουσείο Μπενάκη από την ανιψιά της, Μαργαρίτα Παπαδημητρίου-Boulenger, το 2006. Έργα της βρίσκονται επίσης στην Δημοτική Πινακοθήκη της Αθήνας, στην Τράπεζα της Ελλάδος και σε πολλές δημόσιες και ιδιωτικές συλλογές της Ελλάδος και του εξωτερικού.

Ο Λυκούργος Κογεβίνας (Κέρκυρα 1887 - Αθήνα 1940) σπούδασε ζωγραφική στο Παρίσι στην Academie de la Grande Chaumiere και αργότερα στον Academie Jylian. Ξεκίνησε σαν ζωγράφος με έργα ιμπρεσιονιστικά, για να ασχοληθεί κατόπιν αποκλειστικά με τη χαρακτική. Είναι ο πρώτος έλληνας καλλιτέχνης που εισήγαγε στην Ελλάδα την τεχνική της οξυγραφίας. Στα χαρακτικά του έργα ξεκινά με ιμπρεσιονιστικά ζωγραφικά στοιχεία, για να καταλήξει σε μια εικονογραφική-περιγραφική διάθεση.

Ζωγράφος και χαράκτρια, η Κ. Μπεκιάρη (1905-1992) σπούδασε φιλολογία και μουσική στην Αθήνα. Δάσκαλοί της στη ζωγραφική υπήρξαν αρχικά ο Κ. Παρθένης και ο Ν. Λύτρας, ενώ στη συνέχεια μαθήτευσε κοντά στον Θ. Τριανταφυλλίδη και χαρακτική στον Γ. Βελισσαρίδη.

Η χαράκτρια-ζωγράφος Λέλα Πασχάλη σπούδασε από το 1934 ως 1938 στην ΑΣΚΤ ζωγραφική με δάσκαλο τον Κ. Παρθένη και σταδιοδρόμησε στο Παρίσι (1946-1963). Στη χαρακτική τη μύησε ο χαράκτης T. Notton που έζησε στην Ελλάδα στα χρόνια 1937-1947. Σπούδασε στα εργαστήρια χαρακτικής στην Ecole des Beaux Arts (1946-1949) στο Παρίσι, με δάσκαλο αρχικά τον R. Cami και στη συνέχεια τον Lemangy και τον Δ. Γαλάνη. Παράλληλα, σπούδασε γαλλική φιλολογία στη Σορβόννη. Μετά τις σπουδές της, εργάστηκε ως εικονογράφος χαράκτρια σε πολυτελείς εκδόσεις (livres de luxe) μεγάλων εκδοτικών οίκων, όπως οι Βιαλτέ, Μαρτέλ, Οντεόν και Νατάν. Έλαβε μέρος σε διεθνείς ομαδικές εκθέσεις χαρακτικής που έγιναν στο Παρίσι, τη Λιέγη, τη Λουμπλιάνα, το Λουγκάνο, το Σάο Πάολο, την Αλεξάνδρεια, το Λονδίνο, τη Νέα Υόρκη κ.ά. Έργα της βρίσκονται στην ΕΠΜΑΣ, στις Π.Δ. Αθηναίων και Ρόδου, στο Μουσείο Χαρακτικής Ν. Γρηγοράκη, στο Cabinet des Estampes της Bibliotheque Nationale, στο Γαλλικό Μουσείο Τεχνών κ.α. και σε πολλές ιδιωτικές συλλογές στην Ελλάδα και το εξωτερικό.

Η Ειρήνη Ανούση είναι ζωγράφος, χαράκτρια, εκπαιδευτικός Β/θμιας Εκπαίδευσης.

Η Λεώνη Βιδάλη είναι επίκουρη καθηγήτρια στο Τμήμα Θεωρητικών Σπουδών Τέχνης της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών της Αθήνας.

Ο Μιχάλης Αρφαράς γεννήθηκε στην Αθήνα το 1954. Το 1974 έφυγε στη Δυτική Γερμανία, όπου άρχισε σπουδές πάνω στις τεχνικές της χαρακτικής και τον πειραματικό κινηματογράφο. Από το 1985 είναι καθηγητής της χαρακτικής στο Πανεπιστήμιο της ιστορικής πόλης του Hildesheim (Ανόβερο). Μέχρι σήμερα και με αφορμή τις εκθέσεις του στην Ελλάδα, τη Γερμανία και την Κύπρο έχουν εκδοθεί δύο κατάλογοι με έργα ποικίλων εκτυπωτικών τεχνικών, δύο κατάλογοι με συναρμολογημένα έργα (ασαμπλάζ) που ξεκίνησε το 1989, μια μελέτη σε συνεργασία με τον Φρανκ Ράϊμαν με τίτλο "Εισαγωγή στην τεχνική της Χαρακτικής" (1979). Ο ίδιος έχει εικονογραφήσει ποικίλες ελληνικές και γερμανικές εκδόσεις. Σημαντικό ρόλο στο έργο του κατέχει η παραγωγή φιλμς πειραματικού κινηματογράφου, για πολλά από τα οποία έχει βραβευτεί στην Ευρώπη. Από το 1974, ζει στο Ανόβερο. Από το 1980 που ολοκληρώνει τις σπουδές του στη χαρακτική μέχρι το 1989 χρησιμοποιεί κάθε γνωστή τεχνική της εκτύπωσης (βαθυτυπία, λιθογραφία, υψοτυπία, τυπογραφία, μεταξοτυπία, στοιχειοθεσία, τσιγκολιθογραφία και όφ-σετ), για να δημιουργήσει εικόνες που συχνά χρησιμοποιεί στην παραγωγή πρωτότυπων πειραματικών φιλμς. Το 1989 αρχίζει να καταπιάνεται με τη συναρμογή ετερόκλήτων αντικειμένων μαζεμένων από βιομηχανικούς σκουπιδότοπους που παρουσίασε στη διάρκεια της δεκαετίας του '90 στις ενότητες "Ειδώλια" (1992) και "Αγγελιαφόροι Ξεχασμένων Χώρων" (1995). Τα μικρού και μεγάλου μεγέθους συναρμολογημένα έργα (ασαμπλάζ) του Μιχάλη Αρφαρά μορφοποιούν υποθετικά αρχέτυπα του σύγχρονου που χαρακτηρίζεται από την ηλεκτρονική τεχνογνωσία. Ατομικές Εκθέσεις 1990 Diaspro Art Center, Λευκωσία -Κύπρος / Kunstkreis, Meppen - Γερμανία 1991 Α.Δ. Γκαλερί, Αθήνα / Diaspro Art Center , Λευκωσία - Κύπρος 1992 Diaspro Art Center, Λευκωσία - Κύπρος 1994 Roemer und Pelizaeus Museum, Hildesheim - Γερμανία 1995 Πινακοθήκη Πιερίδη, Αθήνα 1996 Kunst und Gewerbe Museum, Hamburg -Γερμανία / Burgdorf Galerie, Hannover -Γερμανία / AEG-PHILLIPS Galerie, Springe -Γερμανία 1998 Ινστιτούτο Ελληνικού Πολιτισμού, Berlin -Γερμανία / Dresdner Bank, Hildeshein - Γερμανία 1999 Σπίτι της Κύπρου, Αθήνα / Galerie Inge Baecker, Koeln - Γερμανία / Kunst und Gewerbe Museum, Hamburg -Γερμανία Ομαδικές Εκθέσεις (επιλογή) 1980 "Grafiktriennale", Frechen - Γερμανία 1985 "Μνήμες-Αναπλάσεις-Αναζητήσεις", Εθνική Πινακοθήκη, Αθήνα 1986 "Grafiktriennale", Frechen - Γερμανία 1987 "Διεθνής Μπιενάλε Χαρακτικής" Ljubljana - Γιουγκοσλαβία 1988 "Ευρωπαϊκή Μπιενάλε Χαρακτικής" Baden-Baden, Heidelberg - Γερμανία 1990 "Intergrafiktriennale", Βερολίνο - Γερμανία 1991 "Unruhe", Kunsthaus Hamburg, Hamburg - Γερμανία 1992 "Art Multiple", Dϋsseldof - Γερμανία / "ΧΙΙth International Biennale Woodcut", Banska Bystica, Κρατική Πινακοθήκη, Δημοκρατία της Σλοβακίας 1993 "Το παιδί στη νεοελληνική τέχνη", Εθνική Πινακοθήκη, Αθήνα 1995 "Kleinplastik ίn Norddeutschland", Γκαλερί Kolbien, Γερμανία / "Ιχθύς", Πινακοθήκη, Πιερίδη, Αθήνα 1997 "Big Prints", Galarie Priesse, Celle - Γερμανία / "Εν Αρχή ην η Χαρακτική", Κ.Σ.Ε.Δ., Ρέθυμνο 1998 Γκαλερί Λόλα Νικολάου θεσσαλονίκη / "Inner Spaces -Multimedia", Poznan - Πολωνία 1999 Βαϊμάρη, Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης, Weimar - Γερμανία