Πόσες φορές άραγε στη σειρά μπορεί να αναπηδήσει ένα χαλίκι στην επιφάνεια του νερού, προτού ο αδυσώπητος φυσικός νόμος της βαρύτητας το βυθίσει οριστικά; Πόσες φορές στη σειρά μπορεί η ανθρωπιά να ξεπεράσει το μίσος του εμφυλίου σπαραγμού, προτού ο αδυσώπητος ανθρώπινος νόμος της εξουσίας επαναφέρει τα πράγματα "εις την τάξιν;". Και η τάξη αυτή προς τα που θα κλίνει; Προς την πρόοδο ή προς την οπισθοδρόμηση; Ο μεγάλος αρχιμάστορας του λόγου μας δίνει την απάντηση, μάλλον μιαν από τις απαντήσεις, καθώς, στα ανθρώπινα πράγματα, οι απαντήσεις είναι πάντοτε περισσότερες από μία.
Στην επαναστατημένη Γαλλία του τέλους του 18ου αιώνα, μια αντεπανάσταση έχει αρχίσει, στηριγμένη στους καθυστερημένους, φιλοβασιλικούς και φανατικούς καθολικούς χωρικούς της βορειοδυτικής περιοχής της χώρας, που θεωρούν ότι θίγονται από τις αλλαγές της Δημοκρατίας. "Παρανόηση συνηθισμένη για σκλάβους". Στη δίνη του εμφυλίου πολέμου εμφανίζεται και ο ενδοοικογενειακός πόλεμος, ανάμεσα σε δυο αριστοκράτες, θείο και ανηψιό. Ο ένας ταμγένος με το παλαιό καθεστώς, ο άλλος με τη Δημοκρατία. Ποιος άραγε θα νικήσει; Και το σπουδαιότερο, ποιο θα είναι το τίμημα της νίκης, και για το νικητή και για τον ηττημένο; Και ποιος θα κρίνει ποιος είναι ο νικητής και ποιος ο ηττημένος; Και ο κριτής είναι άραγε, με τη σειρά του κι αυτός, νικητής ή ηττημένος; Η απάντηση δεν είναι ποτέ μονοσήμαντη...