Ο Charles Augustin Saint - Beuve γεννήθηκε το 1804 σε μια παραθαλάσσια κωμόπολη της βόρειας Γαλλίας, στην Boulogne-Sur-Mer. Πέθανε στο Παρίσι το 1869. Ασχολήθηκε με όλα τα είδη της λογοτεχνίας, αλλά διακρίθηκε ως δοκιμιογράφος και κριτικός. Αρχικά εργάστηκε στην εφημερία "Globe" δημοσιεύοντας άρθρα με κριτικό περιεχόμενο. Εξελέξη μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας και διετέλεσε διευθυντής της βιβλιοθήκης Mazarine. Αργότερα συνεργάστηκε με την εφημερίδα "Constitutionel". Η κριτική αρθρογραφία περιέχεται στο έργο του "Συνομιλίες της Δευτέρας". Σ' ένα αυτοβιογραφικό σημείωμα (Συνομιλίες, πρόλογος, 1ος τόμος) ο Saint - Beuve αναφέρει με έκδηλη ικανοποίηση μια κριτική παρατήρηση, σχετική με τ' άρθρα του. Ο σχολιαστής τα εγκωμίαζε με τη φράση: "Δεν προλαβαίνει να τα χαλάσει". Ο Saint - Beuve δίδαξε ως καθηγητής στην Ecole Normale, στο Παρίσι, επί τέσσερα χρόνια (1857-1861).

Ο Wilhelm Apollinaris de Kostrowitsky, γνωστός ως Guillaume Apollinaire, γεννήθηκε στη Ρώμη το 1880 και πέθανε στο Παρίσι το 1918. Από τους δημιουργούς της Σχολής του Παρισιού, ποιητής πρωτοποριακός της Ειρήνης και του Πολέμου, πρόδρομος του σουρεαλισμού, στενός φίλος του Πικασό και απολογητής του κυβισμού και όλων των νέων ρευμάτων της Τέχνης, παραμένει μέχρι σήμερα ο πιο διάσημος εκπρόσωπος μιας εποχής που είχε σαν μέλημά της την ανανέωση του ποιητικού λόγου και της καλλιτεχνικής δημιουργίας. Η προσφορά του κατέχει το προνόμιο της μοναδικότητας. Παρ' όλη την τεράστια επιρροή της, δεν μπόρεσε να βρει αξιόλογους μιμητές.

O Charles Baudelaire γεννήθηκε στο Παρίσι τον Απρίλιο του 1821. Σε ηλικία έξι χρονών πεθαίνει ο πατέρας του και η μητέρα του ξαναπαντρεύεται τον Jacques Aupick κι αυτό χαλάει την ήρεμη ζωή του. Η οικογένεια μετακομίζει στη Λυών το 1832 και επιστρέφει στο Παρίσι το 1836. Ο Κάρολος παραμένει εσωτερικός στη Λυών στο κολέγιο Louis-le-Grand, από όπου αποβάλλεται για απειθαρχία, αυτό όμως δεν τον εμποδίζει να αποφοιτήσει το 1839. Mόνο η λογοτεχνική εργασία τον ενδιαφέρει. Ο ακράτητος δανδισμός του ανησυχεί την οικογένειά του, που τον στέλνει κοντά σε έμπιστό της καπετάνιο να κάνει τον γύρο του κόσμου, μήπως και συνετισθεί. Μετά τα νησιά Maurice, και Βourbon, διασχίζει τις Ινδίες. Επιστρέφοντας στη Γαλλία, το 1842, συνδέεται με τη Jeanne Duval. Συναντά τους Balzac, Nerval, Theophille Gautier, Theodore de Bauville. Δεν καταφέρνει να εκδώσει τα πρώτα του άρθρα και δημιουργεί τέτοια χρέη, που τον οδηγούν σε καταδίκη το 1844 (σε ηλικία 24 χρόνων) -κάτι που δεν συγχωρεί στη μητέρα του, παρά μόνο μετά το θάνατο του στρατηγού Jacques Aupick το 1857. Δημοσιεύει τα πρώτα του έργα στο "Salon de 1845", "Salon de 1846", - La Fanfarlo- 1847, συνεργάζεται με τα περιοδικά "Τintamarre", "Corsaire-Satan", "Messager", "Monde literaire", "Artiste", με ποιήματα και ποικίλα δοκίμια. Από το 1851 αρχίζει να μεταφράζει Edgar Poe. Το 1857 εκδίδει τα "Άνθη του κακού" όπου έξι από αυτά στηλιτεύονται από τη δικαιοσύνη. Η υγεία του είναι εύθραυστη αλλά η λογοτεχνική του δραστηριότητα μεγάλη. Κατά τη διαμονή του στο Βέλγιο επιδεινώνεται η υγεία του, μαζί με τις ατυχίες του. Στην επιστροφή μαζί με τη μητέρα του στο Παρίσι, πεθαίνει τον Αύγουστο του 1867 σε ηλικία 46 ετών.

Ο συγγραφέας, ποιητής και πολιτικός Αλφόνσος Λαμαρτίνος γεννήθηκε τον Οκτώβριο του 1790 στη γαλλική πόλη Μακόν. Σε ηλικία 30 ετών δημοσίευσε το έργο "Ποιητικοί στοχασμοί", που θεωρήθηκε ορόσημο του ρομαντισμού, ενώ το 1832 πραγματοποίησε ένα ταξίδι αναψυχής στην Ανατολή, με βασικούς σταθμούς την Ελλάδα, την Τουρκία, τη Συρία και τον Λίβανο. Το 1833 εξελέγη βουλευτής και το 1848 διετέλεσε, για μερικές εβδομάδες, πρόεδρος της γαλλικής κυβέρνησης. Πέθανε το 1869 στο Παρίσι.

Francois Marie Arouet (1694-1778). Έγινε γνωστός με το όνομα Voltaire επειδή δημοσίευσε το 1719 με αυτό το το ψευδώνυμο τον "Οιδίποδα", την πρώτη από τις συνολικά 27 τραγωδίες του. Αυτό ακριβώς το ψευδώνυμο έγινε σύμβολο του διαφωτισμού, της λογικής, της ανεκτικότητας και της ελευθερίας της σκέψης. Η ζωή του Βολταίρου είχε απρόβλεπτες μεταπτώσεις. Λόγω μιας σάτιρας που δημοσίευσε, βρέθηκε το 1717 για 11 μήνες φυλακισμένος στη Βαστίλη. Το 1719 έγινε αυλικός λογοτέχνης, αλλά το 1726 αναγκάστηκε να δραπετεύσει στην Αγγλία. Μετά την επιστροφή του απειλήθηκε πάλι με φυλάκιση, οπότε κατέφυγε το 1734 στην επαρχία της Λωραίνης (Lothringen). Από το 1750 ήταν εγκαταστημένος στην Αυλή του αυτοκράτορα Φρειδερίκου της Πρωσίας στο Πότσνταμ. Μετά από διαφωνίες με τον βασιλιά, έζησε από το 1755 στη Γενεύη και επέστρεψε στο Παρίσι μόλις το έτος που πέθανε. Αν και ήταν επιδέξιος συγγραφέας θεατρικών έργων, ιστορικών μελετών και έγραψε επίσης αξιόλογα ποιήματα καθώς και πνευματώδεις κριτικές, η φήμη του στηρίζεται κυρίως στις φιλοσοφικές εργασίες που δημοσίευσε. Ταυτόχρονα ήταν δε και φιλόσοφος με την παραδοσιακή έννοια, γιατί διατύπωσε ένα αυτόνομο φιλοσοφικό σύστημα. Οι στόχοι για τους οποίους αγωνιζόταν ο Βολταίρος, ήταν αυτοί των φιλελεύθερων αστών, οι οποίοι υπερασπίζονταν τα ανθρώπινα δικαιώματα, την ελευθερία και την ισότητα των ανθρώπων ενώπιον του νόμου, ενάντια στην αυθαιρεσία του φεουδαρχικού απολυταρχισμού. Δεν ήταν άθεος, όπως συχνά υποστηρίζεται, αφού ο ίδιος έγραφε ότι "τίποτα δεν δημιουργείται από το τίποτα" και ότι "υπάρχει ένας θεός και αυτός πρέπει να είναι δίκαιος". Ταυτόχρονα υποστήριζε όμως ότι "είναι αδύνατο ο πάνσοφος θεός να έχει κάνει νόμους για να τους παραβιάζει", καταφερόμενος έτσι κατά της θαυματολογίας του Χριστιανισμού, κατά της δεισιδαιμονίας και της θρησκοληψίας, πράγμα που τον έφερνε σε αντιπαλότητα με το ιερατείο που αξιοποιεί για ιδιοτελείς σκοπούς μέχρι των ημερών μας αυτές ακριβώς τις παρεκκλίσεις. Ο Βολταίρος διέβλεψε πολύ πριν από τον Μαρξ ότι η θρησκεία αξιοποιείται για τη δημιουργία "αντεστραμμένης συνείδησης" του κόσμου, με αποτέλεσμα να θεωρεί τον αγώνα και την κριτική κατά του ιερατείου και της θρησκευτικής πρακτικής σαν προϋπόθεση κάθε κοινωνικής κριτικής. Ο Βολταίρος πίστευε, αντίθετα με τον Μακιαβέλι και τον Λοκ, ότι "η ανθρώπινη φύση είναι καλή" και ότι όλοι οι άνθρωποι γεννιούνται καλοί, αλλά τους διαστρέφουν οι ανάγκες της ζωής. Ο μεγάλος φιλόσοφος θεωρείται από τους πνευματικούς πατέρες της γαλλικής επαναστάσεως.

Λογοτεχνικό ψευδώνυμο του ποιητή Ιωάννη Παπαδιαμαντόπουλου (Αθήνα, 1956 - Παρίσι, 1910). Γεννήθηκε στην Αθήνα και σπούδασε νομικά στο Μόναχο. Το 1878 τύπωσε στα ελληνικά την πρώτη του συλλογή, "Τρυγόνες και έχιδνες". Δύο χρόνια αργότερα εγκαταστάθηκε στο Παρίσι και το 1883 άρχισε να γράφει ποίηση στα γαλλικά. Το 1886 δημοσίευσε το "μανιφέστο του συμβολισμού" και εξέδωσε το περιοδικό "Le Symboliste". Το 1891 εγκατέλειψε τον συμβολισμό και δημιούργησε καινούργια λογοτεχνική σχολή, την Ecole Romane. Το 1897 ήρθε στην Ελλάδα για να πολεμήσει εναντίον των Τούρκων. Εξέδωσε τις ποιητικές συλλογές "Syrtes", 1884, "Les cantilenes", 1886, "Le pelerin passione", 1891, "Enone au claire visage", 1893, "Eriphyle", 1894, "Sylves", 1896, "Stances", 1899-1901, κ.ά. Ελληνικές μεταφράσεις: "Στροφές" (Μιλτιάδης Μαλακάσης, 1920), "Εκλογή από το ποιητικό του έργο" (Τέλλος 'Αγρας, 1926), κ.ά.

Ο Βίκτωρ Ουγκώ (γαλλικά: Victor Marie Vicomte Hugo) (26 Φεβρουαρίου 1802 - 22 Μαΐου 1885) ήταν Γάλλος μυθιστοριογράφος, ποιητής και δραματουργός, ο πλέον σημαντικός και προβεβλημένος εκπρόσωπος του κινήματος του γαλλικού ρομαντισμού. Από τα πρώτα χρόνια της εφηβείας του αντιλήφθηκε το λογοτεχνικό του ταλέντο και ξεκίνησε τις μεταφράσεις έργων από τα λατινικά καθώς και δικές του πρωτότυπες ποιητικές εργασίες. Η αξία του αναγνωρίστηκε σύντομα μέσα στο γαλλικό ακαδημαϊκό κύκλο αλλά και στο ευρύτερο αναγνωστικό κοινό. Ταυτόχρονα ασχολήθηκε με την πολιτική μεταλλασσόμενος βαθμιαία από φιλομοναρχικό συντηρητικό σε ριζοσπάστη δημοκρατικό. Την τελευταία περίοδο της ζωής του γνώρισε τη λατρεία του γαλλικού έθνους, ταυτιζόμενος με την ίδια τη Γαλλία, όπως ο ίδιος έλεγε στο ποίημά του "Lettre a une femme" (Γράμμα σε μία γυναίκα): "Je ne sais plus mon nom, je m'appelle Patrie!" (Δε γνωρίζω πλέον το όνομά μου, ονομάζομαι Πατρίς). Προ πάντων, όμως, ως ο μεγαλύτερος Γάλλος συγγραφέας του άμεσου μετεπαναστατικού περιβάλλοντος, ήταν ο ποιητής του νέου κόσμου, ο προφητικός, παραισθησιακός φιλόσοφος και μυθοπλάστης μιας ριζικά νέας εποχής.

Γεννήθηκε το 1842 στο Παρίσι. Αφού αποφοίτησε από το λύκειο της Σανς, πήγε στο Λονδίνο για να σπουδάσει αγγλικά, όπου ολοκλήρωσε τις σπουδές του το 1863. Εργάστηκε ως καθηγητής αγγλικών σε διάφορα σχολεία και μετέφρασε λογοτεχνικά έργα από τα αγγλικά. Η ποίησή του χαρακτηρίζεται από υπαινικτικότητα, ευρεία χρήση συμβολισμών και μουσικότητα. Μεταξύ των έργων του συγκαταλέγονται: "Η Ηρωδιάς", ποίημα το οποίο τον απασχόλησε σε όλη του τη ζωή χωρίς να το ολοκληρώσει. "Το απόγευμα ενός φαύνου". "Ο Ίγκιτουρ ή Η τρέλα του Ελβενόν". Πέθανε το 1898.

Ο Αλφρέ ντε Μυσσέ γεννήθηκε το 1810 στη Γαλλία και πέθανε το 1857. Προικισμένος με σπάνια ωριμότητα από τα πρώτα νεανικά χρόνια του, έγινε δεκτός, ήδη από το 1828, στους κύκλους του Nodier, συνδέθηκε με τον Vigny και τον Sainte-Beuve και απέσπασε κολακευτικά σχόλια για το λογοτεχνικό έργο του. Η συλλογή του "Ιστορίες της Ισπανίας και της Ιταλίας" (1830) αποκάλυπτε έναν ορμητικό ρομαντισμό που εκδηλωνόταν με την αναζήτηση ενός φαντασμαγορικού τοπικού χρώματος, με την απεικόνιση βίαιων παθών και με την καλαισθησία ενός αριστοτέχνη της στιχουργικής. Πνεύμα ιδιοφυές και ερωτευμένο με την ελευθερία, αδιάφορο για σχολές και συρμούς, έμελλε να χαρίσει στο γαλλικό θέατρο μερικά από τα αριστουργήματά του, όπως τα "Ένα καπρίτσιο", "Η βενετσιάνικη νύχτα", "Ένα θέαμα σε πολυθρόνα". Επιβεβαιώνοντας την ανεξαρτησία του από το νέο ρομαντικό πνεύμα, θέλησε να ξαναβρεί την ενδόμυχη και ειλικρινή έμπνευση ("αυτό που χρειάζεται ο καλλιτέχνης ή ο ποιητής είναι η συγκίνηση") και εξέφρασε έμμεσα τον εαυτό του μέσω των ηρώων των έργων του ("Τα καπρίτσια της Μαριάννας" - 1833· "Φαντάζιο" - 1834· "Λορεντσάτσιο" - 1834· "Το καντηλέρι" - 1835· "Δεν πρέπει να ορκίζεσαι για τίποτα" - 1838). Το ευμετάβολο των ηρώων του, η πολυπλοκότητα του χαρακτήρα τους, όπου η επιθυμία της αγνότητας και ο πόθος του ιδανικού είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με την εγκατάλειψη στη διαφθορά και την απελπισία, καθώς και η αυθαίρετη ανάμειξη των ειδών, σοκάρισαν στην αρχή. Το πρόσωπο αυτό με τη διπλή όψη είναι ο ίδιος ο Μυσσέ και το έργο του είναι η πιο πιστή αντανάκλαση της ενδόμυχης αγωνίας του. Έτσι το "Δεν αστειευόμαστε με τον έρωτα" (1834) θυμίζει με τον τίτλο του τον "τρελό έρωτα" του Μυσσέ για τη Γεωργία Σάνδη. Η οδυνηρή αυτή περιπέτεια (1833-1835), που έχει μεταφερθεί στο μυθιστόρημα "Η εξομολόγηση ενός παιδιού του αιώνα" (1836), εμπνέει και το λυρικό ξεχείλισμα που διαποτίζει τα έργα "Νύχτες" (1835-1837), "Γράμμα στον Λαμαρτίνο" (1836), "Ανάμνηση" (1841). Από τότε κι ύστερα, ο ποιητής, απογοητευμένος και άρρωστος, θα δώσει αλληλοδιαδόχως διηγήματα ("Ιστορία ενός σπάνιου είδους") ή ποιητικές φαντασίες ("Τρία βήματα από το ρόδινο μάρμαρο") και έργα πιο πικρά και ταραγμένα ("Η ελπίδα στον Θεό"). Έξοχος στον χειρισμό του πνευματώδους και ειρωνικού παιχνιδιού, ο Μυσσέ ήξερε εξίσου καλά να εκφράζει τα ξεσπάσματα του πάθους ή αυτό που ήταν το εσωτερικό του δράμα: τον πειρασμό της ακολασίας και τη νοσταλγία της αθωότητας που κατοικούν "τη ματωμένη καρδιά του, τη γεμάτη φλόγα και λύπη" (Σαιντ-Μπεβ).

O Ανατόλ Φρανς πραγματικό όνομα Jacques - Anatol - Francois Thibault γεννήθηκε στο Παρίσι στις 16 Απριλίου του 1844. Μοναχογιός ενός βιβλιοπώλη, έλαβε καλή μόρφωση και αμέσως μετά την ολοκλήρωση των σπουδών του προσλήφθηκε στις εκδόσεις του Αλφόνς Λεμέρ, εκδότη των ποιητών του λεγόμενου "Παρνασσού", όπου παρείχε διορθωτική, βιβλιογραφική και ταξινομητική εργασία ή έγραφε προλόγους σε εκδόσεις κλασικών έργων. Το 1876 έγινε βοηθός βιβλιοθηκάριου στην Γερουσία και παρέμεινε στην θέση έως το 1890, εξασφαλίζοντας αρκετό ελεύθερο χρόνο για την προσωπική του πνευματική ανάπτυξη. Σε αυτήν την περίοδο κατέθετε τακτικές συνεργασίες στα περιοδικά "Σφαίρα" και "Εικονογραφημένο Σύμπαν", εξέδωσε την νουβέλα "Le Crime de Sylvestre Bonnard", 1881), που βραβεύθηκε από την Γαλλική Ακαδημία και από το 1886 ανέλαβε λογοτεχνικός διευθυντής της καθημερινής εφημερίδας "Οι Καιροί". Τον Σεπτέμβριο του 1886 γνωρίστηκε με την μαντάμ Αρμάν ντε Καγιαβέ, της οποίας το "σαλόνι" αποτελούσε το κέντρο της φιλολογικής ζωής του Παρισιού και μερικά χρόνια αργότερα χώρισε την έως τότε σύζυγό του, η οποία θεωρούσε ότι ο Φρανς την "παραμελούσε" και ξόδευε υπερβολικά ποσά σε βιβλία. Το 1895 εξέδωσε ένα βιβλίο αφορισμών του με τίτλο "Le Jardin d' Epicure", μέσα στο οποίο εξέφραζε με την μεγαλύτερη ένταση τον αστικό σκεπτικισμό και ηδονισμό, που διέπνεε την Γαλλική κουλτούρα της εποχής αλλά εν γένει και το υπόλοιπο συγγραφικό έργο του ιδίου. Από την άνοιξη του 1893 άρχισε να γράφει άρθρα κοινωνικής κριτικής στην "Ηχώ του Παρισιού" με τίτλο "Οι γνώμες του κυρίου Ζερόμ Κουανιάρ", μέσα από τα οποία ασκούσε αυστηρή κριτική στους θεσμούς και εκδήλωνε συμπάθεια για τον κοινό καθημερινό άνθρωπο. Οι μέσα από τα άρθρα αυτά επιθέσεις του κατά της Εκκλησίας, του στρατού, της Δικαιοσύνης και των ανάλγητων μορφωμένων, τον έκαναν σύντομα να αποκτήσει σοβαρή πολιτική διάσταση, το δε έτος 1896 έγινε δεκτός στην Γαλλική Ακαδημία και λίγο μετά προσχώρησε στο Σοσιαλιστικό Κόμμα. Έγραψε πολλά ακόμα βιβλία με πιο σημαντικά τα "Οι Θεοί διψούν" ("Les Dieux ont soif", 1912), "Η ανταρσία των αγγέλων" ("La Revolte des anges", 1914) και μία βιογραφία της Ζαν ντ' Αρκ (1908). Εξαιτίας του αντιθεοκρατικού πνεύματος των έργων του, τα βιβλία του Φρανς μπήκαν στην λίστα ("Index") απαγορευμένων βιβλίων της Καθολικής Εκκλησίας. Το 1920 νυμφεύθηκε την κατά 27 χρόνια νεότερή του Έμμα Λαπρεβότ, πρώην καμαριέρα της μαντάμ Αρμάν ντε Καγιαβέ, το 1921 ταξίδεψε στην Στοκχόλμη όπου του απονεμήθηκε το βραβείο Νόμπελ της Λογοτεχνίας και την επόμενη χρονιά δημοσίευσε στην "Ουμανιτέ" τον "Χαιρετισμό προς τα Σοβιέτ", για να χάσει όμως όλες τις ψευδαισθήσεις του λίγο αργότερα όταν οι Γάλλοι διανοούμενοι καταγγέλθηκαν ως "ανεπιθύμητοι ερασιτέχνες" από το 4ο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς στην Μόσχα. Πέθανε στο Παρίσι στις 12 Οκτωβρίου 1924. Το σύνολο των έργων του εκδόθηκε κατά την περίοδο 1925 - 1935 σε 25 τόμους.

Ο Κώστας Νησιώτης γεννήθηκε το 1954 στη Χίο. Σπούδασε ναυπηγική στην Αγγλία όπου πέρασε μεγάλο μέρος της ζωής του ασχολούμενος με την χημική έρευνα και την ιστορία των επιστημών. Με το ψευδώνυμο Κώστας Παρίσης έχει μεταφράσει το έργο του Khalil Gibran "Ο προφήτης" (Εκδόσεις Printa, 2001· 2004). Έχει εκδώσει τις ποιητικές συλλογές "Όταν σβήσουν τα φώτα" (Ίαμβος, 2009), "Βραδινές ψιχάλες" (Ίαμβος, 2010) και τη συλλογή διηγημάτων "Το επιτύμβιο" (Ιδεόγραμμα, 2009).

Ο Κώστας Νησιώτης γεννήθηκε το 1954 στη Χίο. Σπούδασε ναυπηγική στην Αγγλία όπου πέρασε μεγάλο μέρος της ζωής του ασχολούμενος με την χημική έρευνα και την ιστορία των επιστημών. Με το ψευδώνυμο Κώστας Παρίσης έχει μεταφράσει το έργο του Khalil Gibran "Ο προφήτης" (Εκδόσεις Printa, 2001· 2004). Έχει εκδώσει τις ποιητικές συλλογές "Όταν σβήσουν τα φώτα" (Ίαμβος, 2009), "Βραδινές ψιχάλες" (Ίαμβος, 2010) και τη συλλογή διηγημάτων "Το επιτύμβιο" (Ιδεόγραμμα, 2009).