Ο Αλέξανδρος Υψηλάντης και ο Ιωάννης Καποδίστριας είναι δύο εξέχουσες μορφές της Ελληνικής Επανάστασης του 1821. Στον πρώτο χρωστάμε την κήρυξή της και στον δεύτερο τη διάσωσή της και την έξοδο από το χάος που την είχαν ρίξει οι εμφύλιοι σπαραγμοί. Παρά το ότι ήταν δύο εντελώς διαφορετικές προσωπικότητες, τα κοινά σημεία που τους ένωναν ήταν πολύ περισσότερα. Ο πρώτος ήταν ένας ρομαντικός φιλελεύθερος ευπατρίδης στρατιωτικός, ο δεύτερος ένας ρεαλιστής συντηρητικών αρχών πολιτικός. Από την άλλη πλευρά όμως ζούσαν κι οι δυο αποκλειστικά με το όραμα της αναγέννησης του Έθνους, ήταν απόλυτα έντιμοι, ευθείς και αγνοί πατριώτες, ευγενείς αριστοκράτες –με τη σύγχρονη αλλά και την αρχαία σημασία του όρου- που θυσιάστηκαν στο βωμό της ελευθερίας της πατρίδας. Οι πράξεις τους σ’ αυτό και μόνο απέβλεπαν, και το δράμα που εκτυλίχτηκε ανάμεσά τους, με την εγκατάλειψη του πρώτου από τον δεύτερο και τη δημόσια αποκήρυξη του κινήματός του, στην πραγματικότητα σε αυτό ακριβώς οφειλόταν, ως μια αναγκαία θυσία για το καλό της πατρίδας. Στις σελίδες του κειμένου αναλύεται η σύγκρουση αυτή και επιχειρείται η εξήγησή της.