“Από φοιτητής ακόμη άρχισα να καταγράφω λέξεις και φράσεις του γλωσσικού μας ιδιώματος, όχι μόνο γιατί αγαπούσα πολύ το ιδίωμα αυτό, αλλά και γιατί διαπίστωνα ότι προοδευτικά ξεχνιόταν από τους νεωτέρους, και χανόταν. Ακόμα και σήμερα σαραντάρηδες ή πενηντάρηδες χωριανοί μου, και μικρότεροί μου φυσικά, είμαι σίγουρος ότι δεν έχουν ακούσει λέξεις που έχω ακούσει εγώ, που βρίσκομαι στο κατώφλι της ένατης δεκαετίας και παιδί άκουγα από τους ηλικιωμένους να χρησιμοποιούν λέξεις όπως ανώνας, καχίρ’, λιραβδουπούλ’, νταβουμός, πουδιακαμός, σλίτσα, ύπιργα, χαλιτό και ένα βιο άλλες. Ο θάνατος και η λησμοσύνη ιδιωματικών ελληνικών λέξεων είναι, κατά την δική μου ταπεινή γνώμη, πληγές στο σώμα του νεοελληνικού μας πολιτισμού. Αυτό ποτέ δεν μου άρεσε καθόλου, αφού πίστευα και πιστεύω ότι μεσ’ στον ανεκτίμητο πλούτο της ελληνικής μας γλώσσας και οι λέξεις του τόπου μας, που έθρεψαν με τις σημασίες τους και τα νοήματά τους τον νου και το πνεύμα όσων στο παρελθόν τις μιλούσαν, δεν έπρεπε να χαθούν”.