Παρά τον στοχαστικό, σχεδόν φιλοσοφικό χαρακτήρα της ποίησης του Αντώνη Φωστιέρη, το αρχικό ερέθισμα οδηγείται στην πλήρη συναισθηματική του μεταστοιχείωση, στη μετατροπή του σε υψηλή ποιητική συγκίνηση. Το συναίσθημα αναζητά την ακεραίωσή του από μια δευτεροβάθμια διανοητική αναγωγή, ενώ αντίστροφα η σκέψη μετασχηματίζεται σε παράγοντα βαθιάς ψυχικής δόνησης, πάντα μέσω των εικόνων και της ποιητικής αφήγησης, όχι με αφηρημένα ουσιαστικά ή θεωρητικά σχήματα.
Ο λόγος του Φωστιέρη αγγίζει την απόλυτη πύκνωση και λιτότητα, παραμένει ωστόσο άμεσα καταληπτός, σε πρώτο τουλάχιστον επίπεδο, κάτω από το οποίο σωρεύονται αλλεπάλληλες στρώσεις και κρυμμένοι θησαυροί που ωθούν σε διαδραστικές προσεγγίσεις.
Οι ποικίλοι συνδυασμοί και οι αντιστροφές στο εσωτερικό της γλώσσας, οι αναγραμματισμοί, οι καρκινικές γραφές, οι ομοηχίες, η διπλή σημασία των λέξεων, οι μετωνυμίες, τα οξύμωρα, οι αποστροφές, τα συγκοινωνούντα ποιήματα, είναι τόσο πολλά και διαδραματίζουν τέτοιο ρόλο στην ποίησή του, ώστε πρέπει πάντα να τον διαβάζουμε με την υποψία του δεύτερου επιπέδου, του κρυφού υπαινιγμού και του μυστικού νοήματος.
Ο πνευματικός χαρακτήρας και η εκφραστική λιτότητα αυτής της ποίησης οδηγούν συχνά σε νοηματικές κορυφώσεις που παίρνουν τη μορφή αποφθεγματικών ρήσεων, φαινόμενο μεγάλης σπουδαιότητας, που το συναντάμε κυρίως στο έργο ποιητών του παρελθόντος, όπως του Σολωμού, του Παλαμά, του Σεφέρη, του Ελύτη, κατεξοχήν δε του Καβάφη.