Στο τεύχος ξεχωρίζει το Αφιέρωμα στη Laura Battiferra (1523-1589), την αποκαλούμενη «Σαπφώ των Μεδίκων», κορυφαία ποιήτρια της Αναγέννησης (η Άννα Γρίβα μεταφράζει από τις «Τοσκανικές ρίμες») και το Αφιέρωμα σε Τέσσερις σημαντικές Ελβετίδες που επιμελήθηκε ο Χρήστος Χρυσόπουλος (τις μεταφράσεις υπογράφει ο Γιάννης Καλλιφατίδης).
​Στον χώρο της φιλολογικής μελέτης και του θεωρητικού στοχασμού, η Mάρθα Βασειάδη εξετάζει τη σχέση του Καβάφη και του Σεφέρη με τη μουσική και ειδικά τη φιλοσοφία του ταγκό και η Σοφία Βούλγαρη θέτει και απαντά στο ερώτημα «Ποιος αυτοκτόνησε τον Κατσαρό;».
​Στις σελίδες της ελληνικής ποίησης, διαβάζουμε πλήθος φωνών και τεχνοτροπιών που, ακόμη μια φορά, αναδεικνύουν πόσο πολύτροπο και πρωτεϊκά ποικιλόμορφο είναι το τοπίο της σύγχρονης ποιητικής έκφρασης στη χώρα μας: από τον Γιώργο Μαρκόπουλο, τον Νίκο Λεβέντη, την Αγγελική Σιδηρά και τον Ευριπίδη Γαραντούδη ως τον Ορφέα Απέργη (με το απολαυστικό του «Μανιφέστο του Αρτισμού»), τον Αλέξανδρο Μηλιά, την Άννα Βασιάδη, τη Μυρτώ Χμιελέφσκι, τον Γεράσιμο Βουτσινά, την Ακριβή Κακλαμάνη, τον Μάνο Στεφανίδη και πολλών ακόμη, που αξίζουν προσεγγίσεις, αναγνώσεις, ανακαλύψεις.
​Στην κατηγορία της ξένης ποίησης, μεταφράζεται από τον Σπύρο Μοσκόβου ο εξαιρετικός Γερμανός Joachim Sartorius και από τον Γιώργο Βαρθαλίτη οι «Ποιήσεις» του Paul Valery. Ο Χάρης Βλαβιανός μεταφράζει τον σπουδαίο αγγλόφωνο ποιητή Andre Naffis-Sahely, η Άννα Βασιάδη τη πολυβραβευμένη αμερικανίδα Sharon Olds, ο Κωνσταντίνος Λερούνης τον Βρετανό Peter Robinson, η Κατερίνα Χατζοπούλου τον σημαντικότερο εκπρόσωπο της γενιάς των Γάλλων «νεολυρικών», Jean-Michel Maulpoix, η Ελευθερία Τσίτσα την κορυφαία Ιρανή, Φορούκ Φαρουχζάντ και τέλος ο Γιάννης Παππάς τον Ιταλό Corrado Benigni.
​Στη στήλη των etcetera φιλοξενούνται, ως συνήθως, κείμενα αταξινόμητα, ετερόκλητα, θα έλεγα κανείς, μεταξύ τους, που ωστόσο κατορθώνουν να συνδεθούν με κρυφούς αρμούς, να συνυπάρξουν αρμονικά και να συνθέσουν μια χωριστή κατηγορία με τους κανόνες της: ο Δημήτρης Κοκόρης εστιάζει στην παρουσία των «φίλων» στην ποίηση του Μανόλη Αναγνωστάκη και η Μάρθα Βαζάκα αναλύει με ανατρεπτικό τρόπο την παρουσία της «μέλισσας» στην ποίηση της Έμιλυ Ντίκινσον.
​Την ύλη του περιοδικού ολοκληρώνει, όπως πάντα, μια σειρά κριτικών σημειωμάτων για την τρέχουσα βιβλιοπαραγωγή.