Ο Λέων Τολστόι (1828-1910) είναι ένας από τους κορυφαίους λογοτέχνες, γνωστός στο ευρύ κοινό πρωτίστου για τα έργα του "Πόλεμος και Ειρήνη" και "Άννα Καρένινα", που συγκαταλέγονται στα σημαντικότερα μυθιστορήματα όλων των εποχών. Η ζωή του Τολστόι χαρακτηρίστηκε από μεγάλες αντιθέσες, καθώς τα πρώτα άσωτα χρόνια της αριστοκρατίας τα διαδέχτηκε η ριζοσπαστική μεταστροφή του προς την άρνηση του πλούτου, τη φιλανθρωπία και προς έναν ιδιόμορφο ειρηνιστικό και χριστιανικό αναρχισμό, που έτυχε θαυμασμού από προσωπικότητες όπως ο Γκάντι και επισφραγίστηκε με τον αφορισμό της Ρωσικής Εκκλησίας. Η στροφή στην κοσμοθεωρία του άρχισε να συντελείται με την απογοήτευση που γεύτηκε πολεμώντας με τον ρώσικο στρατό σε διάφορα μέτωπα μέχρι το 1856, όταν και έγραφε τα πρώτα του έργα, αυτοβιογραφικά σε μεγάλο βαθμό. Ο πόλεμος γυμνός, χωρίς πατριωτικά πλουμίδια, σκιαγραφήθηκε στα "Διηγήματα της Σεβαστούπολης" (1855). Λίγο μετά ο Τολστόι αφοσιώθηκε στα κτήματα του, γράφοντας παράλληλα τους "Κοζάκους" (1863) και τον "Πολικούσκα" (1863), έκφραση της γοητείας που του ασκούσε ο χωριάτικος τρόπος ζωής και συνάμα της αποστροφής του για την αριστοκρατική τάξη πραγμάτων, της οποίας ο καθωσπρεπισμός στηλιτεύτηκε στην "Άννα Καρένινα" (1875-77). Στον "Πόλεμο και Ειρήνη" (1865-69), έργο που βασίστηκε σε ιστορικές μαρτυρίες και ντοκουμέντα όπως τα επεξεργάστηκε η πολιτική σκέψη του Τολστόι, επιχειρήθηκε η ανατροπή της ιστορικής μυθοπλασίας, η αποκαθήλωση των ηγετικών μορφών και η ανάδειξη του ρόλου των απλών στρατιωτών. Στα τελευταία έργα του, όπως είναι "Ο θάνατος του Ιβάν Ιλίτς"" (1886), "Η σονάτα του Κρόιτσερ" (1887-9), "Ο Διάβολος" (1889-90) και η "Ανάσταση" (1899), ο Τολστόι ανέλυσε πτυχές της γνήσιας χριστιανικής αρετής σε αντιδιαστολή με τον τυπικισμό, μια αρετή που εφάρμοσε ζώντας ασκητικά, παρά τις σοβαρές αντιρρήσεις της γυναίκας του και την αποστασιοποίηση του από το οργανωμένο κράτος και την επίσημη Εκκλησία. Πλήθη όμως ολόκληρα τον θεωρούσαν πρότυπο και προσπαθούσαν να τον γνωρίσουν από κοντά, στη δύση πλέον της ζωής του.

Ο Αλέξανδρος Αδαμόπουλος γεννήθηκε το 1953 στην Αθήνα. Σπούδασε νομικά, σκηνοθεσία, κλασική κιθάρα στην Αθήνα και κοινωνιολογία του δικαίου στο Παρίσι. Ίδρυσε την "Εταιρεία Φίλων Μουσικής Γιάννη Χρήστου", με σκοπό τη διάσωση και διάδοση του έργου του συνθέτη. Συνεργάστηκε με το Μουσείο Ελληνικών Λαϊκών Μουσικών Οργάνων από την ίδρυση του το '91, ως γενικός γραμματέας και ως πρόεδρος του Σωματείου Φίλων του Μουσείου. Διετέλεσε γενικός γραμματέας του διοικητικού συμβουλίου του Εθνικού Θεάτρου. Συνεργάστηκε με τους ακόλουθους φορείς: ΕΡΤ (Γ' Πρόγραμμα), Θέατρο Τέχνης, ΚΘΒΕ, ΔΗΠΕΘΕ Βόλου και Χίου, Πελοποννησιακό Λαογραφικό Ίδρυμα κ.ά. καθώς και με το Warsaw Festival '91, Hamburg N.D.R. '93, Indira Gandi, National Centre for the Arts και National Academy of Letters N. Delhi. Το πρωτο του βιβλίο "Δώδεκα και ένα ψέματα" (Ίκαρος 1992) έχει μεταφραστεί στα αγγλικά, τα γαλλικά, τα γερμανικά και τα τούρκικα και κυκοφόρησε στην Τουρκία, τη Γερμανία, τη Γαλλία και την Ινδία. Το "Ψέματα πάλι" έχει μεταφραστεί στα αγγλικά και τα γερμανικά (το διήγημα "Οι καινούργιοι Άγιοι" και στα τουρκικά). Το θεατρικό του "Ο Σιμιγδαλένιος" έχει κυκλοφορήσει στην Αυστραλία και την Τουρκία και έχει παρουσιαστεί σε περισσότερες από πενήντα διαφορετικές παραγωγές σε όλη τη χώρα. Το λιμπρέτο του "Οι δαιμονισμένοι" έχει παρουσιαστεί στην Εθνική Λυρική Σκηνή. Έχει μεταφράσει έργα των Α. Καμύ, Α. ντε Μοντερλάν, Α. ντε Μυσέ, Λ. Τολστόι, Ρ. Νταλ, Τ. Γκιουνερσέλ και τη "Διαθήκη" του Αύγουστου Ροντέν.

Η Παυλίνα Παμπούδη είναι συγγραφέας και εικονογράφος. Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, στην ΑΣΚΤ και στο κολέγιο Byam Shaw School of Art του Λονδίνου. Έχει εκδώσει μέχρι στιγμής 15 ποιητικές συλλογές, 4 βιβλία πεζογραφίας, περισσότερα από 40 βιβλία δήθεν για παιδιά και 31 μεταφράσεις λογοτεχνικών έργων. Επίσης, έχει κάνει δύο ατομικές εκθέσεις ζωγραφικής, έχει γράψει αρκετά σενάρια για το ραδιόφωνο και την τηλεόραση, καθώς και πολλά τραγούδια.