O Ηλίας Τεμπέλης γεννήθηκε στην Αθήνα τo 1966. Σπούδασε φιλοσοφία στα Πανεπιστήμια Αθηνών και Λονδίνου, όπου και αναγορεύθηκε διδάκτωρ το 1994. Είναι Λέκτωρ Φιλοσοφίας στη Σχολή Ναυτικών Δοκίμων και συνεργάζεται με το Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο ως μέλος του Εκπαιδευτικού Προσωπικού και Βοηθός Συντονιστής. Έλαβε μέρος σε ερευνητικά προγράμματα του Τμήματος Φιλοσοφίας, Παιδαγωγικής και Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών. Μαθήματα της ειδικότητάς τoυ έχει διδάξει επίσης στη Στρατιωτική Σχoλή Ευελπίδων, στην Αστυνoμική Ακαδημία, στην Πυρoσβεστική Ακαδημία, σε Περιφερειακό Επιμoρφωτικό Κέντρo τoυ Υπoυργείoυ Παιδείας και στo εργαστήριo ελευθέρων σπoυδών New York College. Τα ερευνητικά του ενδιαφέροντα εστιάζονται στην ιστορία της φιλοσοφίας και στην ιστορία των επιστημών από την ύστερη ελληνική αρχαιότητα και εξής.

Γεννήθηκε στο Γαλάτσι της Ρουμανίας από Έλληνες γονείς (πατέρα από την Κωνσταντινούπολη, μητέρα από τη Σμύρνη, που μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή βρέθηκαν εκεί). Σε ηλικία 4 ετών ήρθε με την οικογένειά της στην Ελλάδα. Αποφοίτησε από τη Δημοσιογραφική Σχολή του Ελληνοαμερικανικού Επιμορφωτικού Ινστιτούτου και διδάχτηκε απαγγελία στο Εθνικό Ωδείο. Μιλά γαλλικά και αγγλικά. Το βιβλίο της "Μάσκες", μια τρίπρακτη θεατρική κωμωδία, βραβεύτηκε με το 1ο βραβείο στον 58ο θεατρικό διαγωνισμό του Φιλολογικού Συλλόγου Παρνασσός (1978), καθώς και το "Παιδικοί Χριστιανικοί Ρυθμοί" από την Ελληνική Εταιρεία Χριστιανικών Γραμμάτων (1992). Τα έργα της "Αγνές ψυχές" και "Όταν γκρεμίζονται τα είδωλα" έχουν παιχτεί στην τηλεόραση. Ποιητικά της έργα είναι: "Το ατελείωτο τραγούδι" (1971), "Χρυσές οπώρες" (1986), "Το κερένιο λουλούδι" (1990), "Χάι-Κάι" (1991). Ποιήματά της έχουν δημοσιευθεί σε πολλές εφημερίδες και αρκετά έχουν μεταφραστεί στα γαλλικά και στα ιταλικά. Επίσης έχει ασχοληθεί με μεταφράσεις. Μαζί με το Ντίνο Βλαχογιάννη μετέφρασαν το ποιητικό βιβλίο του φιλέλληνα Henry Gaston Aufrere "Γραμμένο στην καρδιά" από τα γαλλικά (1975). Μετέφρασε από τα αγγλικά το βιβλίο "Η τραγωδία της Εγγύς Ανατολής" του Λυσίμαχου Οικονόμου και το "Ολοκαύτωμα της Σμύρνης" από τον τελευταίο Άγγλο πάστορα Charles Dobson, αυτόπτη μάρτυρα βραβευμένο από την Εστία Ν. Σμύρνης και εκδοθέν υπό αυτής το 1997. Έχει δώσει πολλές διαλέξεις και έχει συμπεριληφθεί σε πολλές ανθολογίες.

Ο Νίκος Μπελαβίλας γεννήθηκε στον Πειραιά το 1959. Έκανε σπουδές αρχιτεκτονικής και διδακτορική διατριβή στη Σχολή Αρχιτεκτόνων του Εθνικού Μετσοβίου Πολυτεχνείου όπου διδάσκει από το 2003, σήμερα στη βαθμίδα του Επίκουρου Καθηγητή. Έχει διδάξει επίσης στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας και στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο. Διηύθυνε το Γραφείο Λαυρίου του ΕΜΠ για τη δημιουργία του Τεχνολογικού-Πολιτιστικού Πάρκου και το Βιομηχανικό Μουσείο Ερµούπολης. Ως μέλος του Εργαστηρίου Αστικού Περιβάλλοντος ΕΜΠ, συμμετείχε στον σχεδιασμό του Μητροπολιτικού Πάρκου στο Γουδί, του θαλασσίου μετώπου της Ελευσίνας, του Τεχνικού Πανεπιστημίου στη Λεµεσό, των επεκτάσεων του Τραµ στην Αθήνα και Πειραιά, κ.α. Ήταν επικεφαλής της μελέτης του κτιρίου της νέας Ταινιοθήκης της Ελλάδος στην Ιερά Οδό, όπως και των ερευνών του ΕΜΠ για τα Ιστορικά Μεταλλεία στο Αιγαίο, το Μητρώο Ελληνικής Βιομηχανικής Κληρονομιάς, του ιστορικού κέντρου της Πρέβεζας, του Μητροπολιτικού Πάρκου Ελληνικού. Είναι μέλος της Διεθνούς Επιτροπής για τη Διατήρηση της Βιομηχανικής Κληρονομιάς - TICCIH, του Διεθνούς Συμβουλίου Μνημείων - ICOMOS και από το 2007 επιστημονικός αξιολογητής του World Heritage List της UNESCO. Έχει γράψει τα βιβλία "Λιμάνια και Οικισμοί στο Αιγαίο της Πειρατείας" και "Τόποι Ανθρώπων - σχόλια για το χώρο και την πολιτική". Συμμετείχε με άρθρα του στους συλλογικούς τόμους "Αιγαίο: διάσπαρτη πόλη" στη 10η Biennale Αρχιτεκτονικής Βενετίας 2006, "Αthens-Absolute Realism" στην 8η Biennale Αρχιτεκτονικής Βενετίας 2002, " Ελλάδα της θάλασσας", "Ιστορικός βιομηχανικός εξοπλισμός στην Ελλάδα", "Το ελληνικό τοπίο", "Το Αιγαίο Πέλαγος. Χαρτογραφία και ιστορία, 15ος - 17ος αιώνας", "Ορυχεία στο Αιγαίο 19ος-20ος αιώνας", "Σύγχρονα ελληνικά τοπία" κ.α.

Η Λήδα Παπαστεφανάκη γεννήθηκε στην Αθήνα το 1967. Σπούδασε ιστορία στο Πανεπιστήμιο Κρήτης, όπου και έκανε τις μεταπτυχιακές τις σπουδές και υποστήριξε τη διδακτορική της διατριβή (2002). Από το 2003 διδάσκει σύγχρονη ελληνική ιστορία (με έμφαση στην οικονομία) στο Τμήμα Ιστορίας - Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων. Έχει δημοσιεύσει τη μονογραφία "Εργασία, τεχνολογία και φύλο στην ελληνική βιομηχανία. Η κλωστοϋφαντουργία του Πειραιά (1870-1940)", Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης, Ηράκλειο 2009. Είναι συν-επιμελήτρια του τόμου "Ορυχεία στο Αιγαίο. Βιομηχανική αρχαιολογία στην Ελλάδα", Μέλισσα, Αθήνα 2009. Είναι γραμματέας της Ελληνικής Εταιρείας Οικονομικής Ιστορίας, μέλος της Εταιρείας Μελέτης Νέου Ελληνισμού, της Διεθνούς Επιτροπής για τη Διατήρηση της Βιομηχανικής Κληρονομιάς - Ελληνικό Τμήμα (The International Committee for the Conservation of the Industrial Heritage, T.I.C.C.I.H.), της Associacao Portuguesa de Histοria Econοmica e Social και του Ελληνικού "Δικτύου Ιστορικών για την Ιστορία των Γυναικών και του Φύλου" της International Federation for Research in Women's History. Οι επιστημονικές δημοσιεύσεις της και τα ερευνητικά της ενδιαφέροντα αφορούν στην οικονομική και κοινωνική ιστορία της εκβιομηχάνισης και της εργασίας, την ιστορία της επαγγελματικής υγείας, την ιστορία των πόλεων, την ιστορία των γυναικών και του φύλου, την προφορική ιστορία, τη βιομηχανική αρχαιολογία.

Η Μάρω Καρδαμίτση - Αδάμη, αρχιτέκτων, ομότιμη καθηγήτρια του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου με γνωστικό αντικείμενο "αρχειακή τεκμηρίωση και αρχιτεκτονική σύνθεση", γεννήθηκε στην Αθήνα το 1945. Από το 1974 και μέχρι το 2009 δίδαξε στο ΕΜΠ σε προπτυχιακό και μεταπτυχιακό επίπεδο (προστασία μνημείων-συντήρηση και αποκατάσταση μνημείων και συνόλων), καθώς και σε μεταπτυχιακά σεμινάρια άλλων ακαδημαϊκών ιδρυμάτων σε θέματα σχετικά με την πολιτιστική μας κληρονομιά και την αρχιτεκτονική τεκμηρίωση. Είναι υπεύθυνη των Αρχείων Νεοελληνικής Αρχιτεκτονικής του Μουσείου Μπενάκη. Τα ερευνητικά της ενδιαφέροντα εστιάζονται στη νεώτερη ελληνική αρχιτεκτονική και σε θέματα προστασίας της αρχιτεκτονικής κληρονομιάς.

Ο Χρήστος Λούκος είναι Καθηγητής της Ιστορίας των Νεοτέρων Χρόνων στο Πανεπιστήµιο Κρήτης. Τα ερευνητικά και διδακτικά του ενδιαφέροντα επικεντρώνονται στην Ιστορία της Επανάστασης του 1821, στην κοινωνική ιστορία των πόλεων και στην ιστορία της Λατινικής Αµερικής. Είναι µέλος της Εταιρείας Μελέτης Νέου Ελληνισµού «Μνήµων» και µετέχει στη συντακτική επιτροπή του περιοδικού Μνήµων.

Η δρ. Αφροδίτη Κούρια είναι ιστορικός τέχνης.

Η Κυριακή Πετράκου είναι καθηγήτρια στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών. Έχει ασχοληθεί ερευνητικά και διδακτικά με θέματα ιστορίας και δραματουργίας του ευρωπαϊκού θεάτρου. Αντικείμενο του ιδιαίτερου επιστημονικού της ενδιαφέροντος είναι το νεοελληνικό θέατρο του 19ου και 20ού αιώνα.

Η Βαρβάρα Γεωργακοπούλου γεννήθηκε στην Κεφαλονιά. Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή Πανεπιστημίου Αθηνών από όπου έλαβε πτυχίο του Τμήματος Ιστορικού-Αρχαιολογικού. Επίσης στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών της ίδιας Σχολής από το οποίο έλαβε πτυχίο θεατρολογίας, μεταπτυχιακό δίπλωμα και εκπόνησε διδακτορική διατριβή με θέμα: "Η θεατρική κριτική στην Αθήνα του μεσοπολέμου". Εργάστηκε ως φιλόλογος στη μέση εκπαίδευση, δίδαξε στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών της Σχολής Καλών Τεχνών του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου, όπου και πρόσφατα εκλέχτηκε λέκτορας. Έχει δημοσιεύσει περίπου τριάντα μελέτες και άρθρα σε περιοδικά και συλλογικούς τόμους με θέματα από την ιστορία του νεοελληνικού θεάτρου με ειδίκευση στον 20ό αιώνα και τη θεατρική κριτική. Έχει επίσης λάβει μέρος σε ελληνικά και διεθνή συνέδρια στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Ειδικότερα τα ερευνητικά της πεδία αφορούν το επτανησιακό θέατρο, την αναβίωση του αρχαίου δράματος, τη γυναικεία παρουσία στη δραματουργία και τη θεατρική πράξη.