Ο Παναγιώτης Αγαπητός, καθηγητής της Βυζαντινής Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο Κύπρου, γεννήθηκε στην Αθήνα το 1959. Σπούδασε Βυζαντινολογία, Ιστορία της Βυζαντινής Τέχνης και Μουσικολογία στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου και Κλασική και Βυζαντινή Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ. Έχει διδάξει ως επισκέπτης καθηγητής στο Ελεύθερο Πανεπιστήμιο του Βερολίνου και στην Ανωτάτη Σχολή Κοινωνικών Επιστημών στο Παρίσι. Έχει εκπονήσει δύο μονογραφίες ("Narrative Structure in the Byzantine Vernacular Romances" και "The Study of Medieval Greek Romance"), έχει επιμεληθεί πέντε τόμους με πρακτικά διεθνών συνεδρίων και έχει δημοσιεύσει πάνω από σαράντα άρθρα σε διεθνείς επετηρίδες και συλλογικούς τόμους. Τα κύρια ερευνητικά ενδιαφέροντά του στρέφονται γύρω από τη μελέτη της βυζαντινής ερωτικής μυθοπλασίας, τη θεωρία της ρητορικής στο Βυζάντιο, την ερμηνευτική προσέγγιση της βυζαντινής λογοτεχνίας με τη βοήθεια σύγχρονων θεωρητικών μεθόδων, όπως επίσης την κριτική και την έκδοση των μεσαιωνικών ελληνικών, λόγιων και δημωδών, κειμένων. Στις εκδόσεις Άγρα δημοσιεύσε πρόσφατα τον τόμο "Εικών και λόγος" με μεταφράσεις έξι βυζαντινών περιγραφών έργων τέχνης, ενώ ετοιμάζει τη μετάφραση των οκτώ δοκιμίων του Μιχαήλ Ψελλού περί αρχαίας και χριστιανικής γραμματείας.

Ο Ανδρέας Αποστολίδης είναι συγγραφέας, σκηνοθέτης και μεταφραστής. "Έχει γράψει αστυνομικά μυθιστορήματα, όπως το "Χαμένο παιχνίδι", τις "Διαταραχές στα Μετέωρα", το "Φάντασμα του Μετρό", τα "Εγκλήματα στην πανσιόν "Απόλλων ", τη "Λοβοτομή", καθώς και τη συλλογή αστυνομικών διηγημάτων "Αστυνομικές ιστορίες για πέντε δεκαετίες". Το τελευταίο βιβλίο του με αστυνομικές ιστορίες είναι το "Είσαι ο Παπαδόπουλος!"( Άγρα, 2010). Έχει μεταφράσει βιβλία των συγγραφέων ) James Ellroy, Chester Himes, P. Highsmith, Jerome Charyn, R. Chandler, D. Hammett, V. Nabokov κ.ά., καϊ έχει συγγράψει εκτενή επίμετρα γιά τα βιβλία τους. Το 2006 δημοσίευσε τη μελέτη "Άρχαιοκαπηλία και εμπόριο αρχαιοτήτων - Μουσεία, έμποροι τέχνης, οίκοι δημοπρασιών, ιδιωτικές συλλογές". Το 2009 εκδόθηκε ο συγκεντρωτικός τόμος "Τά πολλά πρόσωπα του αστυνομικού μυθιστορήματος: Δοκίμια για την ιστορία και τις σύγχρονες τάσεις του. Έχει σκηνοθετήσει ταινίες μικρού μήκους και πολλά ντοκυμανταίρ και περισσότερα από εκατό επεισόδια της τηλεοπτικής εκπομπής "Ρεπορτάζ χωρίς σύνορα".Το "Κύκλωμα", ενα ντοκυμανταίρ έρευνας για το παράνομο εμπόριο ελληνικών αρχαιοτήτων, προκάλεσε το διεθνές ενδιαφέρον. Από τις τελευταίες του δουλειές είναι η σειρά "Δύο φορές ξένος" για τις υποχρεωτικές ανταλλαγές πληθυσμών τον 20ό αιώνα. Το ντοκυμανταίρ του "Ένας τόπος χωρίς ανθρώπους" γιά την εκδίωξη της φυλής των Μασσάι από τα Εθνικά Πάρκα της Τανζανίας απέσπασε έξι διεθνή βραβεία.

O Σέργιος Γκάκας γεννήθηκε το 1957 στην Aθήνα. Σπούδασε θέατρο στο Πανεπιστήμιο PARIS-VIII. Από το 1979 εργάζεται ως σκηνοθέτης. Έχει γράψει τέσσερα θεατρικά έργα για παιδιά. Διηγήματά του περιλαμβάνονται στις συλλογές "Πέντε ζωγράφοι ζητούν συγγραφέα" (2003) και "Το Χαλάνδρι που γνώρισα" (2005). "Το μυθιστόρημά του Κάσκο" (Εκδόσεις Καστανιώτη, 2001) κυκλοφόρησε το 2006 στη Γαλλία από τον εκδοτικό οίκο Liana Levi με τον τίτλο "La piste de Salonique" και από τον εκδοτικό οίκο Crocetti στην Ιταλία με τον τίτλο "Intrigo a Salonicco". Έλαβε μέρος με διήγημά του στο δεύτερο και τον τρίτο τόμο των "Ελληνικών εγκλημάτων" (2008 και 2009). Είναι ιδρυτικό μέλος της ΕΛΣΑΛ. (φωτογραφία: Giovanni Giovannetti, www.ekebi.gr)

Η Τιτίνα Δανέλλη (Μαρία Χριστίνα) γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε Ιταλική Φιλολογία στη Νάπολη και στη Ρώμη της Ιταλίας, ενώ ταυτόχρονα παρακολούθησε τη σχολή Διερμηνέων. Εργάσθηκε ως δημοσιογράφος σε πολλά περιοδικά (ΕΝΑ και ΚΑΙ, επί εποχής Παύλου Μπακογιάννη) και σε απογευματινές εφημερίδες στο ελεύθερο αλλά και καλλιτεχνικό ρεπορτάζ. Επίσης έγραψε σενάρια για τηλεοπτικές σειρές και έκανε πολλές μεταγλωττίσεις από ξένες ταινίες. Από το 1985 εργάζεται στην εφημερίδα "Ριζοσπάστης". Πρώτο της έργο το μυθιστόρημα "Ο επιτυχημένος" (1971). Ακολούθησαν το μυθιστόρημα "Αντιπερισπασμός" (1973), οι νουβέλες "Αίθουσα αναμονής" (1974) και "Σερ Γκρέγκορι ή Καπετάν Γρηγόρης" (1986), το μυθιστόρημα "Ένα και Ένα κάνουν όσο θες" (σε συνεργασία με τον Μάνο Κοντολεων, 1981), το θεατρικό έργο "Έρως διατηρητέος έως... "(1996), και τα μυθιστορήματα "Ο θρήνος της Κλεοπάτρας" (2000), "Το παιχνίδι του δικαστή" (2002), "Εκ των πραγμάτων" (σε συνεργασία με τον Θανάση Μπαλοδήμα, 2003), "Η τέταρτη γυναίκα" (2004), και το κατασκοπευτικό μυθιστόρημα "Ο ταγματάρχης" (σε συνεργασία με τον Θανάση Παπαρήγα, 2007). Έχει τιμηθεί με το βραβείο ΥΠΠΟ για το θεατρικό έργο "Έρως διατηρητέος έως... "(1995). Έλαβε μέρος, με διηγήματα της, και στους τέσσερις τόμους των "Ελληνικών εγκλημάτων" (2007, 2008, 2009 και 2011) ενώ συμμετείχε και στον συλλογικό τόμο "Η επιστροφή του αστυνόμου Μπέκα - Ο ήρωας του Γιάννη Μαρή σε νέες περιπέτειες" (2012).

Η Αθηνά Κακούρη γεννήθηκε το 1928 στην Πάτρα, σε οικογένεια κεφαλονίτικης καταγωγής. Πέρασε τον πόλεμο και την Κατοχή στην Αθήνα. Μετά την Απελευθέρωση, επέστρεψε στην Πάτρα, όπου εργάστηκε στο γραφείο πρακτόρευσης πλοίων και πετρελαιο-ειδών του πατέρα της Χαρίλαου. Δημοσίευσε τα πρώτα της κείμενα, χρονογραφήματα και ταξιδιωτικές εντυπώσεις, στην εφημερίδα "Νεαλόγος" της Πάτρας. Το 1952, στον διαγωνισμό μετάφρασης αμερικανικών διηγημάτων που προκήρυξαν οι εκδόσεις "Ίκαρος" (στην κριτική επιτροπή συμμετείχαν: Κωνσταντίνος Τσάτσος, Κ. Θ. Δημαράς, Απόστολος Σαχίνης), η νεαρή Αθηνά κέρδισε βραβείο, το οποίο συνοδευόταν από χρηματικό έπαθλο 200.000 δραχμών. Το 1959, έχοντας κατά νου την επιτυχία της Αγκάθα Κρίστι, έγραψε ένα αστυνομικό διήγημα, τοποθετημένο στην Πάτρα του '50, και το έστειλε στην Ελένη Βλάχου, η οποία δεν της απάντησε ποτέ. Το έστειλε έπειτα στον "Ταχυδρόμο", όπου δημοσιεύτηκε με εικονογράφηση του Μποστ. Άρχισε έτσι, να δημοσιεύει αστυνομικά διηγήματα με ήρωες τον αστυνόμο Γεράκη, την Τούλα, μια νοικοκυρά, και τον κοσμοπολίτη Νάσο Δαπόντε, υπάλληλο της Ιντερπόλ. Στον "Ταχυδρόμο" υπέγραφε επίσης μεγάλα ρεπορτάζ. Την ίδια εποχή, έγραψε μια ραδιοφωνική σειρά, συνεργάστηκε με διάφορα έντυπα και ασχολήθηκε με τη μετάφραση. Το πρώτο της βιβλίο με αστυνομικά διηγήματα (Το 218 ονόματα) εκδόθηκε το 1963 και το δεύτερο (Αλάτι στα φιστίκια) το 1974, τη χρονιά δηλαδή που εκδόθηκε και το πρώτο της αστυνομικό μυθιστόρημα, "Κυνηγός φαντασμάτων". Εντωμεταξύ ,το 1970 είχε εκδοθεί το νεανικό ιστορικό μυθιστόρημα της "Ο δραπέτης της Αυλώνας". Από το 1976 και επί 15 χρόνια ταξίδευε ανάμεσα στην Ελλάδα, τις Ηνωμένες Πολιτείες και τη Γερμανία. Άλλα μυθιστορήματα της είναι: "Της τύχης το μαχαίρι", "Με τα φτερά του Μαρίκα", "Η σπορά του ανέμου", "Ο χαρταετός", "Αύριο", "Πριμαρόλια", το οποίο βραβεύτηκε με το Βραβείο Νικηφόρου Βρεττάκου, το μυθιστόρημα "Θέκλη" με το Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος 2005, και το "Ξιφίρ Φαλέρ". Το 2010 εκδόθηκε το αυτοβιογραφικό της βιβλίο "Με τα χέρια σταυρωμένα".

Ο Κώστας Κατσουλάρης γεννήθηκε στην Άρτα το 1968. Σπούδασε οικονομικά στην Αθήνα και κινηματογράφο στο Παρίσι. Έχει γράψει τη νουβέλα "Ιστορίες από τον αφρό" (Εστία, 1997), τα μυθιστορήματα "Το σύνδρομο της Μαργαρίτας" (Εστία, 1998), "Ο παραθεριστής" (Εστία, 2001) και "Ο αντίπαλος" (Πόλις, 2005), τη συλλογή διηγημάτων "Μικρός δακτύλιος" (Ελληνικά Γράμματα, 2007), τη νουβέλα "Ο άντρας που αγαπούσε τη γυναίκα μου" (Ελληνικά Γράμματα, 2010· Κέδρος, 2011), καθώς και το θεατρικό έργο "Όταν ο λύκος είναι εδώ" (Πόλις, 2004). Ζει κι εργάζεται στην Αθήνα ως δημοσιογράφος, συγγραφέας και μεταφραστής. Έχει συνεργαστεί, ως βιβλιοκριτικός, με τις εφημερίδες "Το Βήμα"/"Βιβλία" και "Ελεύθερος Τύπος" (ως υπεύθυνος του ενθέτου 1455), καθώς και με το περιοδικό "Διαβάζω". Τον Ιούνιο του 2009 ίδρυσε τη μηνιαία εφημερίδα-free press για το βιβλίο, "Book Press", η έκδοση της οποίας συνεχίζεται από το φθινόπωρο του 2010 στο διαδίκτυο [www.bookpress.gr]. Είναι μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων και διετέλεσε γραμματέας του ΔΣ της τη διετία 2009-2011.

Ο Ιερώνυμος Λύκαρης γεννήθηκε στην Αθήνα. Πήρε μέρος στον αντιδικτατορικό αγώνα στην Ελλάδα και στο εξωτερικό και για πολλά χρόνια μετά υπηρέτησε επαγγελματικά την ιδέα της κοινωνικής απελευθέρωσης. Κατά καιρούς έκανε διάφορες σχετικές και άσχετες με το γράψιμο δουλειές, περιπλανήθηκε πολύ σε όλο τον κόσμο, και έζησε για μια δεκαπενταετία αυτοεξόριστος στην Αυστραλία. Πριν εκδώσει το πρώτο του μυθιστόρημα "Το ρομάντζο των καθαρμάτων" (2011), πρωτοδημοσίευσε κείμενά του στο δεύτερο, τρίτο και τέταρτο τόμο των "Ελληνικών εγκλημάτων" (2008 και 2011.

Ο Πέτρος Μάρκαρης γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1937. Εμφανίστηκε στα ελληνικά γράμματα το 1965 με το θεατρικό έργο "Η ιστορία του Αλή Ρέτζο". Δραματουργός, μεταφραστής, μελετητής του έργου του Μπέρτολτ Μπρεχτ και σεναριογράφος του Θόδωρου Αγγελόπουλου. Εκτός από τέσσερα θεατρικά έργα, έχει γράψει δύο αστυνομικά μυθιστορήματα, το "Νυχτερινό δελτίο" (1995) και το "Άμυνα ζώνης" (1998) [σ.σ.: ακολούθησαν τα μυθιστορήματα "Ο Τσε αυτοκτόνησε" (2003), "Βασικός μέτοχος" (2006), "Παλιά, πολύ παλιά" (2008), "Ληξιπρόθεσμα δάνεια" (2010), "Περαίωση" (2011), με τη μεσολάβηση της συλλογής διηγημάτων "Αθήνα, πρωτεύουσα των Βαλκανίων" (2004)]. Στα μυθιστορήματά του κεντρικός ήρωας είναι ο αστυνόμος Κώστας Χαρίτος, ένας συντηρητικός ως προς τις ιδέες και τις συνήθειες πενηντάρης, που έχει ως χόμπι την ανάγνωση λεξικών. Πρόκειται για έναν συνεπή επαγγελματία διώκτη του εγκλήματος που πρωταγωνιστεί σε νουάρ ιστορίες. Παντρεμένος με μιαν ήσυχη, απλοϊκή γυναίκα, πατέρας μιας ανήσυχης ερωτικά φοιτήτριας, δεν έχει καμιά σχέση ή ομοιότητα με τον Ηρακλή Πουαρό της Αγκάθα Κρίστι ούτε βέβαια με τον Φίλιπ Μάρλοου του Ρέημοντ Τσάντλερ. Θυμίζει όμως αμυδρά τον αστυνόμο Μαιγκρέ του Ζορζ Σιμενόν και είναι κατά κάποιον τρόπο ο διάδοχος του εμβληματικού αστυνόμου Μπέκα, ήρωα του Γιάννη Μαρή, του εισηγητή της αστυνομικής λογοτεχνίας στην Ελλάδα τη δεκαετία του '50, ενός σημαντικού συγγραφέα, άγνωστου στο παγκόσμιο αναγνωστικό κοινό. Στα μυθιστορήματα του Μάρκαρη είναι έντονοι οι απόηχοι από την κατάρρευση των καθεστώτων της Ανατολικής Ευρώπης, καθώς κάποιοι ήρωες του, είχαν πολιτικές και οικονομικές σχέσεις με πρόσωπα των κρατικών μηχανισμών εκείνων των καθεστώτων. Ο Μάρκαρης, όπως και οι άλλοι σύγχρονοι Έλληνες ομότεχνοί του, μέσω της αστυνομικής πλοκής θίγει καίρια ζητήματα της σημερινής ελληνικής πραγματικότητας. Τα μυθιστορήματά του αποτελούν μια γοητευτική τοπογραφία της Αθήνας, της υπερτροφικής μεγαλούπολης, όπου συμβιώνουν λίγο πολύ αρμονικά γηγενείς, οικονομικοί μετανάστες και πολιτικοί πρόσφυγες από γειτονικές χώρες. Μιλάει για τον κόσμο των αστών και των νεόπλουτων, των επιτήδειων που πλουτίζουν από τις επιδοτήσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης, των φοροφυγάδων, μα και των καταστηματαρχών που υποδέχονται με επιφυλακτικότητα στα νησιά τους ντόπιους και αλλοδαπούς επισκέπτες. Σεναριογράφος έργων της τηλεόρασης, άριστος γνώστης των δημοσιογραφικών, καλλιτεχνικών και άλλων παρασκηνίων, προσπαθεί να αποκαλύψει ορισμένες από τις κρυφές πλευρές του κόσμου των μίντια, και να κοινολογήσει τα ευτράπελα που λαμβάνουν χώρα στα πάμπολλα τηλεοπτικά κανάλια. Ακόμα μας ξεναγεί με μαεστρία στον δαιδαλώδη κόσμο των κέντρων διασκέδασης, των νονών της νύχτας και των μπράβων, κάνοντας σαφείς υπαινιγμούς κατά ορισμένων πολιτικών αναμεμιγμένων σε έκνομες δραστηριότητες. Ο τρόπος με τον οποίο αφηγείται ο Μάρκαρης είναι απολαυστικός, οι χαρακτήρες διαγράφονται με ενάργεια, οι περιγραφόμενες καταστάσεις είναι αληθοφανείς, οι ήρωες ζουν μια πραγματική ζωή, τα πάντα είναι άψογα από λογοτεχνική άποψη. Ο Κώστας Χαρίτος πάνω στον οποίο στηρίζει την πλοκή των ιστοριών του, μολονότι έχει ένα αντικομμουνιστικό παρελθόν, γίνεται αμέσως συμπαθής στον αναγνώστη εξαιτίας του αδιάφθορου χαρακτήρα του και ίσως της έντιμης πενίας του, κι αυτό σε μια χώρα όπου οι αστυνομικοί δεν χαίρουν μεγάλης εκτίμησης για πολλούς λόγους, μα κυρίως πολιτικούς. Διότι ο αστυνόμος δεν είναι απλώς ένας ήρωας που εξιχνιάζει εγκλήματα αλλά κι ένας κάπως εκκεντρικός μα συνηθισμένος Έλληνας ο οποίος δεν αρκείται στη δράση: η συναρπαστική περιπλάνησή του στους αθηναϊκούς χώρους συνοδεύεται από ευφυείς παρατηρήσεις. Όλα αυτά επιτείνουν τη σαγήνη του κειμένου που παγιδεύει τον αναγνώστη μέχρι το τέλος της ιστορίας. Μερικές φορές ο συγγραφέας γράφει παρωδιακά και αυτό προφανώς οφείλεται στη διάθεσή του να διακωμωδήσει το αστυνομικό σώμα. Ο Μάρκαρης χρησιμοποιεί ένα σκληρό και ενίοτε προκλητικό χιούμορ κάτι που δείχνει πως επιθυμεί να σκανδαλίσει, αφού προηγουμένως κατορθώνει να κινητοποιήσει τα φαιά κύτταρα του εγκεφάλου των αναγνωστών του. Συμπερασματικά, κινείται με μια ανατρεπτική διάθεση βάλλοντας κατά των κακώς κειμένων που ταλανίζουν την Ελλάδα. Τιμήθηκε στις 29.8.2013 με το "Μετάλιο Γκαίτε 2013" από το γερμανικό κράτος, σε τελετή που διοργανώθηκε στην Βαϊμάρη παρουσία της υφυπουργού Εξωτερικών Κορνέλια Πίπερ, "για την εξαιρετική προσφορά του στη γερμανική γλώσσα και τις διεθνείς πολιτιστικές σχέσεις". Φίλιππος Φιλίππου, συγγραφέας - κριτικός λογοτεχνίας.

Ο Πέτρος Μαρτινίδης διδάσκει θεωρία και κριτική της αρχιτεκτονικής και σχεδιασμό θεατρικών χώρων στο τμήμα Αρχιτεκτόνων του Α.Π.Θ. Έχει επίσης διδάξει, για πολλά εξάμηνα, στα Τμήματα Εικαστικών και Θεάτρου της Σχολής Καλών Τεχνών καθώς και στο Τμήμα Δημοσιογραφίας του ίδιου πανεπιστημίου. Πρώτο του βιβλίο τα δοκίμια "Συνηγορία της παραλογοτεχνίας" (1982), "Οι λέξεις στην αρχιτεκτονική και την επιστημονική σκέψη" (1990), "Κόμικς, τέχνη και τεχνικές της εικονογράφησης" (1990), "Η υψηλή τέχνη της απελπισίας: γύρω από τον Ισοβίτη του Αρκά" (1992), "Μεσιτείες του ορατού: ζητήματα θεωρίας της κριτικής στην αρχιτεκτονική και την τέχνη" (1997) και "Μεταμορφώσεις του θεατρικού χώρου: τυπικές φάσεις κατά την εξέλιξη των θεάτρων στη Δύση" (1999). Η έντονη παρουσία του στο αστυνομικό μυθιστόρημα ξεκινά με την τετραλογία "Κατά συρροήν" (1998), "Σε περίπτωση πυρκαϊάς" (1999), "Παιχνίδια μνήμης" (2001) και "Δεύτερη φορά νεκρός" (2002). Ακολούθησε η τριλογία "Μοιραίοι αντίκατοπτρισμοί" (2003), "Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία" (2005) και "Ο Θεός φυλάει τους άθεους" (2006). Το 2007 κυκλοφόρησε το κείμενο του "Πώς πάνε στον "παράδεισο" του Αρκά. "Ανατρέχοντας στην ιστορία του γέλιου" και το 2011 το βιβλίο "Κριτική και ευαισθησία". "Η εξέλιξη του κριτικού στοχασμού για την τέχνη". Το 2000 τιμήθηκε με το Βραβείο της Ένωσης Κριτικών θεάτρου για το έργο του "Μεταμορφώσεις του θεατρικού χώρου: τυπικές φάσεις κατά την εξέλιξη των θεάτρων στη Δύση". Έλαβε μέρος, με διηγήματα του, και στους τρεις πρώτους τόμους των Ελληνικών εγκλημάτων (2007, 2008 και 2009). (φωτογραφία: Κώστας Μητρόπουλος)

Ο Τεύκρος Μιχαηλίδης γεννήθηκε το 1954 στην Αθήνα και κατάγεται από την Κύπρο. Είναι διδάκτωρ των μαθηματικών του Πανεπιστημίου Pierre et Marie Curie. Από το 1981, διδάσκει μαθηματικά στη μέση εκπαίδευση. Έχει δημοσιεύσει άρθρα και μελέτες σχετικά με τη διδακτική των μαθηματικών, την εισαγωγή της πληροφορικής στην εκπαίδευση και τη χρήση της αφήγησης και της ιστορίας στη διδασκαλία των μαθηματικών. Έχει κατά καιρούς συνεργαστεί με τις εφημερίδες "Τα Νέα", "Ελευθεροτυπία", "Ελεύθερος Τύπος" και "Καθημερινή". Έχει μεταφράσει από τα αγγλικά και τα γαλλικά 28 βιβλία, λογοτεχνικά και επιστημονικά, σχετικά μετά μαθηματικά και την ιστορία των επιστημών. Το 2006 η γαλλική κυβέρνηση του απένειμε τον τίτλο τού Chevalier dans l' Ordre des Palmes Academiques. Είναι ιδρυτικό μέλος της ομάδας Θαλής+Φίλοι και της Ελληνικής Λέσχης Συγγραφέων Αστυνομικής Λογοτεχνίας. Από τις εκδόσεις "Πόλις" κυκλοφορούν τα μυθιστορήματα "Πυθαγόρεια Εγκλήματα" (έχει μεταφραστεί σε 6 γλώσσες -ιταλικά, ισπανικά, αγγλικά, κορεάτικα, κινέζικα, γαλλικά) και "Αχμές, ο γιος του φεγγαριού" (Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος της Κυπριακής Δημοκρατίας), καθώς και το βιβλίο του "Μαθηματικά Επίκαιρα - Συνειρμοί διαβάζοντας την εφημερίδα". Συμμετείχε με διηγήματα του στους συλλογικούς τόμους "Ελληνικά Εγκλήματα" 2, 3 και 4 των εκδόσεων "Καστανιώτη", "Είσοδος Κινδύνου" των εκδόσεων Μεταίχμιο, και στη σειρά "Κλέφτες και Αστυνόμοι" του ραδιοσταθμού "902 Αριστερά στα FΜ".

Η Αμάντα Μιχαλοπούλου γεννήθηκε στην Αθήνα, τον Οκτώβριο του 1966. Σπούδασε γαλλική φιλολογία στην Αθήνα και δημοσιογραφία στο Παρίσι. Αρθρογραφούσε επί χρόνια στην εφημερίδα "Καθημερινή" (1990-2008). Πρωτοεμφανίστηκε στη λογοτεχνία με το βραβείο διηγήματος του περιοδικού "Ρεύματα" και τη συλλογή διηγημάτων "Έξω η ζωή είναι πολύχρωμη"(1994). Το πρώτο της μυθιστόρημα, "Γιάντες", απέσπασε το Βραβείο Μυθιστορήματος του περιοδικού "Διαβάζω" (1996). Στην αμερικανική μετάφραση του βιβλίου της "Θα ήθελα" απονεμήθηκε το Βραβείο Διεθνούς Λογοτεχνίας του Αμερικανικού Ομοσπονδιακού Ιδρύματος Τεχνών (2008). To "Θα ήθελα" ήταν επίσης υποψήφιο για το βραβείο Best Book in Translation του Πανεπιστημίου του Ρότσεστερ. Έχει γράψει έξι μυθιστορήματα, τρεις συλλογές διηγημάτων και αρκετά παιδικά βιβλία. Έργα της έχουν μεταφραστεί σε δέκα γλώσσες.

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1966. Σπούδασε στη Νομική σχολή Αθηνών αλλά στράφηκε από το 1994 στη δημοσιογραφία. Από τότε μέχρι σήμερα εργάζεται στο πολιτιστικό τμήμα της εφημερίδας "Τα Νέα" και διετέλεσε συμπαρουσιαστής στην τηλεοπτική εκπομπή της ΕΤ1 "Βιβλία στο κουτί". Τα τελευταία χρόνια συνεργάζεται, επίσης, με τη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών. Το 1995 είχε εκδώσει μια συλλογή ποιημάτων με τίτλο "Εκποιήματα". Διήγηματά του έχουν δημοσιευτεί σε συλλογικούς τόμους ("Ελληνικά εγκλήματα 2", "Η απουσία του έρωτα", "Ελληνικά εγκλήματα 4").

Ο Φίλιππος Φιλίππου γεννήθηκε στην Κέρκυρα τον Δεκέμβριο του 1948. Από το 1968 ως το 1982, με μικρά ή μεγάλα διαλείμματα, ταξίδεψε ως μηχανικός σε φορτηγά καράβια. Το πρώτο του βιβλίο, "Οι Κνίτες, τέκνα της ανάγκης ή ώριμα τέκνα της οργής;" εκδόθηκε το 1983. Ακολούθησαν οι μικρές βιογραφίες "Ιδανικοί αυτόχειρες ή ζήτω ο θάνατος" (1984), το αφήγημα "Οι εραστές της θάλασσας ή Το βιβλίο του άγνωστου ναύτη" (1986), τα αστυνομικά μυθιστορήματα "Κύκλος θανάτου" (1987 και 2007), "Το χαμόγελο της Τζοκόντας" (1988) και "Το μαύρο γεράκι" (1996), η μελέτη "Ο πολιτικός Νίκος Καββαδίας" (1996), το επίσης αστυνομικό "Αντίο, Θεσσαλονίκη" (1999), το αφήγημα "Ομόνοια" 2000. "Ταξίδι στον ομφαλό της Αθήνας" (2000), το μυθιστόρημα "Οι τελευταίες ημέρες του Κωνσταντίνου Καβάφη" (2003), το μυθιστόρημα "Νέα Υόρκη, καλοκαίρι και μοναξιά" (2005), τη βιογραφία "Κωσταντίνος Θεοτόκης, σκλάβος του πάθους" (2006) και τα μυθιστορήματα "Ο θάνατος του Ζορμπά" (2007) και "Ο άντρας που αγαπούσαν οι γυναίκες" (2009), "Ο οργισμένος έφηβος" (2010), "Ο ερωτευμένος Ελύτης" (2011), "Ζωή και θάνατος του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου", (2012). Έχει συνεργαστεί με ποικίλα έντυπα, περιοδικά και εφημερίδες. Στις εφημερίδες "Αυγή" και "Εποχή" και στο περιοδικό "Αντί" έγραφε κείμενα για τον πολιτισμό και τη λογοτεχνία. Τα τελευταία χρόνια δημοσιεύει στην εφημερίδα "Το Βήμα" κριτικές και παρουσιάσεις αστυνομικών βιβλίων. Ζει στην Αθήνα. (φωτογραφία: Κώστας Μητρόπουλος)

Ο Ανταίος Χρυσοστομίδης γεννήθηκε το 1952 στο Κάιρο της Αιγύπτου. Το 1969 φεύγει για σπουδές στην Ιταλία. Παίρνει το πτυχίο της Αρχιτεκτονικής Σχολής του Πανεπιστημίου Ρώμης το 1978. Δουλεύει στην Αθήνα ως αρχιτέκτονας μέχρι το 1982. Την ίδια περίοδο αρχίζει να μεταφράζει από την ιταλική γλώσσα, στην αρχή δοκίμια και στη συνέχεια λογοτεχνικά έργα. Το 1983 αρχίζει να εργάζεται ως δημοσιογράφος στο περιοδικό "Ένα". Στη συνέχεια εργάστηκε ως διευθυντής σε διάφορα περιοδικά μαζικής κυκλοφορίας. Η δημοσιογραφική του ενασχόληση συνεχίζεται μέχρι σήμερα στην εφημερίδα "Αυγή", στην οποία υπογράφει κάθε Κυριακή μια ολόκληρη σελίδα με τον τίτλο "Περιδιαβάζοντας". Από το 1998 εργάζεται ως Διευθυντής του τμήματος Ξένης Λογοτεχνίας στις Εκδόσεις "Καστανιώτη". Το 1999 δημοσίευσε μαζί με τον Αντόνιο Ταμπούκι το βιβλίο΄"Ένα πουκάμισο γεμάτο λεκέδες" (Άγρα). Από το 2000 διδάσκει σε μεταπτυχιακά τμήματα του Πανεπιστημίου Αθηνών καθώς και στο ΕΚΕΜΕΛ πρακτική μετάφρασης. Το 2003 βραβεύτηκε με το Κρατικό Βραβείο Ξένης Λογοτεχνικής Μετάφρασης. Το 2004 το Ιταλικό Κράτος, τιμώντας τον για τις προσπάθειές του για την εξάπλωση της ιταλικής κουλτούρας, του απένειμε τον τίτλο του Ιππότη Εργασίας.