Η τέχνη είναι ενιαία, και αντίθετα από όλα τα άλλα, έχει μια μόνο πρόσβαση: την μύηση. Την τέχνη τη μαθαίνει πάντα κανένας δίπλα σε ένα μεγάλο δάσκαλο. Εγώ είχα αυτήν την τύχη. Ήμουν τριάντα χρονών όταν ξανακάθισα στα θρανία. Από τη σοφία αλλά και το ήθος του δασκάλου μου, διδάχτηκα πως η τέχνη δεν είναι μόνο ταλέντο, γνώσεις κ' εξάσκηση. Είναι πιότερο πνευματική στάση. Κι ακόμα, πως δεν μπορεί να είναι ένα επάγγελμα σαν τ' άλλα, που σου παίρνουν ένα οκτάωρο και σου εξασφαλίζουν τα υλικά μέσα για τη ζωή. Είναι αυτή η ίδια η ζωή. Και ζωή για τον άνθρωπο σημαίνει ευθύνη. Έτσι, και χωρίς να το επιδιώξω, βρέθηκα να κυνηγώ την αλήθεια, τη γνησιότητα. Μερικές από τους οδηγούς μου σ' αυτή την αναζήτηση έχω σε τούτο το βιβλίο με τα δέκα δοκίμια -κυρίως πάνω στην ποίηση- αρχίζοντας από το δοκίμιό μου για τον Σολωμό με το ιταλικό του σχεδίασμα πάνω στην "Donna Velata. Άλλα από αυτά τα δοκίμια έχουν δημοσιευτεί στη "Νέα Εστία", στα "Κερκυραϊκά Χρονικά", στην "Πνευματική Κύπρο" από το 1965 και εδώ. Άλλα είναι ανέκδοτα.