Η ποίηση του Μάνου Κωνσταντινίδη είναι μία ωραία προοπτική για την ποίηση του μέλλοντος. Θα καταλαβαίνει και ο ποιητής και ο αναγνώστης τα πιο δύσκολα λεξιλόγια της επιστήμης, της τεχνολογίας (...), αλλά τα εύκολα, τα άπιαστα θα λαχταράει πάντα να τα κάνει δικά του, αφού θα διαισθάνεται ότι αυτά είναι τα μόνα που αν τα νιώσει σωστά θα τον βγάλουν από τη μοναξιά του. Γιατί στο μέλλον ίσως να έχουμε μία άλλη μοναξιά: θα τη βιώνουν όλο και πιο πολλοί άνθρωποι και θα είναι όλο και πιο δύσκολο να τη μοιραστεί κανείς. Ο κόσμος θα κρύβει όλο και λιγότερα μυστικά, οι αποστάσεις που μας χωρίζουν θα είναι μηδαμινές, θα έχουμε ίσως μετρήσει όλα τα άστρα, αλλά θα απέχουν έτη φωτός οι καρδιές μας. Θα είναι ωραία τότε να υπάρχει ακόμα ποίηση, γιατί αυτή όλο και κάποιο άγνωστο ένδυμα θα εφεύρει για να ντύσει το γνωστό, όλο και κάποιο επίθετο θα επινοήσει για να ξαναδώσει στο μισοφέγγαρο τη μαγεία του, που θα απολαύσουμε, σαν να μη ξέραμε πως θα έρθει η πανσέληνος και μετά στον ουρανό σκοτάδι θα κυριαρχήσει.
Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ