Στο Καϊκουρούσι, ένα µικρό χωριό χαµένο ανάµεσα στις πεδιάδες και τα βουνά της Κεράλα, ο Μπαχάζη ο µπογιατζής δεν είναι φυσικά κάποια εξέχουσα προσωπικότητα, σεβάσµια όπως ο Βισνού, ο ιερέας που από την αυγή µέχρι τη δύση συµβουλεύεται όλο το πάνθεον· ή όπως ο Ραµακρίσναν, ο πρώην ψιλικατζής που έγινε µεγιστάνας, ο οποίος έχει µια επιβλητική µεταλλική περίφραξη γύρω από το σπίτι του και µια εκπληκτική γραµµή ζωής στην παλάµη του· ή όπως ο Τσε Κούτι, ο ιδιοκτήτης του αποστακτηρίου που παράγει λικέρ ικανά να αφήσουν στον τόπο έναν ελέφαντα µέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα. Ο Μπαχάζη είναι λιπόσαρκος, πάντα λερωµένος µε µπογιές, µε µάτια σαν πατοµπούκαλα και µαλλιά δασιά και αγκαθωτά· κι όταν περνάει από τα σκοτεινά δροµάκια του χωριού, από τους πάγκους του τεϊοποτείου του Σανκάρ ή µέσα από το πλήθος που κατακλύζει την περιοχή γύρω από το ναό, κάποιος τον αποκαλεί Σαλεµένο Μπαχάζη και ψιθυρίζει ότι είναι έτσι εξαιτίας µιας ανεύθυνης γυναίκας, που του ράγισε
την καρδιά και τον έφερε στο Καϊκουρούσι. Κι όµως, ο Μπαχάζη έχει αυτό που κανένας άλλος άνθρωπος δεν έχει: την ικανότητα να κοιτάει στο µυαλό και στην καρδιά των άλλων, να ξορκίζει τους εφιάλτες και να θεραπεύει τις πληγές. Τις αρετές του αυτές γνωρίζει ο Μουκουντάν, ο γιος ενός από τους προύχοντες του χωριού. Ο Μουκουντάν δεν ήξερε πού αλλού να πάει και γύρισε στο Καϊκουρούσι, στο µέρος από το οποίο προσπάθησε να ξεφύγει όλη του τη ζωή, και τώρα βρίσκεται εκεί να παλεύει µε τα τροµερά φαντάσµατα του παρελθόντος.