Από τα βάθη των αιώνων ο άνθρωπος αναζητούσε επίμονα μια ικανοποιητική απάντηση στο ερώτημα από πού προήλθε ενώ παράλληλα προσπαθούσε να ερμηνεύσει τα φαινόμενα που συναντούσε στο περιβάλλον του.
Τα κλειδιά που θα μπορούσαν να δώσουν μια τέτοια απάντηση τα κρατούσαν συνήθως τα Ιερατεία, τα οποία πριν ακόμη εδραιώσουν τους ηθικούς και εθιμικούς κώδικες, εδραίωσαν τη θεωρία της Γένεσης των Κόσμων και του Ανθρώπου. Ο άνθρωπος ερευνώντας όλα όσα βρίσκονται κάτω από τα πόδια του και πάνω απ' το κεφάλι του, αισθάνεται ξένος και άσχετος. Γνωρίζει την μοναξιά του και την φοβάται. Παρατηρεί πόσο μικρός είναι και δειλιάζει. Αισθάνεται την αδυναμία του μπροστά στο μεγαλείο και τη δύναμη των στοιχείων της φύσης. Χαίρεται την ανεξαρτησία του αλλά από την άλλη πλευρά αναγνωρίζει ότι είναι φυλακισμένος στη Γη. Έχοντας μπροστά του αυτό το θραύσμα του Σύμπαντος στρέφεται στον εαυτό του και αναλογίζεται προσπαθώντας να κατανοήσει τα γεγονότα που τον επηρεάζουν σε φυσικό και νοητικό επίπεδο. Αυτή καθεαυτή η Γένεση γίνεται αντικείμενο αμφιβολίας και ασάφειας, ακόμα και με όλα τα εξαγόμενα πιθανά συμπεράσματα ή και με το ίδιο ακριβώς συμπέρασμα. "Ο άνθρωπος είναι αποτέλεσμα και όχι αιτία".
Η ανθρώπινη διάνοια υπόκειται στο λάθος, όμως η κοσμική διάνοια δεν μπορεί να βγει από τα όρια των νόμων της, γιατί όπου και να στραφεί το φως της σκέψης πιστοποιεί ότι ο αριθμός και το μέτρο γεωμετρούν την δημιουργία με μία τέλεια γλώσσα.