Έχουμε δει και θαυμάσει πολλά έργα της αρχαίας ελληνικής γλυπτικής, αλλά ως έργα τέχνης εκτεθειμένα σε μουσεία, αποσπασμένα εντελώς από το αρχικό τους περιβάλλον, όπως δεν τα είδε ποτέ ο θεατής της εποχής τους. Διότι άλλοτε τα έργα αυτά όχι μόνο ήταν τοποθετημένα διαφορετικά, όχι μόνο συνωστίζονταν πολλά στον ίδιο χώρο ή ήταν βαλμένα ψηλά σε μετόπες και αετώματα ναών, όχι μόνο ήταν επιζωγραφισμένα με ζωηρά χρώματα, αλλά υπηρετούσαν κοινωνικούς, θρησκευτικούς και πολιτικούς σκοπούς που ίσως ούτε τους φανταζόμαστε.
Ο Nigel Spivey εξετάζει την ελληνική γλυπτική από τα αρχαϊκά χρόνια μέχρι την ελληνιστική εποχή τοποθετώντας τη στο πραγματικό της πλαίσιο. Παρουσιάζει τις συνθήκες παραγωγής και τις τεχνικές που χρησιμοποιούσαν οι γλύπτες, στρέφει την προσοχή του σε αυτούς που παράγγειλαν τα έργα, σε αυτούς που χρησιμοποίησαν ποικιλοτρόπως τη γλυπτική, στους θεατές της και τέλος στους ίδιους τους γλύπτες.
Αυτό το πολύ κατατοπιστικό βιβλίο, που βραβεύτηκε το 1996, προσεγγίζει την αρχαία ελληνική γλυπτική με σεβασμό στην ιστορία της και στο περιβάλλον που τη γέννησε συμβάλλοντας στην αναθεώρηση των παραδοσιακών αντιλήψεων για αυτή.