Ο Γιώργος Θ. Σταυρόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1898 κι ήταν το νεώτερο παιδί απ' τα πέντε παιδιά του Θεόδωρου Σταυρόπουλου που επέζησαν. Φοίτησε επί τέσσερα χρόνια στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, αλλά δεν έδωσε τελικά εξετάσεις για να αποκτήσει το πτυχίο. Το 1917 μπήκε στο δημοσιοϋπαλληλικό κλάδο, όπου υπηρέτησε έως το 1954 κι έφυγε με το βαθμό του διευθυντού β'. Το Νοέμβριο του 1969 αρρώστησε ξαφνικά και, πριν συμπηρωθούν τρεις μέρες, πέθανε τα ξημερώματα της 30ής Νοεμβρίου 1969. Έγραφε στίχους από μαθητής. Στα γράμματα του τόπου πρωτοεμφανίστηκε ως ποιητής το 1918 από τις σελίδες του λογοτεχνικού περιοδικού "Βωμός" και συνέχισε να δημοσιεύει την εργασία του στα λογοτεχνικά περιοδικά εκείνης της εποχής: "Λύρα" (1918-1919), "Μούσα" (1920-1922), "Νούμα" (1923-1930) κ. ά. Από το 1935 έως το 1969 συνεργάστηκε με τη "Νέα Εστία" δημοσιεύοντας ποιήματα, μεταφράσεις ποιημάτων Γάλλων ποιητών και κυρίως του Μορεάς, μελέτες και δοκίμια. Παράλληλα συνεργαζόταν και με άλλα λογοτεχνικα περιοδικά. Επίσης δημοσίευσε κυρίως σ' εφημερίδες του Πειραιά χρονογραφήματα, κριτικές επιφυλλίδες και αισθητικά κι ιστορικά άρθρα. Έβγαλε επτά βιβλία: το "Λαμπρό πορφύρα", "προσωπογραφικό σχεδίασμα" του ποιητή (1932 και 1949), τον "Πλήθωνα" μελέτη (1963), τις "Νύχτες με τον Ντάντε" δοκίμια (που περιέχουν και πολλά αποσπάσματα της "Θείας Κωμωδίας" μεταφρασμένα από τον δοκιμιογράφο, 1964), και τον "Βαν Γκόνγκ", ένα βιβλίο με άρθρα ξένων για τον καλλιτέχνη μεταφρασμένα από τον ποιητή κι ένα δοκίμιο του ίδιου του μεταφραστή (1952). Δύο βιβλία του είναι μεταφράσεις: το μυθιστόρημα του Μπούλβερ Λύτον "Αι τελευταίαι ημέραι της Πομπηΐας" (1924) και πέντε κείμενα του Στέφαν Τσβάϊχ με τίτλο: "Οι διανοούμενοι μπροστά στη δύναμη". (1953). Δύο ιστορικά έργα του, ο "Κολοκοτρώνης" και ο "Νικηταράς", που αγόρασε ο οίκος Ι. Καμπανά, δεν εκδόθηκαν. Κι υπάρχει ακόμη ένα μεγάλο μέρος του έργου του - άρθρα, δοκίμια, μελέτες, μεταφράσεις - σκόρπιο στα περιοδικά και τις εφημερίδες, όπου έδινε συνεργασία του.