Ο μοντέρνος χορός εμφανίστηκε στις αρχές του 20ού αιώνα. Μελετώντας την ιστορία του, διαπιστώνουμε ότι η εξέλιξή του συνδέεται άμεσα με την εξέλιξη της κοινωνίας και με τις διάφορες φάσεις του κοινωνικού, πολιτικού και καλλιτεχνικού γίγνεσθαι. Όλες οι τέχνες στις αρχές του 20ού αιώνα άρχισαν να αναζητούν ένα καινούργιο τρόπο έκφρασης, μια καινούργια γλώσσα αφήγησης. Ο μοντέρνος χορός με την εμφάνισή του δηλώνει την άρνησή του σε σχέση με τον κλασικό χορό, επαναστατεί ενάντια στον ακαδημαϊσμό του και αναζητεί μια νέα σχέση ανάμεσα στην τέχνη και τη ζωή.
Οι Αμερικανίδες Λόι Φούλερ, Ισιδώρα Ντάνκαν και Ρουθ Σεν Ντένις αναζήτησαν νέες μορφές έκφρασης μέσω της κίνησης και του χορού και θεώρησαν τον εαυτό τους καλλιτέχνιδες και όχι διασκεδάστριες, που θα αναλάμβαναν να ψυχαγωγήσουν τον κόσμο.
Ο Λάμπαν είναι ο πρώτος θεωρητικός του χορού ο οποίος ανέλυσε και μελέτησε την ανθρώπινη κίνηση, ενώ ο Κάνινγκαμ είναι ο πρόδρομος του κινήματος της δεκαετίας του '60 και στο στούντιό του ο Νταν διοργάνωσε σεμινάριο σύνθεσης. Ο μεταμοντέρνος χορός αποκτά νέες αξίες δημοκρατικές, ανθρωπιστικές, αρχές αποκέντρωσης και ελευθερίας, και οι άνθρωποι που ασχολούνται με αυτόν εκφράζονται με το έργο τους ως πολιτικοποιημένοι αντιεξουσιαστές.