Το βιβλίο αναφέρεται στη ζωή και το έργο του Βούλγαρου μοναχού Παΐσιου Χιλανδαρινού, ο οποίος το 1745 πήγε στο Άγιο Όρος, όπου έγραψε την πρώτη "Σλαβοβουλγαρική Ιστορία", για το βουλγαρικό λαό, τους τσάρους, τους αγίους και για όλα τα βουλγαρικά έργα και γεγονότα, τα οποία συγκέντρωσε σε μια μικρή ιστορία προς όφελος του βουλγαρικού γένους. Στη συνέχεια, ο ίδιος την μεταφέρει στη Βουλγαρία, όπου γίνεται γνωστή από την πρώτη αντιγραφή του Σωφρόνιου.
Πολλοί Βούλγαροι και ξένοι ιστορικοί έχουν μεταφράσει και μελετήσει το έργο του. Στην Ελλάδα κανείς δεν έχει ασχοληθεί διεξοδικά και ελάχιστοι αναφέρονται σ' αυτό παρά μόνο αποσπασματικά.
Σκοπός του βιβλίου είναι να γίνει γνωστός ο συγγραφέας και το έργο του στην ευρύτερη επιστημονική κοινότητα, όπως και σε κάθε άνθρωπο που ασχολείται με την ιστορία.
Επίσης να ανατραπεί ο ισχυρισμός, ότι ο Παΐσιος είναι "μισέλλην", γιατί πιστεύω, πως άδικα καλλιεργήθηκε αυτός ο χαρακτηρισμός, που δεν έχει καμία σχέση με τον σκοπό του Παΐσιου. Ο ίδιος ήθελε να ενισχύσει την εθνική συνείδηση των Βουλγάρων σε μια δύσκολη εποχή και όχι να φανατίσει το βουλγαρικό λαό εναντίον του ελληνικού.
Επιπλέον οι αναγνώστες θα γνωρίσουν τις σχέσεις που είχαν οι Έλληνες και οι Βούλγαροι στη χρονική περίοδο που αναφέρεται μέσα από την οπτική του Παΐσιου.