To 1974, o Ντιντιέ Ανζιέ δημοσίευσε στο περιοδικό "Nouvelle Revue de Psychanalyse" ένα άρθρο, με τίτλο «Το Εγώ-δέρμα», του οποίου η επιρροή στον κόσμο των πανεπιστημιακών δασκάλων και όσων ασχολούνται με την κλινική πράξη υπήρξε έκτοτε καθοριστική. Το 1985 εκδόθηκε ένα βιβλίο με τον ίδιο τίτλο, όπου ο συγγραφέας παρουσίασε το σύνολο των ερευνών του και πρότεινε μια θεωρητικοποίηση των λειτουργιών του Εγώ-δέρματος. Η παρούσα έκδοση είναι αναθεωρημένη και εμπλουτισμένη. Το δέρμα είναι το περίβλημα του σώματος, όπως ακριβώς και το Εγώ τείνει να περιβάλλει το ψυχικό όργανο. Από αυτή την άποψη, οι δομές και οι λειτουργίες του δέρματος μπορούν να προσφέρουν στους ψυχαναλυτές και τους ψυχολόγους γόνιμες αναλογίες, οι οποίες θα κατευθύνουν τη σκέψη τους και τις τεχνικές τους. Το Εγώ-δέρμα εμφανίζεται ως μια λειτουργική έννοια σύμφωνα με την οποία το Εγώ έχει ως έρεισμα το δέρμα και προϋποθέτει ότι υπάρχει συνάρθρωση μεταξύ των λειτουργιών του Εγώ και του σωματικού μας περιβλήματος (καθορίζω τα όρια, περιέχω, οργανώνω). Θεωρώντας ότι το Εγώ, όπως και το δέρμα, δομείται ως διαχωριστική επιφάνεια, μπορούμε να εμπλουτίσουμε τις έννοιες σχετικά με τα σύνορα, τα όρια, τα περιέχοντα, στο πλαίσιο μιας ψυχαναλυτικής προοπτικής. Επιπλέον, ο εννοιολογικός πλούτος της έννοιας Εγώ-δέρμα μάς επιτρέπει να κατανοήσουμε καλύτερα μια περίπλοκη κλινική πραγματικότητα: πέρα από τις σχέσεις μεταξύ δερματολογικών παθήσεων και ψυχικών διαταραχών, ο συγγραφέας δείχνει ότι η υπερεπένδυση ή η ανεπάρκεια της τάδε ή δείνα λειτουργίας του Εγώ-δέρματος εξηγεί κυρίως το διεστραμμένο μαζοχισμό, τον υστερικό πυρήνα της νεύρωσης ή τη διάκριση μεταξύ ναρκισσιστικών και οριακών προσωπικοτήτων.