O Charles Baudelaire γεννήθηκε στο Παρίσι τον Απρίλιο του 1821. Σε ηλικία έξι χρονών πεθαίνει ο πατέρας του και η μητέρα του ξαναπαντρεύεται τον Jacques Aupick κι αυτό χαλάει την ήρεμη ζωή του. Η οικογένεια μετακομίζει στη Λυών το 1832 και επιστρέφει στο Παρίσι το 1836. Ο Κάρολος παραμένει εσωτερικός στη Λυών στο κολέγιο Louis-le-Grand, από όπου αποβάλλεται για απειθαρχία, αυτό όμως δεν τον εμποδίζει να αποφοιτήσει το 1839. Mόνο η λογοτεχνική εργασία τον ενδιαφέρει. Ο ακράτητος δανδισμός του ανησυχεί την οικογένειά του, που τον στέλνει κοντά σε έμπιστό της καπετάνιο να κάνει τον γύρο του κόσμου, μήπως και συνετισθεί. Μετά τα νησιά Maurice, και Βourbon, διασχίζει τις Ινδίες. Επιστρέφοντας στη Γαλλία, το 1842, συνδέεται με τη Jeanne Duval. Συναντά τους Balzac, Nerval, Theophille Gautier, Theodore de Bauville. Δεν καταφέρνει να εκδώσει τα πρώτα του άρθρα και δημιουργεί τέτοια χρέη, που τον οδηγούν σε καταδίκη το 1844 (σε ηλικία 24 χρόνων) -κάτι που δεν συγχωρεί στη μητέρα του, παρά μόνο μετά το θάνατο του στρατηγού Jacques Aupick το 1857. Δημοσιεύει τα πρώτα του έργα στο "Salon de 1845", "Salon de 1846", - La Fanfarlo- 1847, συνεργάζεται με τα περιοδικά "Τintamarre", "Corsaire-Satan", "Messager", "Monde literaire", "Artiste", με ποιήματα και ποικίλα δοκίμια. Από το 1851 αρχίζει να μεταφράζει Edgar Poe. Το 1857 εκδίδει τα "Άνθη του κακού" όπου έξι από αυτά στηλιτεύονται από τη δικαιοσύνη. Η υγεία του είναι εύθραυστη αλλά η λογοτεχνική του δραστηριότητα μεγάλη. Κατά τη διαμονή του στο Βέλγιο επιδεινώνεται η υγεία του, μαζί με τις ατυχίες του. Στην επιστροφή μαζί με τη μητέρα του στο Παρίσι, πεθαίνει τον Αύγουστο του 1867 σε ηλικία 46 ετών.

Ο Ερρίκος Χάινε γεννήθηκε στο Ντύσσελντόρφ το 1797 και πέθανε σε ηλικία 59 χρόνων στο Παρίσι το 1856. Λυρικός ποιητής και κύριος εκπρόσωπος της ερωτικής ποίησης. Μαθητής ακόμα, έγραψε το ποίημα "Βαλτάσαρ" και φοιτητής της Νομικής έγραψε "Ονειροφαντασίες", "τραγούδια" και "ρομάντσες". Αργότερα έγραψε "λυρικό ιντερμέτζο", "ταξιδιωτικές εικόνες", "βιβλίο ασμάτων", "νέα τραγούδια" κ.ά. Απ' το 1848, στα 51 χρόνια του, έμεινε παράλυτος έως τον θάνατό του.

Η Marie von Ebner - Eschenbach (13 Σεπτεμβρίου 1830 - 12 Μαρτίου 1916), αυστριακή συγγραφέας, θεωρείται από τους σημαντικότερους γερμανόφωνους συγγραφείς του 19ου αιώνα.

Βέλγος συγγραφέας, αριστοκρατικής καταγωγής (1855-1898). Έζησε στο Παρίσι, όπου συνδέθηκε με τους γάλλους συμβολιστές. Ιδρυτής της λογοτεχνικής ομάδας "Νεαρό Βέλγιο", στενός φίλος του Stephan Mallarme. Δραματουργός, ποιητής στίχων γλαφυρών και μελαγχολικών, όπως οι συλλογές του "Λευκή νιότη" και "Το βασίλειο της σιωπής". Εντοπίζει με ακρίβεια την ανθρώπινη μοναξιά και τάσσεται εναντίον της στα μυθιστορήματα "Μπριζ - Η νεκρή πόλη" και "Ο κωδωνοκρούστης".

Γάλλος ποιητής (1844-1896). Πέρασε από πολλές φάσεις: στην αρχή ποιητής των σαλονιών, παρεκτρέπεται μετά κάτω από την τριπλή επίδραση ενός δυστυχισμένου έρωτα, του αλκοολισμού και του Μπωντλέρ. Μετά από μια περίοδο ήσυχη, η ζωή του αναστατώνεται πάλι με τη γνωριμία του Ρεμπώ. Προσχωρεί στον καθολικισμό και στην ποίηση με πλαστικότητα και μουσικότητα. Έγινε, χωρίς να το θέλει, ο ηγέτης της "παρακμιακής σχολής" και έκανε γνωστούς τους Poetes Maudits (καταραμένους ποιητές) το 1884.

Η Άννα ντε Νοάιγ γεννήθηκε το 1876 από μητέρα Ελληνίδα στο Παρίσι, όπου και πέθανε το 1933. Πέρασε τα νεανικά της χρόνια στη Σαβοΐα. Το 1897 παντρεύτηκε τον κόμη Ματιέ ντε Νοάιγ. Επισκέφτηκε επανειλημμένα την Κωνσταντινούπολη, πατρίδα της μητέρας της. Η ελληνική της καταγωγή την οδήγησε στην ελληνολατρία και επηρέασε την ποίησή της. Είχε γνωρίσει τον Κωστή Παλαμά και αλληλογραφούσε μαζί του. Ποιητικές συλλογές: "Le coeur innombrable", 1901· "L'ombre des jours", 1902· "Les eblouissements", 1907· "Les forces eternelles", 1920· "L 'honneur de souffrir", 1927· κ.ά. Ελληνικές μεταφράσεις: "Ποιήματα" (Μυρτιώτισσα, 1928).

Λογοτεχνικό ψευδώνυμο του ποιητή Ιωάννη Παπαδιαμαντόπουλου (Αθήνα, 1956 - Παρίσι, 1910). Γεννήθηκε στην Αθήνα και σπούδασε νομικά στο Μόναχο. Το 1878 τύπωσε στα ελληνικά την πρώτη του συλλογή, "Τρυγόνες και έχιδνες". Δύο χρόνια αργότερα εγκαταστάθηκε στο Παρίσι και το 1883 άρχισε να γράφει ποίηση στα γαλλικά. Το 1886 δημοσίευσε το "μανιφέστο του συμβολισμού" και εξέδωσε το περιοδικό "Le Symboliste". Το 1891 εγκατέλειψε τον συμβολισμό και δημιούργησε καινούργια λογοτεχνική σχολή, την Ecole Romane. Το 1897 ήρθε στην Ελλάδα για να πολεμήσει εναντίον των Τούρκων. Εξέδωσε τις ποιητικές συλλογές "Syrtes", 1884, "Les cantilenes", 1886, "Le pelerin passione", 1891, "Enone au claire visage", 1893, "Eriphyle", 1894, "Sylves", 1896, "Stances", 1899-1901, κ.ά. Ελληνικές μεταφράσεις: "Στροφές" (Μιλτιάδης Μαλακάσης, 1920), "Εκλογή από το ποιητικό του έργο" (Τέλλος 'Αγρας, 1926), κ.ά.

Γάλλος ποιητής, γεννημένος στη Νέα Καληδονία, που το πραγματικό του όνομα ήταν Francois Carcopino-Tusol.

O Francois Villon γεννήθηκε το 1431 στο Παρίσι και πέθανε μετά το 1463. Κλέφτης και πλανόδιος αγύρτης. Σπούδασε ζωγραφική. Εξέτισε ποινές για διάφορα αδικήματα. Ανανέωσε τη μεσαιωνική γαλλική ποίηση. Έργα του: "Les Lais", "Le grand testament".

Γάλλος ποιητής (1845 - 1875) με πραγματικό όνομα Edouard Joachim Corbiere.

Γεννήθηκε στις 30 Οκτωβρίου 1896 στην Τρίπολη. Ο πατέρας του ήταν νομομηχανικός κι έτσι στα παιδικά του χρόνια, αναγκάστηκε να αλλάζει συνέχεια τόπο διαμονής. Πέρασε από το Αργοστόλι, τη Λευκάδα, τη Λάρισα, την Καλαμάτα, την Αθήνα, μέχρι και από τα Χανιά. Από το 1912 δημοσιεύει ποιήματα σε διάφορα παιδικά περιοδικά. Αφού πήρε το δίπλωμα της Νομικής Σχολής των Αθηνών, διορίστηκε υπάλληλος στη Νομαρχία Θεσσαλονίκης. Η ελεύθερη φύση του δεν μπορούσε να δεχθεί την γραφειοκρατία της κρατικής μηχανής, την οποία και καυτηριάζει όποτε μπορεί (χαρακτηριστικό το πεζό: Κάθαρσις). Γι' αυτό και μετατέθηκε πολλές φορές διωκόμενος από ανωτέρους του. Στη διάρκεια αυτών των μεταθέσεων γνωρίζει την ανία και τη μιζέρια της επαρχίας, πράγμα που τον στιγματίζει. To Φεβρουάριο του 1919 εκδίδει την πρώτη του συλλογή: "Ο πόνος των ανθρώπων και των πραγμάτων", η οποία τυγχάνει αδιάφορης ή υποτιμιτικής κριτικής. Τον ίδιο χρόνο εκδίδει μαζί με τον φίλο του Άγη Λεβέντη (με τα ψευδώνυμα Μίμης Χλαπάτσας και Νίκος Τσαπατσούλιας, αντίστοιχα) το σατιρικό περιοδικο "Η Γάμπα", που παρά την επιτυχία του κυκλοφόρησε μόνο σε έξι τεύχη γιατί η αστυνομία απαγόρευσε την έκδοσή του. Το 1921 κυκλοφορεί τη δεύτερη συλλογή του τα "Νηπενθή". Εκείνο τον καιρό συνδέεται με την ποιήτρια Μ. Πολυδούρη, συνάδελφό του στη Νομαρχία Αττικής. Πολλοί ισχυρίζονται ότι οι σχέσεις τους ήταν ερωτικές. Το 1924 ταξιδεύει στο εξωτερικό, στην Ιταλία και τη Γερμανία. Το Δεκέμβριο του 1927 κυκλοφορεί η τελευταία του συλλογή, "Ελεγεία και Σάτιρες". Το Φεβρουάριο του 1928 ο Καρυωτάκης αποσπάται στην Πάτρα και τον Ιούνιο στην Πρέβεζα. Από εκεί στέλνει απελπισμένα γράμματα σε συγγενείς και φίλους, περιγράφοντας την αθλιότητα που κυριαρχεί σ' αυτήν την πόλη (χαρακτηριστικό το ποίημα Πρέβεζα). Στις 21 Ιουλίου θέτει τέρμα στη ζωή του.