Κάποτε όταν ανάμεσα στην Ανάφη και την Ίο υπήρχε μόνο η Σαντορίνη, οι κάτοικοί της αποφάσισαν ν' ασχοληθούν με τον τουρισμό επειδή η σοδειά δεν είχε πάει καλά.
Όμως το πρώτο καράβι με τουρίστες που πλησίασε στη Σαντορίνη βούλιαξε γιατί όλοι οι επιβάτες μαζεύτηκαν από τη μια μεριά για να θαυμάσουν το πανέμορφο νησί και το πλοίο αναποδογύρισε. Το ίδιο έγινε με το επόμενο και το μεθεπόμενο. Τότε οι Σαντορινιοί συγκεντρώθηκαν για να δουν πως θ' αντιμετωπίσουν τη μεγάλη ομορφιά του νησιού τους. Έγιναν πολλές προτάσεις: να κρύβουν το νησί μ' ένα πανί όταν τα πλοία πλησιάζουν, να δένουν τους τουρίστες στα καθίσματά τους... Όλες απορρίφθηκαν. Όμως στο τέλος βρέθηκε η λύση...
Κείμενο με χιούμορ, αλλά και γοητευτικά ιδιαίτερο, χαρακτηριστικό στυλ γραφής.
Ένα παραμύθι για μικρούς και μεγάλους που μιλά για την "αβάσταχτη" ομορφιά της Σαντορίνης, για την ανάγκη του μέτρου στη ζωή, αλλά κυρίως για την ομορφιά που δεν αντιμετωπίζεται παρά μόνο με ομορφιά!
Η εκπληκτική εικονογράφηση κινείται, όπως και το κείμενο, ανάμεσα στο πραγματικό και το φανταστικό. Οι εικόνες, κυρίως μονόχρωμες με κάποιες μόνο πινελιές άλλων χρωμάτων και ειδικά επεξεργασμένες παρουσιάζουν με χιούμορ ως "ντοκουμέντα" περιστατικά φαντασίας.
Η Σαντονρίνη, η θάλασσα, ο ουρανός, ο ήλιος, οι Σαντορινιοί, οι τουρίστες, τα πλοία - μακριά από φολκλορικές γραφικότητες - ενορχηστρώνονται θαυμάσια σε μια σύνθεση του πραγματικού με το φανταστικό που στην ουσία δεν είναι παρά ένα παιχνίδι με την ομορφιά.