Το βιβλίο αυτό γράφτηκε από ανθρώπους αισιόδοξους και χαρούμενους εντούτοις κάπου-κάπου μέσα στις αναμνήσεις διακρίνεται ανάμεσα στις γραμμές μια αδιόρατη μελαγχολία. Δεν πειράζει. Χαρά και Στενοχώρια είναι δίδυμες κόρες της Ζωής, η μια πάντα δίπλα στην άλλη.
Ένας "έντιμος συμβιβασμός" με κάποια πράγματα δίνει περιεχόμενο στην ύπαρξή μας και το απαραίτητο θάρρος για να ξεπεράσουμε τα δύσκολα της ζωής.
Ζωή δεν γνωρίζουμε τι είναι, μας έλεγε ο αείμνηστος καθηγητής μας Δημήτριος Γιαννακόπουλος, τις εκδηλώσεις της μόνο γνωρίζουμε: ο άνθρωπος γεννιέται, τρέφεται, αναπτύσσεται, πολλαπλασιάζεται, πεθαίνει. Μια μάλιστα από αυτές τις εκδηλώσεις (την τελευταία), ο ρομαντικός ποιητής μας Παναγιώτης Σούτσος (1806-1868) στο έργο του "Οδοιπόρος" τη σχολιάζει ως εξής:
Το άνθος μαραίνεται, το φύλλο ξηραίνεται
ο κόσμος περνά
και μόνο ο θάνατος επλάσθη αθάνατος
αυτός δεν γερνά.
Δεν ωφελεί να φοβούμαστε κάποιες λέξεις, κάποιες έννοιες, εκείνο που χρειάζεται είναι ο καθένας να προσαρμόζεται και να ζει σωστά την ηλικία του. Κάθε περίοδος της ζωής έχει τις χάρες της.
Τα γυμνασιόπαιδα του Αιτωλικού της δεκαετίας του '50 αφιερώνουν το Λεύκωμα αυτό στα νιάτα.