Ένα πεντάχρονο κορίτσι φαντάζεται ότι ο παππούς και τ' αδέλφια της πήγαν ταξίδι στο φεγγάρι. Ξεκινώντας με το παράπονο και την απορία που την άφησαν έξω απ' αυτό το ταξίδι, προχωράει με όπλα την αμεσότητα και την παιδική εμπειρία σε θεμελιώδη ερωτήματα για το Σύμπαν: τι είναι η βαρύτητα και η απουσία του οξυγόνου, ποιος ο ρόλος του ήλιου στη ζωή μας, τι είναι το πάνω και το κάτω στο διάστημα και τι το άπειρο;... Ένας καταιγισμός και ταυτόχρονα στοχαστικός μονόλογος ενός μικρού κοριτσιού που θέτει βασικά ζητήματα γνώσης και που μπορεί να μετατραπεί σ' έναν ιδιαίτερα γοητευτικό διάλογο με τους μεγάλους. Το χιούμορ και η αυθεντικότητα του παιδικού μονόλογου γίνονται όπλα για την κατάκτηση της γνώσης.
Η πρωτοτυπία της εντυπωσιακής εικονογράφησης αυτού του βιβλίου είναι ότι οι εικόνες δημιουργήθηκαν με μακέτες από πλαστελίνη που φωτογραφήθηκαν και τις επεξεργάστηκαν στον ηλεκτρονικό υπολογιστή. Με στοιχεία ονειρικά, χιουμοριστικά και ατμοσφαιρικά συνδιαλέγονται με το κείμενο αναδεικνύοντας τη γοητεία του φανταστικού ταξιδιού, αλλά και πλευρές του παιδικού ψυχισμού.