Ο Michel Serres γεννήθηκε στην Αζέν της νότιας Γαλλίας το 1930. Σπούδασε μαθηματικά και φυσιογνωστικές επιστήμες την εποχή που η Χιροσίμα βυθιζόταν στον πυρηνικό όλεθρο. Συνέχισε τις σπουδές του στην Ecole Normale Superieure στη φιλοσοφία. Φιλόσοφος των επιστημών από τους σημαντικότερους του 20ού αιώνα, αναγνωρίζεται ως ένας από τους ανανεωτές της γαλλικής επιστημολογίας. Δίδαξε ιστορία των επιστημών στα Πανεπιστήμια του Κλερμόν-Φεράν, της Σορβόννης, της Βενσέν και του Στάνφορντ. Το 1990 έγινε μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας της Γαλλίας τον τίμησε, το 2010, με τον ανώτατο τίτλο του "Grand officier de la Legion d'honneur". Με το πολυσχιδές και πρωτότυπο συγγραφικό του έργο επιχειρεί με το παραδειγματικό και ποιητικό του ύφος να δείξει την αυταπάτη που υπάρχει στο διαχωρισμό των ανθρωπιστικών και των θετικών επιστημών και να θεμελιώσει μια επιστημολογία η οποία θα μπορέσει να αντιμετωπίσει το οικολογικό πρόβλημα της εποχής μας. Το έργο του περιλαμβάνει μεταξύ άλλων τα βιβλία: "Hermes" Ι, ΙΙ και III (1969, 1972, 1974), "Les Cinq Sens" (1985), "Le Tiers-Instruit" (1991) "Hominescence" (2001), "L'Incandescent" (2003), "Le Malpropre" (2008). Στα ελληνικά κυκλοφορούν τα βιβλία του: "Το φυσικό συμβόλαιο" (Π.Ε.Κ., 2001) και "Το παράσιτο" (Σμίλη, 2009).

Ο Γ. Φαράκλας γεννήθηκε το 1962 στην Αθήνα. Σπούδασε φιλοσοφία στο Παρίσι. Έχει διδάξει στο ΕΜΠ, στο Πανεπιστήμιο Κρήτης και διδάσκει τώρα στο Πάντειο. Άλλα έργα του: Machiavel. Le pouvoir du prince, PUF, Παρίσι 1997· Θέση και αλήθεια, Κριτική, Αθήνα 1997· "Αλληλονοηματοδότηση και εις άτοπον απαγωγή", Δευκαλίων 18/2, 2000 ("Donation mutuelle de sens et raisonnement par l' absurde", Fr. Dagognet - P. Osmo (επ.), Autor de Hegel, Vrin, Παρίσι 2000)· Γνωσιοθεωρία και μέθοδος στον Έγελο, Εστία, Αθήνα 2000. Τα ερευνητικά του ενδιαφέροντα στρέφονται γύρω από την πολιτική φιλοσοφία και την θεωρία της γνώσης.

Ο Αριστείδης Μπαλτάς γεννήθηκε το 1943 στην Κέρκυρα. Είναι ομότιμος καθηγητής Φιλοσοφίας των Επιστημών του τμήματος Εφαρμοσμένων Μαθηματικών και Φυσικών Επιστημών (πρ. Γενικού Τμήματος) του ΕΜΠ. Μετά τις βασικές σπουδές μηχανολόγου-ηλεκτρολόγου στο ΕΜΠ (1962-67), έκανε μεταπτυχιακά και διδακτορικό στη Θεωρητική Φυσική στο Πανεπιστήμιο Παρισίων XI (1972). Το 1982 εκλέχθηκε λέκτορας στον Τομέα Φυσικής του ΕΜΠ, το 1984 επίκουρος καθηγητής φιλοσοφίας και μεθοδολογίας της φυσικής στο ίδιο Τμήμα/Τομέα, το 1992 αναπληρωτής καθηγητής και το 2002 καθηγητής φιλοσοφίας των επιστημών. Στο πλαίσιο των ερευνητικών ενδιαφερόντων του ασχολήθηκε ιδιαίτερα με την επιστημολογία του Λουί Αλτουσέρ, ως απόρροια της λεγόμενης Γαλλικής Σχολής Επιστημολογίας (Μπασελάρ, Canguilhem, Κοϋρέ, Cavailles), καθώς και με την αγγλοσαξονική φιλοσοφία της επιστήμης, με βάση τη σκέψη των K. Popper, T.S. Kuhn, I. Lakatos, P. Feyerabend, L. Laudan, κ.ά. Ενδιαφέρθηκε, επίσης, για τη φιλοσοφία της επιστήμης στο πλαίσιο μιας γενικότερης φιλοσοφικής θεώρησης του κόσμου και της γνώσης, με βάση το έργο των Βιτγκενστάιν, Νίτσε, Σπινόζα, Ντεριντά, McDowell, Μπένγιαμιν, κ.ά.Το 2002 τιμήθηκε με Κρατικό Βραβείο Δοκιμίου-Κριτικής για το βιβλίο του "Αντικείμενα και όψεις εαυτού" (εκδ. Εστία). Τον Δεκέμβριο του 2010 του απονεμήθηκε το Βραβείο Εξαίρετης Πανεπιστημιακής Διδασκαλίας στη μνήμη των Βασίλη Ξανθόπουλου-Στέφανου Πνευματικού.

Ο Κώστας Γαβρόγλου είναι Καθηγητής Ιστορίας των Επιστημών στο Τμήμα Μεθοδολογίας, Ιστορίας και Θεωρίας της Επιστήμης του Πανεπιστημίου Αθηνών. Δίδαξε φυσική και ιστορία των επιστημών στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο. Ως επισκέπτης καθηγητής δίδαξε στα Πανεπιστήμια της Βοστόνης, του Χάρβαρντ, της Πενσυλβάνια, του Κέιμπριτζ και του Πολυτεχνείου της Κωνσταντινούπολης. Τα ερευνητικά του ενδιαφέροντα αφορούν την ιστορία της φυσικής και της χημείας από τις αρχές του 19ου έως τα μέσα του 20ού αιώνα. Είναι μέλος συντακτικών επιτροπών διαφόρων ξενόγλωσσων περιοδικών ιστορίας των επιστημών, καθώς και του ελληνικού περιοδικού "Νεύσις". Τα κυριότερα βιβλία του είναι το "Methodological Aspects in the Development of Low Temperature Physics 1881-1957: Concepts out of Context(s)" (σε συνεργασία με τον Γιώργο Γκουνταρούλη, το 1990 από τις εκδόσεις Kluwer Academic Publishers), "Fritz London, A Scientific Biography" (το 1996 από το Cambridge University Press), "Το παρελθόν των επιστημών ως ιστορία" (Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης, 2004). Είναι πρόεδρος του Ιστορικού Αρχείου του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Ο Αριστείδης Μπαλτάς γεννήθηκε το 1943 στην Κέρκυρα. Είναι ομότιμος καθηγητής Φιλοσοφίας των Επιστημών του τμήματος Εφαρμοσμένων Μαθηματικών και Φυσικών Επιστημών (πρ. Γενικού Τμήματος) του ΕΜΠ. Μετά τις βασικές σπουδές μηχανολόγου-ηλεκτρολόγου στο ΕΜΠ (1962-67), έκανε μεταπτυχιακά και διδακτορικό στη Θεωρητική Φυσική στο Πανεπιστήμιο Παρισίων XI (1972). Το 1982 εκλέχθηκε λέκτορας στον Τομέα Φυσικής του ΕΜΠ, το 1984 επίκουρος καθηγητής φιλοσοφίας και μεθοδολογίας της φυσικής στο ίδιο Τμήμα/Τομέα, το 1992 αναπληρωτής καθηγητής και το 2002 καθηγητής φιλοσοφίας των επιστημών. Στο πλαίσιο των ερευνητικών ενδιαφερόντων του ασχολήθηκε ιδιαίτερα με την επιστημολογία του Λουί Αλτουσέρ, ως απόρροια της λεγόμενης Γαλλικής Σχολής Επιστημολογίας (Μπασελάρ, Canguilhem, Κοϋρέ, Cavailles), καθώς και με την αγγλοσαξονική φιλοσοφία της επιστήμης, με βάση τη σκέψη των K. Popper, T.S. Kuhn, I. Lakatos, P. Feyerabend, L. Laudan, κ.ά. Ενδιαφέρθηκε, επίσης, για τη φιλοσοφία της επιστήμης στο πλαίσιο μιας γενικότερης φιλοσοφικής θεώρησης του κόσμου και της γνώσης, με βάση το έργο των Βιτγκενστάιν, Νίτσε, Σπινόζα, Ντεριντά, McDowell, Μπένγιαμιν, κ.ά.Το 2002 τιμήθηκε με Κρατικό Βραβείο Δοκιμίου-Κριτικής για το βιβλίο του "Αντικείμενα και όψεις εαυτού" (εκδ. Εστία). Τον Δεκέμβριο του 2010 του απονεμήθηκε το Βραβείο Εξαίρετης Πανεπιστημιακής Διδασκαλίας στη μνήμη των Βασίλη Ξανθόπουλου-Στέφανου Πνευματικού.