Μέσα στη δεκαετία του εβδομήντα, με το άνοιγμα στις ανατολικές χώρες μετά τη μεταπολίτευση, ο λαός μας ανεξάρτητα από τα αισθήματά του προς τα καθεστώτα του υπαρκτού σοσιαλισμού, διψούσε να επισκεφτεί αυτές τις περιοχές. Γιατί είναι αλήθεια, ότι ο ψυχρός πόλεμος αμέσως μετά την ήτα του Χιτλεροφασισμού, είχε δημιουργήσει τέτοιες αντιθέσεις μεταξύ Ανατολής και Δύσης, που η συσκότιση που επεβλήθη και στη χώρα μας για τους λαούς του λεγόμενου "ανατολικού μπλοκ", δεν επέτρεπε την επικοινωνία. Προς τα εκεί, το διαβατήριο ήταν απηγορευμένο.
Όσοι ζήσαμε την πολεμική περίοδο, που παρακολουθούσαμε την αντοχή και το θάρρος του Ρούσσικου λαού στην αντιμετώπιση της Χιτλερικής πολεμικής μηχανής, αισθανόμαστε μία ανθρώπινη συμπάθεια γι αυτό το λαό. Στην πρώτη δε μεταπολεμική περίοδο, που ο ψυχρός πόλεμος δεν είχε αρχίσει και το "παραπέτασμα" δεν είχε ακόμα εφευρεθεί, εδώ στην Ελλάδα, παρά την επιρροή των Αγγλοσαξόνων στη μεταδεκεμβριανή κατάσταση, άφηνε περιθώρια να δούμε κινηματογραφικά φιλμ που μας προβλημάτιζαν για τον τιτάνιο αγώνα του σοβιετικού λαού. [...]
("Εντυπώσεις από το ταξίδι μου Μόσχα-Λένινγκραντ", 1981)