Η κόμισσα ντε Σεγκύρ δεν είναι αυτό που νομίζετε. Η Κλωντίν Μπωσάν το ξέρει καλά, αφού η κόμισσα είναι αυτή η ίδια. Ή σχεδόν η ίδια. Αρκέστηκε στο να ξαναπιάσει την πένα της μυθιστοριογράφου όπως την είχε αφήσει εκείνη, για να την ξαναζωντανέψει. Σε τέτοιο σημείο, που καμιά φορά οι δυο φωνές μπερδεύονται και η κόμισσα μας μιλά άξαφνα η ίδια άμεσα για τη ζωή της...

Τέλος λοιπόν στην καλή γιαγιά, τέλος στην καταδίκη της παιδικής λογοτεχνίας (ένα είδος που είναι το ίδιο αχάριστο όπως το είδος της στρατιωτικής μουσικής), τέλος στην αστή που ήταν περιορισμένη μέσα στη θρησκευτική ευλάβεια, τέλος επίσης και στη "σαδίστρια", την τόσο αγαπητή στα εγγόνια του Φρόιντ. Να μια γυναίκα διφορούμενη, με όλο της τον πλούτο. Προπάντων με τις καινοτομίες της. Γεννήθηκε το 1799 σε μια από τις μεγαλύτερες ρωσικές οικογένειες, έζησε εξόριστη στη Γαλλία από την ηλικία των δεκαεφτά χρόνων, παντρεύτηκε στα είκοσί της τον κόμη ντε Σεγκύρ, έναν πλεϊμπόι που δε σταματούσε να την απατά, παρά μόνο για να της κάνει παιδιά και η οικογένεια του οποίου ντρέπεται λίγο για τις κοσμικές γκάφες και τον ορμητικό και υπερβολικό χαρακτήρα της νεαρής Σλάβας νύφης τους. Η Σοφία, της οποίας το πατρικό επίθετο ήταν Ροστόψιν, είναι σαν όλες τις μετανάστριες, ένα πρόσωπο που ζει σε άλλο κόσμο. Κατοικεί μέσα στο περιβάλλον της, στην κοινωνική της θέση και στην εποχή της, αλλά χωρίς να προσαρμοστεί -αυτό εξηγεί ίσως το γιατί κατέφυγε στη λογοτεχνική δημιουργία.

Τέλος, η πρωτοτυπία της τη φέρνει πολύ κοντά μας και την προσέχουμε περισσότερο. Έπρεπε όμως να της ξαναδώσουμε τη φωνή της. Ήταν καιρός να συναντήσει την Κλωντίν Μπωσάν....