Αντιγόνη Μεταξά (1905-1971). Η Αντιγόνη Μεταξά γεννήθηκε στην Αθήνα, κόρη του εκπαιδευτικού Γεωργίου Μεταξά. Σπούδασε παιδαγωγικές επιστήμες στο Παρίσι και υποκριτική τέχνη στη δραματική σχολή του Ωδείου Αθηνών, όπου αργότερα εργάστηκε ως καθηγήτρια. Το 1925 συνεργάστηκε με το θίασο Θέατρο Τέχνης του Σπύρου Μελά και στη συνέχεια με τον Αιμίλιο Βεάκη. Το 1933 ίδρυσε τον πρώτο ελληνικό θίασο παιδικού θεάτρου, που λεγόταν Το θέατρο του παιδιού και λειτούργησε χωρίς διακοπή ως την επιβολή της γερμανικής κατοχής, οπότε παύτηκε από τους ιταλούς. Σύζυγος του Κώστα Κροντηρά, πρώτου έλληνα σκηνοθέτη στο χώρο της ραδιοφωνίας, συνεργάστηκε μαζί του στο Ραδιοφωνικό Σταθμό Αθηνών, αρχικά ως τακτική συνεργάτης και από το 1942 ως το 1966 ως προϊσταμένη της Ώρας του Παιδιού, όπου πραγματοποίησε παιδικές εκπομπές με το ψευδώνυμο Θεία Λένα, το οποίο χρησιμοποίησε και στο συγγραφικό της έργο. Παράλληλα διοργάνωσε παιδικές εκθέσεις ζωγραφικής, διαγωνισμούς συγγραφής παιδικού παραμυθιού, μαθήματα μουσικής και σχεδίου για παιδιά, και άλλες παιδικές εκδηλώσεις. Από το 1966 συνεργάστηκε με τον κρατικό ραδιοφωνικό σταθμό ΥΕΝΕΔ και μετά την έναρξη λειτουργίας και του αντίστοιχου καναλιού το 1967 δημιούργησε το πρώτο παιδικό τηλεοπτικό πρόγραμμα, δραστηριότητες που συνέχισε ως το τέλος της ζωής της. Στο χώρο των γραμμάτων ασχολήθηκε αποκλειστικά με το παιδικό βιβλίο, ολοκληρώνοντας συνολικά πενήντα πέντε πρωτότυπες εκδόσεις και επιμελούμενη περισσότερες από διακόσιες. Για το σύνολο του έργου της τιμήθηκε με το παράσημο του Τάγματος της Ευποιίας (1965) και με ειδικό βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών. Για περισσότερα βιογραφικά στοιχεία της Αντιγόνης Μεταξά βλ. χ.σ., «Μεταξά Αντιγόνη», Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό 6. Αθήνα, Εκδοτική Αθηνών, 1987. (Πηγή: Αρχείο Ελλήνων Λογοτεχνών, Ε.ΚΕ.ΒΙ.).

Γεννήθηκε στις 30 Οκτωβρίου 1896 στην Τρίπολη. Ο πατέρας του ήταν νομομηχανικός κι έτσι στα παιδικά του χρόνια, αναγκάστηκε να αλλάζει συνέχεια τόπο διαμονής. Πέρασε από το Αργοστόλι, τη Λευκάδα, τη Λάρισα, την Καλαμάτα, την Αθήνα, μέχρι και από τα Χανιά. Από το 1912 δημοσιεύει ποιήματα σε διάφορα παιδικά περιοδικά. Αφού πήρε το δίπλωμα της Νομικής Σχολής των Αθηνών, διορίστηκε υπάλληλος στη Νομαρχία Θεσσαλονίκης. Η ελεύθερη φύση του δεν μπορούσε να δεχθεί την γραφειοκρατία της κρατικής μηχανής, την οποία και καυτηριάζει όποτε μπορεί (χαρακτηριστικό το πεζό: Κάθαρσις). Γι' αυτό και μετατέθηκε πολλές φορές διωκόμενος από ανωτέρους του. Στη διάρκεια αυτών των μεταθέσεων γνωρίζει την ανία και τη μιζέρια της επαρχίας, πράγμα που τον στιγματίζει. To Φεβρουάριο του 1919 εκδίδει την πρώτη του συλλογή: "Ο πόνος των ανθρώπων και των πραγμάτων", η οποία τυγχάνει αδιάφορης ή υποτιμιτικής κριτικής. Τον ίδιο χρόνο εκδίδει μαζί με τον φίλο του Άγη Λεβέντη (με τα ψευδώνυμα Μίμης Χλαπάτσας και Νίκος Τσαπατσούλιας, αντίστοιχα) το σατιρικό περιοδικο "Η Γάμπα", που παρά την επιτυχία του κυκλοφόρησε μόνο σε έξι τεύχη γιατί η αστυνομία απαγόρευσε την έκδοσή του. Το 1921 κυκλοφορεί τη δεύτερη συλλογή του τα "Νηπενθή". Εκείνο τον καιρό συνδέεται με την ποιήτρια Μ. Πολυδούρη, συνάδελφό του στη Νομαρχία Αττικής. Πολλοί ισχυρίζονται ότι οι σχέσεις τους ήταν ερωτικές. Το 1924 ταξιδεύει στο εξωτερικό, στην Ιταλία και τη Γερμανία. Το Δεκέμβριο του 1927 κυκλοφορεί η τελευταία του συλλογή, "Ελεγεία και Σάτιρες". Το Φεβρουάριο του 1928 ο Καρυωτάκης αποσπάται στην Πάτρα και τον Ιούνιο στην Πρέβεζα. Από εκεί στέλνει απελπισμένα γράμματα σε συγγενείς και φίλους, περιγράφοντας την αθλιότητα που κυριαρχεί σ' αυτήν την πόλη (χαρακτηριστικό το ποίημα Πρέβεζα). Στις 21 Ιουλίου θέτει τέρμα στη ζωή του.