Ο Giorgio De Chirico είναι μια από τις σημαντικότερες αλλά και από τις πιο αμφιλεγόμενες φυσιογνωμίες της τέχνης του 20ού αιώνα. Όπως η ζωή του, έτσι και το ζωγραφικό του έργο και η δοκιμιογραφία του χαρακτηρίζονται από έναν κατακερματισμό, από μια σειρά αντίρροπες τάσεις, πολύστροφες πορείες και αντιφατικές αντιδράσεις. Τη σύντομη αλλά εξαιρετικά γόνιμη σε αυθεντικά πρωτοποριακές συνθέσεις μεταφυσική του περίοδο (1911-18) ακολούθησε μια μακρά απογοητευτική περίοδος (1919-1978) όπου ο καλλιτέχνης στράφηκε προς έναν παρωχημένο ακαδημαϊσμό ("επιστροφή στην παράδοση" τον ονόμασε ο ίδιος) που όμως εκφράστηκε με ένα ετερόκλητο πλήθος τεχνοτροπίες: ρομαντισμό, νεοκλασικισμό, μπαρόκ, ακόμη και πριμιβιτισμό. Στις δεκαετίες που ακολούθησαν την καλλιτεχνική του μεταστροφή, ορισμένα γεγονότα και ενέργειες σημάδεψαν αρνητικά την καλλιτεχνική πορεία του De Chirico. [...]
Όλα αυτά υπήρξαν μελανά σημεία που σκίασαν την προσωπικότητά του και απέστρεψαν κατά κάποιον τρόπο την προσοχή του κοινού από το καθαυτό έργο του. Παραμένει όμως το γεγονός ότι το γεμάτο ποίηση, εσωτερική δύναμη και πρωτοτυπία μεταφυσικό του έργο αποτέλεσε μια από τις βασικότερες πηγές της σύγχρονης εικαστικής έκφρασης, ασκώντας καθοριστική επιρροή σε σημαντικά κινήματα της τέχνης, όπως ο υπερρεαλισμός, ο γερμανικός ρεαλισμός της δεκαετίας του ΄20 κ.ά. [...]
(Από τον πρόλογο του Νίκου Βασιλάκου)