Το γεγονός ότι ο Εικονογραφημένος Άνθρωπος εξακολουθεί να ανατυπώνεται αδιάλειπτα, από το 1951 που εκδόθηκε, αποτελεί αδιάψευστη μαρτυρία της καθολικής αποδοχής του έργου του Ρέυ Μπράντμπερυ. Είναι ένα θαυμάσιο, παρότι εν πολλοίς σκοτεινό, αμάλγαμα επιστημονικής φαντασίας, λογοτεχνίας του φανταστικού και λογοτεχνίας τρόμου. Με το ευφυές πλαίσιο που ανοίγει και κλείνει το βιβλίο, ο Μπράντμπερυ συστήνεται ως ο ανώνυμος αφηγητής που συναντά τον Εικονογραφημένο Άνθρωπο – έναν περιπλανώμενο, που όλο του το σώμα είναι ένας ζωντανός καμβάς με εξωτικά τατουάζ. Το ακόμα πιο αξιοσημείωτο, και διαρκώς πιο ενοχλητικό, είναι ότι οι ίδιες οι εικονογραφήσεις είναι κατά έναν μαγικό τρόπο ζωντανές. Αν ο Ελ Γκρέκο στις δόξες του είχε φιλοτεχνήσει μινιατούρες, όχι μεγαλύτερες από μέγεθος παλάμης, απείρως λεπτομερείς, με όλη την ωχροκίτρινη χρωματική παλέτα του, την επιμήκυνση των μορφών και την ανατομία του, ίσως θα έπρεπε να χρησιμοποιήσει το σώμα αυτού του ανθρώπου για την τέχνη του…

Όμως, ο Εικονογραφημένος Άνθρωπος έχει προσπαθήσει να κατακάψει τις εικονογραφήσεις του. Έχει δοκιμάσει γυαλόχαρτο, οξύ κι ένα μαχαίρι. Διότι, όταν δύει ο ήλιος, οι εικόνες αστράφτουν σαν κάρβουνα, σαν διασκορπισμένα διαμάντια.

Τρεμοπαίζουν και ζωντανεύουν. Oι φιγούρες ενεργοποιούν τις ιστορίες τους – φωνές υψώνονται, μικρές και απαλές, προλέγοντας το μέλλον. Η καθεμία ιστορία προβάλλει και ξεδιπλώνει τη δική της αφήγηση, όπως στη «Σαβάνα» όπου κάποια απροσάρμοστα παιδιά παίζουν ένα παιχνίδι εικονικής πραγματικότητας πέρα από κάθε όριο. Ή στο «Καλειδοσκόπιο», ένα συγκινητικό πορτραίτο ξεβρασμένων αστροναυτών που ετοιμάζονται να επανεισχωρήσουν απροστάτευτοι στην ατμόσφαιρά μας. Ή στην «Ώρα μηδέν», όπου εξωγήινοι εισβολείς έχουν ανακαλύψει τον πιο εύλογο σύμμαχό τους – τα ίδια μας τα παιδιά. Παρότι γράφτηκαν τις δεκαετίες του 1940 και του 1950, αυτές οι κλασικές ιστορίες θα παραμένουν ανατριχιαστικά επίκαιρες ακόμα και σε πενήντα χρόνια από σήμερα.

Συνοδεύεται από Επίμετρο του μεταφραστή και ένα κείμενο της Μάργκαρετ Άτγουντ για τον Μπράντμπερυ.



«Ο Μπράντμπερυ ποτέ του δεν έμαθε να οδηγεί αυτοκίνητο. Είναι ένας περήφανος τεχνοφοβικός που περιφρονεί επίσης τους υπολογιστές, το ίντερνετ και τα ΑΤΜ. Όμως, δεν χρειάζεσαι δίπλωμα οδήγησης για να διασχίσεις το γαλαξία με τη φαντασία σου. Και γι’ αυτό ο Ρέυ Μπράντμπερυ είναι το μοναδικό άτομο που θα ήθελες πίσω από το τιμόνι».

–Ted Gioia



«Προκλητικό και δυνατό βιβλίο, Ο Εικονογραφημένος Άνθρωπος αποτελεί ένα καλειδοσκοπικό μείγμα μαγείας, φαντασίας και αλήθειας – συναρπαστικό όσο και τα διαπλανητικά ταξίδια, φρενιασμένο όσο και μια βόλτα κάτω από βροχή ενός εκατομμυρίου ετών και καθησυχαστικό όσο οι απλές, οικογενειακές ρουτίνες την τελευταία νύχτα του κόσμου».

–Από το οπισθόφυλλο της αμερικανικής έκδοσης



«Ο Ρέυ Μπράντμπερυ έχει καταφέρει κάτι που ελάχιστοι καλλιτέχνες επιτυγχάνουν. Με τα οράματά του για πιθανές εκδοχές του μέλλοντος και ανησυχητικές εκδοχές του παρόντος… μάς έχει αλλάξει».

–The Boston Globe



«Ο μαίτρ Μπράντμπερυ έχει ένα ολόδικό του ύφος που πολλοί το μιμήθηκαν μα κανείς δεν το έφτασε».

–Portland Oregonian



Με μια πρώτη ματιά, πρόκειται για επιστημονική φαντασία γερά όμως εδραιωμένη στην αμερικανική παράδοση της δεκαετίας του 1950 – η παράνοια του μακαρθισμού, οι φοβίες για μια επερχόμενη αποκάλυψη λόγω του Ψυχρού Πολέμου, η ανησυχία για τις αποικιακές φιλοδοξίες, οι φυλετικές διακρίσεις και οι κίνδυνοι της τηλεόρασης. Καθώς όμως οι ιστορίες του Μπράντμπερυ ορθώνονται μπροστά μας, ανακαλύπτουμε ότι τα ερωτήματα που θέτει και οι ανησυχίες που διερευνά είναι οικουμενικού χαρακτήρα.

Ο Μπράντμπερυ πάλεψε για να βγάλει από πάνω του την ετικέτα του συγγραφέα επιστημονικής φαντασίας, απαιτώντας μάλιστα να αφαιρεθούν οι λέξεις «Επιστημονική Φαντασία» από την πρώτη έκδοση του Εικονογραφημένου Ανθρώπου. Η «επιστήμη» και τα διαγαλαξιακά σκηνικά παρέχουν μονάχα το υπόβαθρο για την πραγματική εστίαση των τόσο ιδιαίτερων ιστοριών του – που ο ίδιος ο Μπράντμπερυ αποκαλούσε «παράξενες γωνιές» του ανθρώπινου ψυχισμού. Εξετάζοντας αυτές τις γωνιές, ο Μπράντμπερυ μας οδηγεί πολύ μακριά από τους κόσμους της παραδοσιακής επιστημονικής φαντασίας, προειδοποιώντας μας για τον κίνδυνο να ξεχάσουμε τη θεμελιώδη μας ανθρωπιά.