Η νέα ποιητική συλλογή της Τζαγκαράκη, αποτελεί μια βαθιά εξομολογητική και λυρική καταγραφή βιωμάτων, εικόνων και συναισθημάτων. Με γραφή που ισορροπεί ανάμεσα στο καθημερινό και το ονειρικό, το ρεαλιστικό και το υπερβατικό, η ποιήτρια σκιαγραφεί έναν κόσμο που πονά, ερωτεύεται, αντιστέκεται, θρηνεί και ελπίζει.
Τα ποιήματα συνθέτουν ένα ηχητικό και αισθητικό σύμπαν όπου κυριαρχεί το στοιχείο της μνήμης, της σωματικής εμπειρίας και της ποιητικής αντίστασης απέναντι στη φθορά. Η ποίηση εδώ λειτουργεί ως πράξη ζωής και ανάκτησης, μια πράξη αντίστασης στην αμνησία, με εικόνες που συχνά προέρχονται από τη γυναικεία εμπειρία, τον έρωτα, την εργασία, τη μητρότητα, την πολιτική και την τέχνη.
***
ΟΒΕΡΤΟΥΡΑ

Συμπάθα με που άφησα
το σύννεφο να ξηλώσει
το άσπρο σου πουλόβερ,
το τύλιξε κουβάρι και γκαστρώθηκε.

Κι ο ουρανός, ο ουρανός
αφήνει σημάδια διάφανα.
Είσαι γυμνός, άλμα μπροστά σου.
Η θάλασσα, πανώριος
σε αέρα, γη και νερό
να βυθιστείς να σπείρεις.

Συμπάθα με σε μοίρασα
να μοιάσουν από σένανε
οι ομορφιές του κόσμου.