Πρόκειται για μια ποιητική σύνθεση επτά εκτεταμένων ποιημάτων που εστιάζουν στο ζήτημα του τραύματος, της χαμένης πατρίδας και της μνήμης του τόπου. Συνυφαίνονται υπαρξιακά και κοινωνικά ερωτήματα, μνήμες συλλογικές και προσωπικές, με το ζήτημα της ταυτότητας να κυριαρχεί. Η ποιήτρια μας οδηγεί σε μια περιπλάνηση αγωνίας και ιστορίας στον πολύπαθο τόπο της Κύπρου, λαξεύοντας με τους στίχους της τη μνήμη όσων συνέβησαν.
***
ΤΟ ΣΩΜΑ ΤΗΣ ΦΥΛΗΣ ΜΟΥ

Σ’ ολάνθιστο λιβάδι της αιώνιας Άνοιξης,
με την πηγή να αναβλύζει της λήθης το νέκταρ,
κάτω απ’ τον ίσκιο της μυρτιάς με το γυαλιστερό φύλλωμα
και τα λευκά άνθη,
τ’ Άγιο Σώμα της Φυλής μας βρίσκεται σε θρόνο μεγαλοπρεπή,
στεφανωμένο με κλαδιά δάφνης,
πασαλειμμένο μ’ αρωματικά λάδια.

Οι Άγγελοι σταύρωσαν το σκυθρωπό του πρόσωπο
με μύρο παρηγοριάς για τα βάσανα που πέρασε,
για ν’ αντέξει αυτά που έρχονται,
όπως αντέχει ο ζευγολάτης
που ζεύει τα μουλάρια στ’ άροτρο για να οργώσει
και σε λίγες μέρες πάλι σπέρνει και ξαναοργώνει,
χωρίς παράπονα και γογγυσμούς,
γεμίζοντας τις τσέπες του με χρήμα,
για να φροντίσει τα έντεκα παιδιά του.

Μετά από σαράντα μέρες και σαράντα νύχτες
τελετουργιών κι εξαγνισμών,
τρικούβερτο γλέντι στήθηκε για τον εορτασμό της ζωής των νεκρών,
γι’ αυτών που τα σώματά τους είναι στο χώμα,
το ένα δίπλα στο άλλο,
και είναι τρύπια απ’ τα βόλια των εχθρών,
σαν τις τρύπιες δεκάρες,
περασμένες σε σχοινί η μια πίσω απ’ την άλλη,
τοποθετημένες στη βιτρίνα ενός παλιατζίδικου,
στο κέντρο μιας πόλης βουβής.

Κι από κάθε σώμα, ντυμένο με λευκό, αραχνοΰφαντο χιτώνα,
όπως τα λευκά σύγνεφα που μοιάζουν με χτυπημένο ασπράδι
αυγού πασπαλισμένο με κρέμα γάλακτος,
ξεχειλίζει άπλετο τ’ Άγιο Φως,
όπως με το λαμπροκέρι που σταυρώνουμε τ’ ανώφλι της ξώπορτας
και μετά τ’ ανάβουν οι γιαγιάδες για το ξεμάτιασμα,
για τις αρρώστιες και το χαλάζι.