Τι σημαίνει να είσαι καλός άνθρωπος;
Η ερώτηση αυτή τριβόλιζε µέρα νύχτα το κεφάλι ενός αγοριού, γόνου πλούσιας οικογένειας. Στο Λονδίνο του 1920 ο µπόµπιρας αυτός έβλεπε τον εαυτό του ως εξερευνητή µε πλώρη το άγνωστο. Μα έπειτα µεγάλωσε. Τα χρώµατα σκόρπισαν, τα παραµύθια σίγησαν. Στο φως ήρθαν οικογενειακά µυστικά. Στο οµιχλώδες Λονδίνο αποβιβάστηκαν Ρώσοι αντεπαναστάτες κι έτσι το αγόρι αναγκάστηκε να γίνει άντρας. Μπλεγµένος, µαζί µε την οικογένειά του, στις πολιτικές ίντριγκες της εποχής, έρχεται αντιµέτωπος µε σκληρές όψεις, ωµές αντιδράσεις και πικρές αλήθειες.
Μπροστά στο σκοτεινό πρόσωπο της πραγµατικότητας ο άντρας πια βρίσκει τον εαυτό του να µουρµουρίζει, «µακάρι να µη σπάσει καµιά καλοσύνη µπροστά στη σήψη που εµείς προκαλούµε. Μακάρι να συνεχίσουµε να αγκαλιαζόµαστε, να νοιαζόµαστε και να αγαπάµε. Μακάρι τα ηλιοβασιλέµατα να µη χάσουν ποτέ τη γοητεία τους».
Ο άντρας αυτός, στη ζωή του πολλά έκανε και πολλά κατάφερε. Το δίληµµα του καλού, όµως, δεν µπόρεσε ποτέ του να λύσει:
«Όταν συγκρούονται το προσωπικό µε το κοινό καλό, εσύ τι επιλέγεις; Αυτό είναι το ζύγι του καλού».