Ανέκαθεν είχα την απορία πώς έζησαν οι άνθρωποι πριν από μας, κάτω από ποιες συνθήκες μεγάλωσαν, τι απασχολούσε τους παππούδες και τις γιαγιάδες μας. Άνθρωποι που δεν μπορούν να μιλήσουν, που όμως έβλεπαν την ίδια θάλασσα με μας, περπάτησαν στους ίδιους δρόμους, γεύονταν τους ίδιους καρπούς, είχαν τα δικά τους βάσανα και καημούς, έζησαν, γλέντησαν, πόνεσαν, ανάθρεψαν παιδιά, άλλοι έφυγαν ειρηνικά κι άλλοι στα πεδία των μαχών.
Όλα αυτά, ξέρετε, είναι η ιστορία, που δεν γράφεται μόνο από τους μεγάλους, αλλά και από τους μεγάλους... μικρούς, αυτούς που μετέφεραν τη σκυτάλη που τώρα κρατάμε εμείς και την οποία θα παραδώσουμε σε άλλους. Σκέφτηκα λοιπόν πως μια σταγόνα είμαστε όλοι εμείς μέσα στην ιστορία του νησιού και των ανθρώπων του και αυτή τη σταγόνα είπα να σας μεταφέρω. Κρίνετέ με με επιείκεια, δεν είμαι συγγραφέας, ένας γραφιάς είμαι της δημοσιογραφίας.
Όμως, επειδή καμιά φορά γυρίζω και βλέπω τους τόμους της «ΑΛΗΘΕΙΑΣ» πίσω μου να καλύπτουν ολόκληρο τοίχο, λέω «λες κι εμείς να γράψαμε ιστορία;» Μπα, τι είμαστε εμείς, ιστορικοί; Όχι, καταγράφουμε απλά τα γεγονότα, που όμως αυτά είναι η ιστορία μας. Αυτά τα γεγονότα μελέτησα κι εγώ μέσα από τόμους εφημερίδων που έγραψαν άλλοι και σας τα μεταφέρω ταπεινά σ’ αυτό το πόνημα. Εκεί λοιπόν, στις εφημερίδες της εποχής, που φυλάσσονται στο πολυτιμότερο στολίδι της Χίου, τη βιβλιοθήκη «Κοραής», βρήκα τις σταγόνες τις ιστορίας που σας παραθέτω.