Βρισκόμαστε στον Απρίλιο του 1974. Η Δήμητρα, φοιτήτρια στο Άαχεν, ρισκάρει να μεταφέρει ταυτότητες στο Ανατολικό Βερολίνο. Τη δεκαετία του 1970 η ΣΤΑΖΙ είναι πανίσχυρη, όπως λέει ο Γιόζεφ (ο έτερος ήρωας της ιστορίας). «Στη Στάζι συμμετείχα σε σεμινάρια που προσφέρονταν σωρηδόν: φυσική, μαθηματικά, γεωγραφία, ιστορία, ψυχολογία, κοινωνιολογία […], ξένες γλώσσες, και στο γυμναστήριο υποχρεωτικά, για καλή φυσική κατάσταση. Εμείς στη Στάζι… υπηρετούμε το κόμμα, ένα είναι το κόμμα ..εμείς στη Στάζι… τώρα πήραμε και τα διαβατήρια… εμείς στη Στάζι…» Και βέβαια έπεσε στην αντίληψη της Στάζι ότι η Δήμητρα κουβαλούσε ταυτότητες για τους συντρόφους, που τις χρειάζονταν να περάσουν στο Δυτικό τμήμα του Βερολίνου. Το αυτί και το μάτι τους ήταν παντού. Γνώριζαν τα πάντα εντός και εκτός επικράτειας. Οι πλεκτάνες της πολιτικής σε όλο της το μεγαλείο! Το γιατί δεν την συνέλαβαν; Εδώ παρενέβη ο από μηχανής Θεός: ο φτερωτός έρωτας, τον οποίο η θεά Αφροδίτη συμμόρφωσε με το σανδάλι της, αφήνοντας γι’ αργότερα τη δράση του.