Ο συγγραφέας και ελληνιστής Ζακ Λακαριέρ γεννήθηκε στη Λιμόζ της Γαλλίας στις 2 Φεβρουαρίου 1925. Σπούδασε νομικά και φιλολογία στο Παρίσι. Το 1950 ξεκίνησε με τα πόδια με προορισμό την Ινδία, αλλά τελικά προτίμησε την Ελλάδα και την Εγγύς Ανατολή, όπου έζησε πολλά χρόνια, κυρίως στην Ύδρα και στην Πάτμο, μέχρι το 1966. Επιστρέφοντας στη Γαλλία, μετά το πραξικόπημα των συνταγματαρχών, εγκαθίσταται στη Βουργουνδία, στο σπίτι του θείου του, ξυλουργού, όπου μένει για πάντα. Υπήρξε λάτρης της αρχαίας και -κυρίως- της σύγχρονης Ελλάδας. Με το πάθος που τον χαρακτήριζε, κατάφερε να αναδείξει στο εξωτερικό το σύγχρονο πρόσωπο της χώρας και να το συνδέσει με την ιστορία της. Εξέδωσε μυθιστορήματα, ποιήματα, ταξιδιωτικές εντυπώσεις, βιβλία τέχνης, κ.ά., και ένα από τα καλύτερα βιβλία που γράφτηκαν για την Ελλάδα στο εξωτερικό, "Το ελληνικό καλοκαίρι" (1976). Μετέφρασε στα γαλλικά Έλληνες συγγραφείς, ανάμεσα στους οποίους οι Πρεβελάκης, Αλεξάνδρου, Τσίρκας, Ταχτσής, Βασιλικός, Πλασκοβίτης, Φραγκιάς, Σεφέρης, Ελύτης, Ρίτσος, Πατρίκιος, Λαμπαδαρίδου-Πόθου. Στα ελληνικά εκδόθηκαν τα έργα του: "Οι γνωστικοί", Χατζηνικολή, 1976, "Οι ένθεοι", Χατζηνικολή, 1977, "Το ελληνικό καλοκαίρι", Χατζηνικολή, 1980, "Ο Ηνίοχος" (μετ.: Μαρία Λαμπαδαρίδου-Πόθου) 'Ικαρος, 1982, "Μαρία η Αιγυπτία", Χατζηνικολή, 1984, "Αυτό το ωραίο σήμερα", Χατζηνικολή, 1991, "Συγγραφική πορεία ενός φιλέλληνα", Χατζηνικολή, 1992, "Με τα φτερά του Ίκαρου", Χατζηνικολή, 1995, "Τα παιδικά χρόνια του Ίκαρου και άλλα ποιήματα" (μετ.: Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ), Πατάκη, 1997, "Η σκόνη του κόσμου", Χατζηνικολή, 1999, "Ερωτικό λεξικό της Ελλάδας", Χατζηνικολή, 2002, "Αφρόδυτοι έρωτες" (μετ.: Δημήτρης Κρανιώτης), Μίμνερμος, 2002, "Λευκωσία: Η νεκρή ζώνη", Ολκός, 2003. Πέθανε απροσδόκητα στις 17 Σεπτεμβρίου 2005, λόγω επιπλοκών ύστερα από μια απλή χειρουργική επέμβαση στο γόνατο, σε ηλικία 79 ετών. Η σορός του αποτεφρώθηκε και η στάχτη σκορπίστηκε στη θάλασσα στ' ανοιχτά των Σπετσών, στις 3 Νοεμβρίου, σύμφωνα με την τελευταία του επιθυμία. "Μια θάλασσα. Πάνω στη θάλασσα, μια αχηβάδα. Πάνω στην αχηβάδα, μια γυναίκα όρθια, γυμνή. Στα δεξιά της, στον ουρανό, δυό άνεμοι. Στ΄ αριστερά της, μια νύμφη. [...] Μια θάλασσα αγκαλιάζοντας μια πολυδαίδαλο ακτή όπου προβάλλει ένα άλσος. Μια αχοιβάδα μ' ανάγλυφες ραβδώσεις ανήκουσα στο γένος Pecten jacobeus. Δυό Άνεμοι ραίνοντας απερίσπαστοι με ρόδα το ανοιχτό πέλαγος των κυμάτων. Μια νύμφη εγείροντας ένα μανδύα προς το μέρος... της θεάς. Να! πλησιάζει η Αφροδίτη, μόλις αναδύθηκε, έτοιμη για τη στεριά. Και με το που το πόδι της θ' αγγίξει το χώμα, ο Έρως θα γενεί στο σύμπαν ιδέα καινοφανής." ("L' Anadyomene"/ "Η αναδυομένη" από τη συλλογή "Αφρόδυτοι έρωτες: Έξι ποιήματα για την Αφροδίτη", μετ.: Δημήτρης Κρανιώτης, Μίμνερμος, 2002)

O Δημήτρης Κρανιώτης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1950. Σπούδασε μαθηματικά, φιλοσοφία και θέατρο στο Παρίσι, μεταξύ 1967-1972. Από το 1974 ως το 1976 έζησε σε μονές του Αγίου Όρους, όπου συνέθεσε τα πρώτα του ποιήματα. Η πρώτη του συλλογή, "Έρως αλλογενής", εκδόθηκε το 1979 από το Τυπογραφείο Κείμενα (β’ έκδ. Οδός Πανός, 2004). Το 1982 συμμετείχε ως ηθοποιός στην ταινία "Ρόζα" του Χριστόφορου Χριστοφή. Στο Παρίσι, ο Χρ. Χριστοφής τον είχε ήδη γνωρίσει με τον Αμερικανό χορευτή και χορογράφο Jerome Andrews (1908-1992), με τον οποίο ο Δ. Κρανιώτης συνεργάστηκε ως χορευτής και μαθητής από το 1980 ως το τέλος της ζωής του (με παραστάσεις στο Παρίσι, στη Dijon, στη Ν. Υόρκη, κ.ά.) και του οποίου συνέχισε τη διδασκαλία και εξέδωσε τα μαθήματα (Jerome Andrews, "La danse profonde: De la carcasse a l’ extase", Carnets du Centre National de la Danse, 2016). Μεταξύ 1992-1994 συνεργάστηκε με το Χοροθέατρο του Βούπερταλ ως δραματουργός/βοηθός της Pina Bausch στις παραγωγές της "Tanzabend 1" (1993) και "Trauerspiel" (1994). Από το 1995 συνεργάζεται μόνιμα με την Αμερικανίδα χορεύτρια και πρ. συνεργάτιδα της Pina Bausch, Christine Kono (1946-), με την οποία έχουν παρουσιάσει σεμινάρια χορού και παραστάσεις στη Γαλλία, τη Γερμανία και την Ελλάδα (τελευταία παράσταση: "Aporia", Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών Αθήνας, 2014, με τους χορευτές Christine Kono, Stephane Vernier, Liz Waterhouse και Paolo Rudelli). Είναι μέλος του ΔΣ του Ιδρύματος Γιάννη Τσαρούχη από το 1981, σύμφωνα με την εν ζωή επιθυμία του Έλληνα ζωγράφου, και μ’ αυτή την ιδιότητα επιμελητής 12 τετραδίων των ημερολογίων του (υπό έκδοση), καθώς και μέλος της Ένωσης και των εκδόσεων Confluences Poetiques στη Γαλλία. Στην Ελλάδα έχουν εκδοθεί τα ποιητικά βιβλία του: "Έρως αλλογενής", Κείμενα 1979, β’ έκδ. Οδός Πανός, 2004, "Αλήτις μοίρα", Άγρα, 1985, "Άβυσσος άνοιξις", Ίκαρος, 1989, "Ο Ηνίοχος αγέρωχος/Altier l’Aurige" (δίγλωσσο, μτφρ. στα γαλλικά: Michel Volkovitch), Μίμνερμος, 1993, "Διθύραμβοι της σιωπής", Καστανιώτης, 1994, "Αρχαίος ρυθμός", Οδός Πανός, 2005, "απ’ της ροδιάς το σόι...", Μίμνερμος, 2014 (σε περιορισμένο αριθμό αντιτύπων), "Μετέωρα", Το Ροδακιό, 2016, "Χαιρετισμοί", Το Ροδακιό, 2016, "Pina au rythme des oracles/Pina in the Rhythm of Oracles", Το Ροδακιό, 2017, καθώς και μεταφράσεις κειμένων του Σάμουελ Μπέκετ ("Σκιρτήματα. Πώς να πω", μαζί με την Κυβέλη Μαλαμάτη, Εξάντας 1990) και ποιημάτων του Ζακ Λακαριέρ ("Αφρόδυτοι έρωτες", Μίμνερμος, 2002). Στη Γαλλία έχουν εκδοθεί δύο ποιητικές συλλογές του σε μετάφραση Michel Volkovitch: "Eros etrange etranger", Desmos, 1997 και "L’ evidence fugace", Al Manar, 2012. Ποιήματά του έχουν περιληφθεί σε ανθολογίες ("Anthologie de la poesie grecque contemporaine", Poesie/Gallimard, 2000, "Poesie grecque contemporaine: Des iles et des muses", Autre Temps, 2000, "D’ Estoc et d’intaille. L’epigramme", Les Belles Lettres, 2003, "L’ailleurs qui est ici", Le Temps de Cerises, 2005). Η ιστοσελίδα του στο διαδίκτυο είναι: www.kraniotis.com.

Ο Αλέκος Φασιανός γεννήθηκε στην Αθήνα το 1935. Σπούδασε βιολί στο Ωδείο Αθηνών και ζωγραφική στην Α.Σ.Κ.Τ. (1956-1960, εργαστήριο Γ. Μόραλη). Αγάπησε και μελέτησε την αρχαία ελληνική αγγειογραφία και τη βυζαντινή εικονογραφία. Παρακολούθησε μαθήματα λιθογραφίας στην Ecole des beaux-arts του Παρισιού, με υποτροφία της γαλλικής κυβέρνησης (1962-1964), κοντά στους Clairin και Dayez. Το 1966 εγκαταστάθηκε στο Παρίσι, ενώ από το 1974 ζει και εργάζεται μεταξύ Παρισιού και Αθήνας. Από το 1959, χρονιά της πρώτης ατομικής του παρουσίασης στην Αθήνα, έχει πραγματοποιήσει περισσότερες από εβδομήντα ατομικές εκθέσεις σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Παρίσι, Μόναχο, Τόκυο, Αμβούργο, Ζυρίχη, Μιλάνο, Βηρυτό, Στοκχόλμη, Λονδίνο κ.ά. Συμμετείχε επανειλημμένα σε ομαδικές εκθέσεις και γνωστές διεθνείς διοργανώσεις ανά την υφήλιο. Ανάμεσά τους ξεχωρίζουν οι: Salon comparaisons (Παρίσι 1970), Biennale του Sao Paulo (1971) και Βενετίας (1972), Graphics Biennale του Baden-Baden (1985) κ.ά. Ο Φασιανός ασχολήθηκε επίσης με τη χαρακτική, το σχεδιασμό αφισών, καθώς και τη σκηνογραφία, συνεργαζόμενος κυρίως με το Εθνικό Θέατρο Αθηνών ("Αμερική" του Κάφκα, 1975, "Ελένη" του Ευριπίδη, 1976, "Όρνιθες" του Αριστοφάνη, 1978 κ.ά.). Ανέλαβε την εικονογράφηση αρκετών βιβλίων, στην Ελλάδα και το εξωτερικό, γνωστών ποιητών και συγγραφέων. Ξεχωρίζουν τα ονόματα των Ο. Ελύτη, L. Aragon, G. Apollinaire, Κ. Ταχτσή, Κ. Καβάφη, Α. Εμπειρίκου, Γ. Ρίτσου, Β. Βασιλικού κ.ά. Έργα του κοσμούν επίσης ειδικές εκδόσεις τέχνης, όπως λευκώματα με θέμα αρχιτεκτονικά τοπία, όψεις πόλεων κ.λπ. Έχει επίσης εκδώσει και δικά του κείμενα, πεζά και ποιητικά. Για το σύνολο της δουλειάς του έχουν γυριστεί τέσσερα φιλμς για την ελληνική και τη γαλλική τηλεόραση, ενώ κυκλοφορούν μονογραφίες που αναφέρονται στην εικαστική παραγωγή του.