ένατο

Ζω σημαίνει σκέφτομαι

Βλέπω τ` απέραντο φως να απλώνεται

Ακούω τις σειρήνες

αφύλαχτος σ` αυτό το παιχνίδι των ορίων

Η χαρά απέναντι στη λύπη,

η κόκκινη ρωγμή στα στόματα,

ο θαυμασμός για το κορμί και την απλότητα,

η μνήμη σαν σπίθα για τις επόμενες γενεές,

η εντύπωση πως δεν επέστρεψα ποτέ από τα βάθη της θάλασσας

(Αφουγκράζομαι τον ποιητή)

... tornan d`I nostri visi le postille debili si,

che perla in bianca fronte,

non vien men forte a le nostre pupille...

Οι δικοί μου περασμένοι άνθρωποι

-άνδρες και γυναίκες, που υπήρξαν εδώ

αφήνοντάς μου σημάδια στο πρόσωπο,

την επιδερμίδα, τους μυώνες, τα αισθητήρια-

τριγυρίζουν σαν θύμησες στα ίδια χώματα

Τα φώτα έχουν πια λιγοστέψει στην καστρόπολη

Σε κάθε βήμα η απογύμνωση ενός μύθου που συνέβη

και ο μυστικός ρυθμός

που χορεύεται ζευγαρωτά, από σπασμένα κεραμίδια,

γλυπτές γυναίκες γάμπες και πετρόμυλους

Στέκομαι ακίνητος

Τα κατάρτια γέρνουν προτού βυθιστούν

Ο αμπελώνας θροΐζει από μακριά,

για να τρομάξει τα χαμηλά κύματα

Η παρηγοριά σαν ιδέα,

η αψίδα για τους άπλειστους,

η σύγκρουση για θύτες και θύματα

"Η θνητή υπόσταση της λάμψης σου, με παρασύρει"

Οι βοκαμβίλιες σχηματίζουν χειμάρρους

σκορπισμένους άτσαλα στ` ανηφορικά καντούνια

Το σήμαντρο χτυπάει ασταμάτητα: ζω κραυγάζοντας

Σήμανε ο καιρός για να μάθει ο ένας τον άλλον...