Ένα ρολό χαρτί 27 μέτρων γραμμένο στην Αθήνα από το 1941 μέχρι το 1944, ημερολόγιο Κατοχής αλλά και μακρύ, ερωτικό, αναπάντητο γράμμα ενός τριαντάχρονου Έλληνα ζωγράφου στη Γαλλίδα αγαπημένη του που έχει σιωπήσει από την αρχή του πολέμου. Ημέρες και νύχτες της κατοχικής Αθήνας και νοσταλγία για το Παρίσι του 1939, όταν οι δυο τους, συμφοιτητές στην Ecole des Beaux Arts, προσπαθούσαν με τον έρωτά τους να αγνοήσουν το προμήνυμα του ολέθρου.
Κι από εκεί ξεκινά μια περιπέτεια, που γεννήθηκε μέσα στην καραντίνα και κράτησε τέσσερα χρόνια, μια προσπάθεια να ξαναζήσουν δυο νέοι άνθρωποι, πεθαμένοι εδώ και πολλά χρόνια, και μαζί τους όσοι έζησαν δίπλα τους τότε, οι γονείς μας, οι παππούδες μας, φιγούρες που βλέπουμε σε παλιές οικογενειακές φωτογραφίες και δεν αναγνωρίζουμε, αυτοί που δεν τους ρωτήσαμε όταν έπρεπε.
Ποιος ήταν αυτός ο περίεργος καλλιτέχνης που αγνοείται τελείως από την ελληνική βιβλιογραφία, που δεν άφησε εδώ πέρα ούτε το όνομά του, που ταξίδεψε με το Ματαρόα και τον μνημονεύουν μετά θάνατον οι Νew Υork Τimes; Κι αυτό το κορίτσι που ήταν 19 χρονών το 1939 και το έχουμε αφήσει σε ένα χωριό της Νότιας Γαλλίας επέζησε, δημιούργησε, τον ξαναβρήκε; Μπορείς να ανακαλύψεις στα 20s του 21ου αιώνα μια φοιτήτρια του Μεσοπολέμου;
Πολλές ζωές μπλέκονται στις σελίδες αυτού του βιβλίου, σιγοπερπατούν κάτω από τις πιπεριές της μεσοπολεμικής Αθήνας, χορεύουν στα ντάνσινγκ του Παρισιού λίγους μήνες πριν ξεσπάσει ο πόλεμος, συναντάνε αγωνιστές του ΕΑΜ και δοσίλογους υπουργούς, φωτογραφίζονται με τον Μόραλη, συνομιλούν με τον Σικελιανό, τοιχογραφούν τα κεντρικά γραφεία της Pfizer δεκαετίες πριν από τα εμβόλια μας βγάλουν από τον εγκλεισμό. Ο αθηναϊκός Μεσοπόλεμος, το Παρίσι του ’39 και του ’45, η Κατοχή, το αλβανικό μέτωπο, το Σαν Φρανσίσκο του ’50 και η Νέα Υόρκη του ’60, συμπτώσεις, αναπάντεχες συναντήσεις, δανεικές αναμνήσεις και μια προσπάθεια να κρατηθεί ο χρόνος που δεν κρατιέται με τίποτα.